No właśnie panie Marcinie Świetlicki, "ale o co ci chodzi?" Śledztwo w tej sprawie prowadzę od lat i trochę dowodów już zgromadziłem. O co chodzi Świetlickiemu? Wiecie? #zdaniemszota #marcinświetlicki #aleococichodzi #poezja

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 16, 2019 o 1:26 PDT

Po raz pierwszy recenzję tej książki pisałem, gdy autor szukał wydawcy. Dzisiaj z wielką radością powiadam wam - jest to tytuł, który sprawi wam wielką przyjemność lektury. A idzie to tak:

Autor jest w wieku dobrym dla autora, bo jeszcze mieści się w nominacjach do nagród dla młodych, choć już debiutantem nie jest. Obrazki w google podpowiadają, że jest osobą raczej wysoką, co niby nic z literaturą wspólnego nie ma, ale wiedzieć dobrze.

Wyobrażam sobie, że był to grudniowy wieczór, w Polsce w życie wchodzi reforma firmowana przez rząd Messnera (tak, mieliśmy takiego premiera), a on tam na...

Takiego Świetlickiego cenię najbardziej, lirycznego, pozbawionego tanich publicystycznych chwytów, prostych prowokacji, naiwnych ironii, czyli tego co ostatnio głównie wypełnia jego poezję. Ale czasem jeszcze potrafi zachwycić.

Dobry wieczór panie Umberto. Brakowało mi pana. #zdaniemszota #umbertoeco #naramionacholbrzymów #krzysztofżaboklicki #noirsurblanc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 14, 2019 o 9:49 PDT

Dziś na dobrą noc czytam Bruno Jasieńskiego. Jakże chwilami to aktualny wciąż poeta.

Szkice (a właściwie biografie ubrane w eseje) Magdaleny Grochowskiej to niezwkły przykład mrówczej pracy źródłowej połączonej z intuicją, wiedza i wnioskami natury ogólnej, które wiele mówią nie tylko o Polsce bohaterów książki (m.in. Paweł Hertz, Filosofow, Stempowski), ale i o naszej, współczesnej krainie. Kończę i jestem pod wrażeniem. #zdaniemszota #magdalenagrochowska #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 13, 2019 o 3:27 PDT

Filozofia uczy stawiać pytania, zatem dzisiaj dwa. A co wy co dzisiaj czytacie? I czemu pod spód nic nie wdziewacie? #zdaniemszota #tomaszmazur #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 14, 2019 o 4:03 PDT

Monika Borys napisała książkę, która w telegraficznym skrócie przypomina o czasach, gdy próbowaliśmy odnaleźć się w kapitalizmie i szukaliśmy pocieszenia w muzyce, która w prosty sposób oddawała nasze aspiracje i obawy.

„Riki tiki…”, „baja bongo”, „ole Olek” – zapewne większość urodzonych przed 1990 rokiem obywateli i obywatelek naszego bez przesady urokliwego kraju będzie potrafiło przypisać te frazy do konkretnych utworów disco-polo. Różnie ją początkowo nazywano - mówiono o muzyce chodnikowej, bazarowej, ale nic tak dobrze nie określa tego gatunku jak typowy dla lat 90. anglopolski...

Goźliński zaczyna świetną sceną porodu, mam nadzieję, że teraz napięcie będzie tylko rosło. Jest tu piękna fraza i póki co dobre tempo, to się przyda bo dzieło ma mieć jakieś 700 stron. #zdaniemszota #pawełgoźliński #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 12, 2019 o 1:01 PDT

Mieliśmy w literaturze Macondo, czytaliśmy o Prawieku, teraz czas na Cukrówkę. Macondo na miarę naszych aspiracji i czasów, w których żyjemy. Dominika Słowik napisała książkę, która udowadnia, że można połączyć kryminalną intrygę, atmosferę dobrego thrillera i rozprawę o polskiej historii w jednym tomie. A że to wszystko trochę skomplikowane, to Słowik zapełniła ponad sześćset stron wciągającą, wszechstronną i piękną językowo opowieścią. Kryminał. Ktoś tu zabije. Ktoś będzie ukrywał rodzinne tajemnice. Czy dyrektor lokalnego muzeum na pewno się powiesił? Co pamięta zbzikowana staruszka?...