Tej nominacji do Nike nie jestem jednak w stanie zrozumieć, bo “Srebro ryb” to marny esej, w dużej mierze będący - czego autor nie ukrywa - zlepkiem kilku tekstów połączonych na siłę w jedną opowieść. Ichtiologiczne rozważania Środy zaskakują swoją płycizną, naiwnością i horyzontem jakby zamulonym.

Autor opisuje swoją fascynację rybami i ich łowieniem. To zrozumiałe hobby i dość popularne, ale bardzo brakowało mi w tej książce jakiejkolwiek refleksji Środy nad tym choćby, że te ryby są zwyczajnie zabijane. Nie domagam się wegańskich refleksji i przepisów na karpia z seitanu, ale pisanie, że...

Dzisiaj ekopoetycznie i tęczowo, choć ta rybia epifania tutaj niezwykle trudna interpretacyjnie jest, ale to wielki wiersz, o którym przypomniała mi wczoraj Julia Fiedorczuk. Państwo poczytają, bo to piękne jest. I trochę wegańskie.

Elizabeth Bishop, “Ryba” (tłum. Stanisław Barańczak)

Złowiłam olbrzymią rybę: trzymałam ją, wpół wynurzoną, tuż przy burcie; mój haczyk tkwił w kącie jej paszczęki. Nie stawiała oporu. Nie stawiała go od początku. Zwisała pochrząkującym ciężarem, sponiewierana, czcigodna, nieładna. Gdzieniegdzie skóra, jak stara, brązowa tapeta, zwieszała się w...

Komentariat zawył z radości pod wczorajszą petycją o usunięcie “W pustyni i w puszczy” ze szkolnych lektur. Część z Państwa zareagowała entuzjazmem, część - oburzeniem. Powiem jak najgorszy populista - wszyscy macie rację, ale niektórzy mniej.

Umówmy się na samym początku co do dwóch rzeczy: jest to lektura rasistowska i nie przyjmuję głosów przeciwnych. Ale też druga rzecz - Sienkiewicz nie jest złym pisarzem, on ma piękne momenty, tylko trzeba się skupić i błotem nie obrzucać Noblisty. Kiedyś o tym więcej, dzisiaj przejdźmy do meritum sporu.

Wysuwają Państwo najczęściej kilka argumentów, które pozwolę sobie cytować:

W listach pytacie - czy można Cię kupić?

Otóż już można. Zaczyna się ten proceder od dodania do koszyka, a potem warto zapłacić.

Będę miał premierę 7 sierpnia, spotkamy się online i offline oraz - mam taką nadzieję - w lekturze.

Z każdego egzemplarza część dochodu przeznaczona jest na wykarmienie psa Tajfuna, więc sami rozumiecie - warto!

Agi Mishol z tomu wydanego właśnie przez a5, "Jestem stąd". Tytułowe "stąd" trudno znaleźć, ale to fascynujace poszukiwanie. Bardzo Państwa uwadze polecam ten tom, bo to poezja brutalnie liryczna.

Dzisiaj troche wcześniej, bo czuję się podle i zamierzam zapoznać sie z poduszką szybciej niż zwykle. Ewa Lipska z tomu "Miłość w trybie awaryjnym". Tomu - dodajmy - mistrzowskiego, bo dwa poprzednie mnie trochę rozczarowały, a tu jest siła prostoty i głębi w niewielu słowach. O miłości Lipska potrafi wspaniale. I nie tylko o miłości.

Łacińskie i greckie sentencje opisane przez Zuzannę Kisielewską, zilustrowane przez mistrzynie - Agatę Dudek i Małgorzatę Nowak. Piękna i całkiem zabawna książka, która w zwykłych czasach powinna stać się hitem okresu nagród końcoworocznych. I te ilustracje... Dudek i Nowak to estetyczny Olimp. #zdaniemszota #zuzannakisielewska #agatadudek #małgorzatanowak #acapulcostudio #druganoga

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 2, 2020 o 12:54 PDT

Na dobrą noc w Dzień Dziecka mam dla was fragment czytanki z "Książki dla klasy drugiej" Konstantego Lecha i Konrada Jeziorowskiego wydanej w 1929 roku w brazylijskiej Kurytybie. Podręcznik ten, skierowany do dzieci uczących się w polskich szkołach na emigracji, starał się połączyć nową rzeczywistość z pamięcią o Polsce. Tutaj nasz bohater, mały Jurek próbuje wyjaśnić Piniowi na czym polega polski patriotyzm. Na szczęście Pinio ma swój, brazylijski, co nie przeszkadza Jurkowi założyć w Brazylii polskiej republiki. Dopóki jest to marzenie dziecka, dopóty wydaje się być niegroźne i...

Wszystkiego najlepszego wszystkim. Ilustruję ten dzień Tajfunem i książką, której nigdy nie przeczytałem "od deski do deski", ale kocham przeglądać np do porannej kawy - "Spacerem" Katarzyny Boguckiej (wyd. Tako). Dziesiątki czynności i zdarzeń, które czekają nas podczas spaceru, a do tego refleksja o przemijaniu. Smutno piękna książka z wieloma odniesieniami ikonograficznymi. Taki cymeski, który kupuje się tylko dla siebie, z ekstrawagancji, hedonizmu, by mieć. Lubię takie książki. Dzisiaj krótko, bo czas na spacer. #zdaniemszota #katarzynabogucka #spacer #tako #piesektajfun

Post...

[KSIĄŻKI, KTÓRYCH NIE DOKOŃCZYŁEM czytać] Projekt Wiktorii Michałkiewicz wygrał jedną z edycji konkursu reporterskiego Wydawnictwa Poznańskiego. Jestem ciekaw jak dzisiaj się czują jurorzy tego konkursu czytając ten wyjątkowo zły reportaż. Bo intuicją się nie wykazali Główne wady książki Michałkiewicz to niezwykłe wręcz przegadanie, brak spójnej - poza chronologią i tytułowym nacjonalizmem, który z resztą trudno czasem wyciągnąć z opowieści - wizji książki, nadmiar gigantycznych rozmiarów cytatów (po co w książce o Szwecji pięć stron relacji z łódzkiego getta, to nie wiem),...