- Zajmuję się tylko dorosłymi, historii dzieci nigdy nie badałam - mówi Magdzie Grzebałkowskiej kazachska dziennikarka, autorka kilku książek o Karłagu, Jekatierina Kuzniecowa. I nie mam w tym nic złego, każdemu jego zainteresowania, ale historia dzieci i dziecięca perspektywa, choć tak nadużywane w wątpliwej jakości powieściach, dla pracowników i pracowniczek historii wciąż są wyzwaniem. Grzebałkowska szuka nie tylko bohaterów, którzy będą opowiadać swoje historie, ale też historii, które pokażą, że pamięć to narzędzie bardzo zwodnicze. Kilkanaście opowieści o bohaterach, którzy...

Krzysztof Kamil Baczyński i wiersz "Psy" dla nas na dobrą noc. A ilustrujemy naszym małym stadem, w którym każdy dzień jest Dniem Psa. W oczach psów można unieść nieba biały tulipan. Kogo kochasz kochając przydrożne psy, chodząc w ulicach wiatrem spalonych, na szybach zastygając oczami szklanymi jak łzy? Kogo kochasz kochając w ich oczach maleńkie kobiety orientalnych snów, kiedy boisz się twarz ich jak kwiat wziąć do ręki i ostrożnie układasz mozaiki słów? Kogo kochasz? w tych oczach zastygł czas dyluwialnych, zwierzęcych epok i żółte, fosforyczne talerze gwiazd wprawione w...

Dużo tu ostatnio Jacka Podsiadły, bo przygotowuję się do rozmowy z Autorem, a do tego po prostu bardzo to są dobre wiersze. Myślę, że ja bym synowi dzisiaj pokazał zdjęcia uchodźców koczujących na granicy i powiedział "Pamiętaj". Żeby mu nie zachciało sie zbyt rączo umierać za ojczyznę. Ale szyszki też warto oglądać.

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Jest początek lat 60, a ta scena jest prawdziwa. “Czy mną serca olśnienie owładnęło i trwa, czy to tylko mnie objął ramieniem ten walc”. W mieszkaniu na Lizbońskiej rozbrzmiewa głos Marii Koterbskiej zastanawiającej się nad paradoksami miłości. 

Adam woła: “Chodź! Koterbska…”. 

“Lecę, śpiewa, nie słuchamy”, pisze Miron Białoszewski w wierszu “Z dziennika - miłośnika”. 

Choć miał życie “z dziennika”, zapisywane, notowane, układane w wiersze i opowiadania, to uwielbiał się maskować, ukrywać, znikać. Masek Białoszewskiego nie można jednak odczytywać tylko jako smutnej historii osoby...

HOTEL UKRAINA **** czy wpuściłbyś pod swój dach uchodźcę z Ukrainy? – pyta internetowy portal Andrija Bondara i Sofijkę nawet z dzieckiem i z teściami tak ale czy także z dwoma psami tego nie wiem Bojczenków całą trójkę Hałynę Kruk nawet z nowym facetem Katię Babkiną nawet starszą o dwadzieścia lat Dmytra Pawłyczkę nawet osiemdziesięciopięcioletniego Lubow Jakymczuk nawet w ciąży Dzwinkę Matijasz nawet z siostrą Bohdaną i Bohdanę Matijasz nawet z siostrą Dzwinką Saszkę Irwancia z Oksaną Natałkę Biłocerkiweć z Mykołą Mykołę Riabczuka z Natałką Pawła Szczyrycię...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

[WIERSZ NA DOBRĄ NOC]

Adam Zagajewski, "Uchodźcy"

Zgarbieni pod ciężarem, który niekiedy

jest widoczny, a niekiedy nie,

brną w błocie albo w piasku pustyni,

pochyleni, głodni,

małomówni mężczyźni w grubych kaftanach,

ubrani na wszystkie cztery pory roku,

stare kobiety o pomiętych twarzach,

niosące coś, co jest niemowlęciem, lampą

– pamiątkową – albo ostatnim bochenkiem chleba.

To może być Bośnia, dzisiaj,

Polska we wrześniu 39, Francja –

osiem miesięcy później, Turyngia w 45,

Somalia lub Afganistan, Egipt.

Zawsze jest wóz, albo przynajmniej wózek,

wypełniony skarbami (pierzyna, srebrny kubek

i szybko ulatniający się zapach domu),

16 sierpnia 2007 roku polscy żołnierze ostrzelali budynki w pobliżu Nangar Khel, wsi w południowo-zachodnim Afganistanie. Zginęło sześć osób, a trzy zostały ranne. Wydarzenia zainspirowały Artura Pałygę do napisania sztuki “Bitwa o Nangar Khel” wystawionej przez Łukasza Witta-Michałowskiego w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej, a Edyta Żemła w reportażu “Zdradzeni” pokazała mechanizmy działania armii i polityki w sytuacji wojennego kryzysu. Mimo to wciąż niewiele książek polskich autorów, czy publikowanych w Polsce odnosi się do Afganistanu.

Dzisiaj w onlajnowej GW piszemy o książkach o Afganistanie. Wbrew pozorom nie ma ich wiele.

Keefe’owi udało się połączyć niezwykle wręcz szczegółową dokumentację z wciągającą, pełną zwrotów akcji i napięcia opowieścią, dzięki której możemy przyjrzeć się temu jak i dlaczego zwykli ludzie stają się mordercami. Niesamowity, wielki (też dosłownie) reportaż.

“Jean McConville miała trzydzieści osiem lat, kiedy zniknęła”. W ciążę zachodziła czternaście razy, cztery razy poroniła, a najstarsza córka miała dwadzieścia lat, gdy jej matkę wyprowadzili z domu obcy ludzie. Był rok 1972, a działo się to w Belfaście, mieście w którym przemoc była codziennością, a takie sceny choć nadal szokowały, to nie dziwiły.