WSZ - Z jakiego protestu teraz wróciłeś?

BS - Wróciliśmy ze Świdnika. z eventu elgiebetowego, choć dzisiaj każde wydarzenie w tym zakresie jest protestem, bo jest aktem odwagi. Jako "tęczowi pogromcy mitów" jeżdzimy po 'strefach wolnych od LGBT' z dobra nowiną, pokazując, że osoby LGBT to nie są demony, to są ludzie a nie ideologia, gootowi na rozmowę. Zaprosiliśmy radnych i radne miasta Świdnik, żeby do nas przyszli. Nie przyszli, za nich pojawili się nacjonaliście, którzy wykrzykiwali różne okropne hasła, no ale event był świetny i mnóstwo młodych ludzi przyszło. I o to też chodziło, żeby...

Już za chwilę na @miastoslowagdynia porozmawiam z autorkami przewodników po Wenecji i Lizbonie - Weroniką Wawrzkowicz, Martą Stacewicz-Paixao i Manuelą Gretkowską. W czasach covid-19 widzę to ironicznie. #zdaniemszota #weronikawawrzkowicz #martastacewiczpaixao #manuelagretkowska #wielkalitera

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 29, 2020 o 6:48 PDT

@weronika.wawrzkowicz @manuelagretkowska i @martapaixaao na @miastoslowagdynia #zdaniemszota #weronikawawrzkowicz #manuelagretkowska #martastacewiczpaixao #wielkalitera

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 29, 2020 o 8:30 PDT

Krzysztof Varga i jego "Dziennik hipopotama". Od czasu dzienników Pilcha nie było takiego dzieła. Chcę się z Vargą kłócić, sprzeczać, rzucać w niego Iwaszkiewiczem i razem zachwycać się nad "Miazgą". Chcę przybijać piątkę i robić żółwia, by za chwilę wyobrażać sobie autora przejechanego przez wagonik metra. Ohydną okładkę rekompensuje treścią mądrą, zadziorną i nieoczywistą, choć też na swój sposób egotyczną, narcystyczną i kreacyjną. Nie tylko dla tych, co kochają Vargę.

[Nagroda Literacka Gdynia 2020] esej - Urszula Zajączkowska - "Patyki, badyle", wyd. Marginesy poezja - Tomasz Bąk - "Bailout", wyd. WBPCiK proza - Dorota Kotas - "Pustostany", wyd. Niebieska Studnia przekład - Piotr Sommer - tłumaczenie "Co robisz na naszej ulicy" Charlesa Reznikoffa, wyd. WBPCiK Gratulacje!

To już dzisiaj! Nominowani to: PROZA: Barbara Klicka, “Zdrój”, W.A.B Dorota Kotas, “Pustostany”, Niebieska Studnia Katarzyna Michalczak, “Klub snów”, Cyranka Wojciech Nowicki, “Cieśniny”, Czarne Radek Rak, “Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli”,...

Cały czas mam nadzieję, że ta okładka to intelektualna prowokacja Vargi i Iskier, świadome nawiązanie do kiczu okładek książek sprzedawanych kiedyś z wszelkiej maści szczęk i łóżek polowych. Zabieram ze sobą na objazd Polski. W ciągu niewiele ponad tygodnia widzimy się w Gdyni, Krakowie, Poznaniu, Sopocie i Bydgoszczy. [WSZ]

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 27, 2020 o 5:14 PDT

To co czytam jutro w drodze na @miastoslowagdynia ? #zdaniemszota #andrealundgren #nicolasdickner #justynaczechowska #magdalenakamińskamaurugeon #pauza @wydawnictwo_pauza

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 27, 2020 o 1:08 PDT

Kolejna doskonała książka Anandy Devi, maurytyjskiej pisarki, którą do tej pory mogliśmy poznać dzięki dwóm wspaniałym powieściom skupionym wokół takich tematów jak przemoc wobec kobiet, czy konflikt międzykulturowy - “Zielone sari” i “Ewa ze swych zgliszcz”.

“Smutny ambasador” to zbiór jedenastu opowiadań eksplorujących naturę człowieka, który u Devi jest zawsze trochę śmieszny, przez co tragiczny, niezbyt mądry, raczej budzący współczucie ale i wprawiający w zażenowanie. Bohaterowie Devi są ułomni, a w przeciwieństwie do dwóch wcześniej wymienionych powieści, komiczni. Autorka bawi się z...

Wspaniała lektura. Jedno opowiadanie dziennie, nie więcej. I tak do premiery, która już 30 września! #zdaniemszota #pawełhuelle #znak #talita

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 25, 2020 o 6:20 PDT

Dużo tutaj o mojej książce, "Panna doktór Sadowska", bo się uczciwie napracowaliśmy razem z wydawnictwem, byście mogli i mogły poznać Zofię, ale staram się nie epatować recenzjami, od tego jest profil wydawnictwa, "panny doktór" tu i tak dość. Ale dzisiaj mój wzrok przykuły dwie opinie, dlatego, że są wspaniale sprzeczne. Z jednej strony przeczytałem dzisiaj, że "interpretowanie bliskie nadinterpretacji (...) u Szota nie występuje w ogóle, co jest skrajnością nieakceptowalną", z drugiej czytelniczka podesłała dzisiaj swoje wrażenia, po których aż usiadłem mocniej na krześle: "Dzięki tej...

Dziwny ten pierwszy dzień żałoby. Często jej nie znaliśmy, nie korespondowaliśmy, nie rozmawialiśmy, ale czujemy że zabrakło kogoś, kto wciąż - wierzyliśmy w to - samym swoim istnieniem ratował nas przed poczuciem pustki, przed świadomością końca formacji intelektualnej, której była przywódczynią. Żadne tam “końce epoki” nie nastały, ale pojawiła się pustka, której nic długo nie zastąpi. Pozostały teksty, przeważnie hermetyczne i wymagające intelektualnie, bardziej eseistyczne niż publicystyczne, co niekoniecznie odpowiada gustom epoki szybkiego “ćwierknięcia”. Jestem najdalszy od...