Ukazał się właśnie "Nowy wybór wierszy" Ewy Lipskiej i z niego ten wiersz, mistrzowski pokaz precyzji słowa. "Poetów nie ma", są tylko ci, co znaleźli zagubione w chaosie słowa.

Fani Bukowskiego będą zachwyceni, a przeciwnicy dostaną pewnie mocny oręż do ręki po lekturze “O piciu”. Nie jest to lektura ani przyjemna, ani szczególnie łatwa, ale wiele mówiąca o samym autorze. Bukowski był pisarzem obsesyjnym, któremu nie zależało na “poetyczności”, a na tym, by po prostu pisać, przechodzić do kolejnego wersu, oszczędnie i czasem aż zbyt prosto. Jest w tym nie tylko szalony i bezkompromisowy, ale też niezwykle odważny. Pisze autobiograficznie, z brutalną szczerością, która chwilami może sprawiać wrażenie wykalkulowanej na pokaz. Ale ja - w przeciwieństwie do Michała...

Są pisarze, którzy mi towarzyszą całe dorosłe życie i do takich należy Paweł Huelle. Czytany od liceum nigdy nie zawodzi, choć też nigdy nie sprawia, że uginam się od zachwytu. Mądry i wnikliwy rzemieślnik literatury. Będzie czytane! #zdaniemszota #pawełhuelle #znak #talita

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 9, 2020 o 5:21 PDT

W 27 odcinku podcastu "Zdaniem Szota" rozmawiam z Michałem Kłobukowskim, jednym z najbardziej znanych polskich tłumaczy. Spotkaliśmy się z okazji premiery tomu "O piciu" Charlesa Bukowskiego. Ale rozmawiamy nie tylko o Bukowskim.

"Bukowski jest trudny dla polszczyzny przede wszystkim dlatego, że pisze stosunkowo ubogim językiem, co ja akurat staram się zachować ale też uszanować ucho polskiego czytelnika. Miejscami troszeczkę go podkręcam stylistycznie, urozmaicam. Nie za bardzo oczywiście, bo to dalej musi być Bukowski. Wobec autorów mam wiele różnych podejrzeń, kiedy ich tłumaczę i mam...

"Gdzie jest moja córka?" Iwony Chmielewskiej ukazała się w Korei już prawie dziesięć lat temu, teraz trafia do Polski.

Jak zawsze u tej autorki to książka dopracowana w każdym szczególe, intrygująca koncepcyjnie (ilustracje zostały "uszyte" z materiałów znajdowanych przez Chmielewską w sklepach z używaną odzieżą), a do tego wzruszająca i zdecydowanie dla dorosłych.

Córka - niby krew z twojej krwi, ale jakaś inna, postać wciąż wymykająca się definiowaniu, samookreslająca sie i przepoczwarzajaca. Chmielewska śledzi swoje myśli o tej istocie, co raz jest radosna jak ptak, a raz jak ślimak w muszli.

Już za 5 tygodni premiera książki Michała Nogasia. Tyci książeczka nam wyszła. #zdaniemszota #michałnogaś @nogasnastronie #zniejednejpółki @wydawnictwo_agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 7, 2020 o 12:45 PDT

[WIERSZ NA DOBRĄ NOC] Poezja znaleziona "na mieście". #zdaniemszota #annaświrszczyńska #wiersznadobrąnoc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 7, 2020 o 1:28 PDT

Ktoś mnie zapytał kilka dni temu jaką najlepszą książkę przeczytałem w tym roku i bez wahania odpowiedziałem, że "Wileński poker" Ričardasa Gavelisa w przekładzie Kamila Peceli. Dla "Nowej Europy Wschodniej" miałem przyjemność napisać recenzję tej wspaniałej powieści. To książka o mieście, które zmaga się z sowieckim, polskim, ale też żydowskim dziedzictwem, niezwykły fresk przedstwiający jej mieszkańców ale też duchy zamieszkujące widmowe Wilno. Gavelis połączył w tym niejednorodnym dziele krytykę "litewskości" przy jednoczesnym wywyższeniu, wręcz hagiografii litewskiej stolicy. Nie...

Całkowicie przez przypadek trafiłem dzisiaj na Miasteczko Klimatyczne, a tu kto? Urszula Zajączkowska opowiada o tym jak biologia może nas nauczyć zmiany mówienia o świecie. I cytuje Larkina w przekładzie Barańczaka: Woda Gdyby mnie powołano Do wymyślenia religii Jej podstawą uczyniłbym wodę. Zamiast chodzić do kościoła Przeprawiano by się w bród przez rzekę, Po czym przebierano w suchą odzież; Oparłbym całą liturgię Na symbolice przemoknięcia do nitki W dzikim akcie strzelistym ulewy, A na wschodzie postawiłbym wzniosłą Szklankę wody, w której snop światła Mógłby w swoich zmiennych...