BUFOROWANIE "Bestii najgorszej" Michała Cetnarowskiego. Uwaga! Spojleruję Trylogię.

"Jest sobie Kmicic. I on się buja w tej Oleńce. No i on się w niej zabujał, ale jest przeskurwiel, znaczy się hulaka. I ona mu mówi: słuchaj, kurwa, nie chcę cię, jakżeś taki rubaszny. No i on tam w sumie sam się wkurwia na siebie, i robi swoje, i idzie do Radziwiłła, takiego bossa, przechuja zresztą, i się z nim brata. Melanżują, grillują z krajanami, no, takie tam. Ale jak się dowiaduje, że Bogumił, ziomuś tego Radziwiłła... Więc ten cały pożal się Boże Bogumił parol zagiął na Oleńkę. No to jak Kmiciurkę...

"Powiedziała nam tu wasza kura, że naniesła jaj aż ją boli dziura."

Marianna Oklejak w "Cudach wiankach" przypomina tradycyjną przyśpiewkę kujawską. Wesołego jajka!

Ponieważ nasz popołudniowy kącik poetycki klika się jak recenzja skinkołczyzmu [ironia] to kontynuujemy. Dzisiaj Świetlicki z "Drobnej zmiany", bo z każdym kolejnym kwietniem bliżej mi do postawy podmiotu lirycznego.

Wpadło w moje ręce i przypomniało mi, że były takie czasy gdy Andrzej Stasiuk pisał wiersze.

Kilkadziesiąt nazwisk, z których spora część znana obecnie tylko nielicznym, to mozaika ciekawa i przypominająca, że początek lat 90. był bardzo nieciekawym czasem w prozie ale za to w poezji działy się najprawdziwsze cuda. W tomie znajdziecie m.in. wiersze Krzysztofa Jaworskiego, którego "Hommage to Maria Konopnicka" przeczytajcie proszę w necie, bo jest to jeden z tych wczesnych nowodemokratycznych cudów polskiej poezji. A w dzisiejszym kąciku poetyckim "Ubywanie" autorstwa Jaworskiego, zamieszczone w prezentowanym tomiku.

Niestety BUFOROWANIE. Jak jeszcze komuś się wydaje, że czytanie propozycji wydawniczych to jakaś przyjemność, to zapraszam do lektury fragmentu, który nadleciał elektronicznym gołębiem.

"Słońce wchodzi bez krępacji w każde ładne i brzydkie zakamarki ciała. Słońce zostawia po sobie lekkie smużki. Pachną aromatem ulubionego dezodorantu. Żorżeta podnosi ramię. Te za pomocą łokcia rusza dłoń. Dłoń na jej czole daje ulgę źrenicom w ogólnej jaskrawości. Widzi teraz taką smużkę i pod swoją pachą. Ściera ją czem prędzej wierzchem dłoni. Czuje przymus powąchania."

Poczułem przymus natychmiastowej zmiany lektury. Posłanko Mucha - wracam!

"Nie wiem, po co to piszę. I tak nikt tego nie przeczyta"

To pierwsze zdanie z debiutanckiej powieści byłej ministry sportu i turystyki, Joanny Muchy. Umówmy się, że nie jest to najlepsze otwarcie w historii literatury.

Przestańcie blanszować jarmuż i nie róbcie dzisiaj malinowej pianki a idźcie do księgarni. Przed wami lektura obowiązkowa.

Pisze Barnes o pewnej wpadce kulinarnej: "Myślę, że możemy sobie tutaj pozwolić na więcej niż śmiech; może nawet na pełen wyższości rechot."

Rechoczmy razem.

(...) są różne rodzaje zazdrości. Jest zazdrość o ciało i o duszę. Zazdrość o ciało jest z gatunku tych niższych. Ale tu trzeba być wyrozumiałym. Jeśli się kogoś kocha, to się go kocha całego, ze wszystkimi szczegółami i ze wszystkimi ułomnościami jego ciała. Kocha się wtedy każdy włos, każdy muskuł, każdy szczegół, nawet i niepiękny. Na przykład nieładne piersi kobiece, znaczki na ciele, dziwny zarost, nawet nieprzyjemny zapach. Oczywiście mówię o prawdziwej miłości, której nie zraża ułomność czy choroba. Ciało ludzkie to dziwna rzecz. Może być najpiękniejsze i najbrzydsze, może być czymś...

Jest czymś zachwycającym, że dobrze ustosunkowany paryżanin mógł, w ciągu zaledwie piętnastu lat, obejrzeć "Panny z Awinionu", na którym to obrazie nie wyschła jeszcze farba, udać się na premierę "Święta wiosny" i kupić pierwsze wydanie "Ulissesa", i wszystko to bez potrzeby korzystania z metra, a co dopiero parowca.

Słowo na dzisiaj.

"Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężyli. Albo przegrali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. „Kobieca” wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć. Własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowitych wyczynów, są po prostu ludzie, zajęci swoimi ludzkimi-nieludzkimi sprawami. I cierpią tam nie tylko ludzie, ale także ziemia, ptaki, drzewa. Wszyscy, którzy żyją razem z nami na tym świecie....