"Zapamiętała to miejsce jako nawiedzane przez gwałtowne emocje. Podmuchy rozszalałego wiatru smagające budynek, deszcz dudniący o dach z siłą śnieżnej lawiny, a potem słońce tak mocne, że mrużyły oczy za każdym razem, gdy wychodziła na zewnątrz, a tam z nagrzanego granatowoczarnego asfaltu unosiła się para, wijąc się wspaniale w rozstępach między palcami jej stóp. (...)

A zatem: żadnych olbrzymów, żadnej magii, żadnych szczęśliwych zakończeń."

Od dawna jestem pod wrażeniem tego jak Flanagan zagęszcza opis świata. Dobre to.

Zostałem z tym wierszem na cały weekend, wrócę do tomu jak mi przejdzie.

Wybitna robota poetycka, a kilka słów o niej pojutrze. Dzisiaj wiersz.

"Piosenka o chorobie dwubiegunowej"

przede wszystkim zaś należy uwzględnić fakt że poezja (niczym choroba dwubiegunowa) toczy się

kołem i nigdy jej za wiele dokąd się toczysz mój bezrozumny bezdomny wierszu ("Nikt, nikt

nie chce nas w jednym  kawałku") najlepiej byłoby ci w Lisich Jamach a jeszcze lepiej w szkolnym podręczniku

---

Oby jak najwięcej Dyckiego w podręcznikach.

"Nie gniewaj się, że śniłam Ci się w złym humorze. To albo nie byłam ja, albo miałam się w tej formie śnić komu innemu."

Jaka to jest piękna lektura. Dobranoc.

"Czuję się jak debil z klasy średniej, który raz do roku wrzuci do puszki i raz do roku z koleżankami, przy grzanym winku czy kawie, będzie pakować szlachetną paczkę, czując ciepło, sytość i samozadowolenie. koniecznie dla naprawdę potrzebujących, dla tych, którzy pokornie i skromnie dziękują. (...) Z produktów bije łuna, jak z garnuszka z zaczarowanym miodem, dzieci przytulają w zachwycie torby z kaszą i makaronem, tańczą dookoła biednego, ale wyszorowanego do białości pokoiku, dzierżąc w małych łapkach hurtowe opakowania szarego mydła w płynie. Może dorzucimy książkę modnej blogerki, pyta...

A teraz bardzo niechętne BUFOROWANIE opowiadania nadesłanego na naszą Kurzojadową skrzynię pocztową.

"– Masz dzisiaj czas, kochanie? – zapytał mnie przy śniadaniu – chciałbym, żebyśmy razem pojawili się na balu charytatywnym. Mówiłem ci o nim wczoraj. Burmistrz stanął na wysokości zadania.- Uśmiechnął się w moim kierunku i pogłaskał obrus. Nigdy tego nie robił."

W tej samej sekundzie wraz z redaktorą Wróbel opluliśmy monitory.

POGŁASKAŁ  OBRUS.  Nigdy tego nie  robił

NIGDY.

"Uśmiałam się dzisiaj. Był u mnie psychiatra i pytał, jaki dziś dzień. Powiedziałam: piątek. Zdziwił się. Oni myślą, że jestem wariatką. Jak moja Zeka?

- Mamo, cieszę się, że ci humor dopisuje. Nikt nie myśli, że jesteś wariatką. Zeka jest bardzo wesoła. - Czy drapiesz ją między uszami? - Codziennie. - Kupujesz jej pietruszkę? - Codziennie. - Jak często mnie okłamujesz? - Codziennie.

Roześmiała się.

---

Świetna książka na świąteczny prezent. Nie żartuję. Niestety.

"Wszyscy umrzemy i powinniśmy się na to przygotować, powinniśmy powołać stowarzyszenia wspierające umieranie i ufundować szkoły, aby się tego nauczyć, żeby chociaż ten ostatni raz w życiu nie popełnić już błędu. Należałoby to ćwiczyć na lekcjach wuefu, jak umierać, jak osuwać się łagodnie w ciemność, jak tracić przytomność i jak schludnie wyglądać w trumnie, Powinny być lekcje pokazowe, na pewno ktoś zgodziłby się oddać swoją śmierć kamerom, żeby nakręciły szkoleniowy film. I na tym kursie powinien być także przedmiot etnograficzny, wszystko o śmierci, co o niej myślano, jak ją rozumiano,...

Nie jest sztuką przyznać się, że coś się przeczytało. To powinno być oczywiste, że "coś" się czyta. Choćby miały to być etykiety na dżemach (czytam, mam wrażenie że większość produkcji 'do chleba' składa się z cukru, cukru i cukru zmieszanego ze wspomnieniem owoców). Za to heroizmem, zwłaszcza dla osoby piszącej w tym miejscu jest przyznać, że się nie czytało. Że się nigdy nie czytało... Astrid Lindgren. I że pierwszą przeczytaną przeze mnie książką Lindgren jest jej dziennik czasu wojny.

"Dzienniki z lat wojny 1939-1945" Astrid Lindgren (tłum. Anna Węgleńska) to lektura o tyle ciekawa, że...