“Nazwał ją foremką, co znaczyło, że jest w dobrym humorze, bo foremka to zdrobnienie do ofermy. Teresa uśmiechnęła się zawstydzona”.  Przemoc jest dziedziczna, nie ma ucieczki od rodziny, a nasz los został wymyślony długo przed nami, zdaje się mówić Katarzyna Wiśniewska w “Tłuczkach”. Krótkiej, sprawnie napisanej opowieści o dysfunkcyjnej rodzinie, w której terror dziadka, nienawiść matki i złość córki tworzą labirynt, z którego zdaje się nie ma wyjścia. Wiśniewska fantastycznie operuje kliszami i tworzy pełnokrwiste postaci, które na przestrzeni kilku dziesięcioleci wyniszczają się...

Mimo wysypu tytułów o życiu zwierząt i roślin poprosiłem @wydawnictwo_poznanskie o egzemplarz, bo spodobała mi sie okładka i początek brzmiał zachęcająco. Będzie czytane. #kurzojady #czytakrystynaczubowna #prywatneżyciełąki #wydawnictwopoznańskie #johnlewisstempel

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 13, 2018 o 6:32 PST

“Pani od obiadów. Lucyna Ćwierczakiewiczowa. Historia życia” to książka nieudana, napisana naiwnym, prostym językiem, w którym mówi się o “pani Lucynie” i szczebiocze czasem zupełnie niepotrzebnie. Marta Sztokfisz utkała postać legendy polskiej kuchni na modłę literatury klasy B i myślę, że warto byście o tym wiedzieli. Wydawca pisze na okładce, że “tę książkę czyta się jak doskonałą powieść”, czemu z lekką jednak przykrością muszę zaprzeczyć.  O kim jest ta książka, to wiecie, nie będę przypominał. Biografia z elementami fabularyzacji, w której wątłość źródeł zastępuje się obyczajową...

A na popołudnie dla Państwa Konstytucja dla “digital born” autorstwa Piotra “Pułdziana” Płucienniczaka. Brawurowa interpretacja!

W🤗TROSCE💆O🅱YT👍I🔜PRZYSZŁOŚĆ🙏NASZEJ🦅OJCZYZNY🦅😀ODZYSKAWSZY🏆W1⃣9⃣8⃣9⃣ROKU👋MOŻLIWOŚĆ✌SUWERENNEGO✌I🗳DEMOKRATYCZNEGO✍STANOWIENIA🏋O🏋️‍♀️JEJ🤲LOSIE👥MY🙆‍♂️NARÓD🙍POLSKI🙆‍♂️WSZYSCY🙋O🅱YWATELE🙋‍♂️RZECZPOSPOLITEJ🤲ZARÓWNO🙃WIERZĄCY🛐W🎅BOGA👼BĘDĄCEGO🏞️💦ŹRÓDŁEM💡PRAWDY🚔SPRAWIEDLIWOŚCI🙈👍DOBRA👌I🌷PIĘKNA💅😍JAK👉I⛔NIE🤦PODZIELAJĄCY💩TEJ👻WIARY😎A🎱TE🌈UNIWERSALNE🕊WARTOŚCI🗽🚛WYWODZĄCY🚛Z👽INNYCH🦄ŹRÓDEŁ👽🚻RÓWNI🚻W🖋PRAWACH😌I🖊W😒POWINNOŚCIACH🏗WOBEC😕📦DOBRA😉🎁WSPÓLNEGO🇵🇱POLSKI🇵🇱😘WDZIĘCZNI😏NASZYM👴PRZODKOM👵ZA🧓ICH👷🛠...

Z Pawłem Sołtysem lubię się drażnić pytając go o różnice między wierszem a piosenką i sugerując, że może by jednak wydał teksty swoich utworów. Sołtys patrzy wtedy na człowieka oczami pełnymi odpowiedzi. O tym, że czasem efekt takiego działania może być kiepski najlepiej świadczy tom "Obcy astronom" z tekstami Grzegorza Ciechowskiego wydany przez Biuro Literackie. Są tu teksty fantastyczne i wiersze bardzo liryczne, ale jest też wiele tekstów, które sprowadzone do literek na papierze odsłaniają swój banał i przypadkowo wpadają w komizm. Dziewczyna szamana, która ciągle chłonie z jego warg...

Trudne pytania w trudnym kraju. Najlepszego! Polsko. #kurzojady #niepodległa #Polska #grzegorzciechowski

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 11, 2018 o 4:51 PST

Dzisiaj będzie więcej poezji, bo to taki dzień smutny trochę, choć radosny. W wierszu Broniewskiego „Róża”, który jest dialogiem pomiędzy Chórem a Jękiem wiatru znajdziemy zwrotkę: „Odgarniemy ziemię cmentarną, odnajdziemy ojcowskie kości. Wydało śmiertelne ziarno dostojne zboże wolności”. „Zboże wolności”, które przyniosła nam Pierwsza Kadrowa w tornistrze, jakby chciał w wierszu o tym właśnie tytule, legionista Edward Słoński: „Bóg mękę i krew odważył, Wybrał z nich wszystko najczystsze –  I taką Polska poniosła Pierwsza Kadrowa w tornistrze...” Szybko poezja stała się...

OJCZYZNA

Ojczyzną moją jest Bóg, Duch, Syn i Ojciec wszechświata. Na każdej z moich dróg Ku Niemu dusza ulata.

Ojczyzną moją jest łan, Łan Polski, prostej, serdecznej. Niech mi pozwoli Pan W nim znaleść spoczynek wieczny.

Ojczyzną moją jest dom, Kochany dom rodzicielski, Przytułek cichym snom Młodości sielskiej-anielskiej.

Patrzę, strudzony śród dróg, W oczu twych błękit przeczysty, I jest w nim wszystko: i Bóg I Polska i dom ojczysty.

A bywało, że pisali też tak: Leopold Staff, „Polsko, nie jesteś już niewolnicą” Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem, Na którym z lochu, co był twą stolicą Lat sto, swym własnym dźwignęłaś się duchem. Nie przyszły ciebie poprzeć karabiny, Ni wiodły za cię bój komety w niebie, Ni z jakubowej zstąpiły drabiny W pomoc Anioły. Powstałaś przez siebie! Dzisiaj wychodzisz po wieku z podziemia, Z ludów jedyny ty lud czystych dłoni, Co swych zaborców zdumieniem oniemia, Że tem zwycięża jeno, że się broni. Ducha wspomnieniem ich ci...