W Kampali, na centralnym wzgórzu tej olbrzymiej miasto-wsi stoi meczet. Jego budowę rozpoczął Idi Amin i nosi miano Kadafiego. Jest to jeden z nielicznych ciekawych i dobrze zachowanych zabytków ugandyjskiej stolicy. Witamy w innym świecie. W Zimbabwe do dzisiaj ukrywa się Mengestu, skazany przez etiopski sąd na dożywocie za spowodowanie klęski głodu i doprowadzenie kraju do ruiny. Los Mugabe, który przebywa w areszcie domowy, będzie podobny - nawet opozycja nie chce postawić go pod sądem. Tak wyglądają afrykańskie reżimy.  Książka Petera Godwina, “Strach. Ostatnie dni Roberta Mugabe”...

Lektury i rzeczywistość. Zbrodniarz faworytem w wyborach, a książka naprawdę mocna. #kurzojady #petethodwin #czarne #pawełlipszyc

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 20, 2018 o 4:44 PDT

Sylwia Chutnik brawurowo w tomie reportaży "Przecież ich nie zostawię. O żydowskich opiekunkach w czasie wojny". Bardzo ciekawa lektura choćby dla porównania stylistyki opowieści. #kurzojady #sylwiachutnik #magdalenakicińska #monikasznajderman #czarne #reportaż

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Cze 26, 2018 o 1:47 PDT

"Gdzie Klu Klux Klan nie szukaj..." brawurowe czytanie performatywne reportażu Katarzyny Surmiak-Domańskiej. #kurzojady #katarzynasurmiakdomańska #czarne #maltafestival2018 #cozamiastmeczu

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Cze 19, 2018 o 8:19 PDT

[BUFOROWANIE z okazji Europejskiej Nocy Literatury, czyta Halina Rasiakówna w... liceum]

J.S. Margot, “Mazel tow”, tłum. Małgorzata Diederen-Woźniak, wyd. Czarne.

Pokój Jakova był pomalowany na kolor błękitny. Zasłony były granatowe. Łóżko przykrywała kapa w biało-niebieskie paski. Dywan miał jeszcze inny odcień niebieskiego. Każdy element pokoju był przemyślany. Łóżko stało pod dłuższą ścianą. Dalej, na niewielkim podwyższeniu, było biurko, a na nim pięć miniaturowych modeli żaglówek. Zza biurka mieliśmy widok na plakaty wiszące nad łóżkiem. Chłopcy w wieku Jakova ozdabiali pokoje zdjęciami...

Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego dla Anny Bikont i (za przekład) Sergiusza Kowalskiego! #kurzojady #nagrodaimryszardakapuścińskiego

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Maj 20, 2018 o 10:35 PDT

"Dziecko w śniegu” to książka niezwykła nie tyle dzięki osobowości jej autora (i głównego bohatera, bo to eseistyczna autobiografia), co przez specyficzną perspektywę, którą Goldkorn wprowadza - perspektywę niejako pozbawioną traumy drugiego pokolenia, przyjmującą świat stoicko i z uśmiechem Jest Goldkorn bezlitośnie logiczny i klarowny w swoim wykładzie. To, czy zgadzamy się z jego perspektywą nie jest dla autora ciekawe - to jego perspektywa i nie zamierza nikogo pytać o prawo do jej wyrażania. Szanuję to, chociaż muszę przyznać, że wizja przedstawiona w “Dziecku w śniegu” zdaje mi się...

O podróżowaniu, także tym lokalnym, zapisano tysiące stron. A jednak nadal można napisać coś nowego i ciekawego. "Hajstry" Adama Robińskiego to taka książka, którą sam bym chciał napisać, gdybym tylko potrafił operować tak ładną frazą i lubił nocować pod namiotem. Wakacyjne włóczęgi z namiotem po pustyni Błędowskiej nie dla mnie, ale przyjemność z lektury Robińskiego już moja. Może nas być więcej. Warto. 

Dziękujemy wszystkim za odwiedzenie nas w Księgarni na Tłomackiem! A gościliśmy autorów i autorki tych książek:

“W dzień wyjazdu z Polski [mamy 1968 rok - WSZ] powiedziałem rodzicom, że chcę pójść sam na spacer. Poprosili tylko, żebym szybko wracał, bo nie możemy za żadne skarby się spóźnić na pociąg do Wiednia. Wyszedłem z mieszkania znajomych, gdzie spędziliśmy ostatnią noc w Warszawie. Kupiłem bukiet kwiatów. Złapałem taksówkę. Kazałem zawieźć się na plac, gdzie w 1948 roku z kamienia, który miał służyć do budowy pomnika Hitlera, powstał pomnik bohaterów warszawskiego getta. Wszedłem po schodkach, przeczytałem napisy po polsku i w jidysz (nie umiałem po hebrajsku) Złożyłem różnokolorowe kwiaty na...