[WIERSZ NA DOBRĄ NOC] Pisanie wierszy zawsze wydawało mi się czynnością nocną. Dzisiaj Breyten Breytenbach w tłumaczeniu Jerzego Kocha. #kurzojady #breytenbreytenbach #a5 #poezja #wiersznadobrąnoc

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 20, 2018 o 3:25 PST

Jakobe Mansztajn odnaleziony w antologii "Zebrało się śliny. Nowe głosy z Polski". Antologii pokazującej, że młode pokolenie poetów i poetek chce być głosem politycznym i krytycznym, ale niezbyt mu to wychodzi. Mansztajnowi wyszło trochę bardziej, a za chodzenie "na pełnej kursywie" ma u mnie dodatkowe miejsce w serduszku.

Zbigniew Herbert, "Potęga smaku” "To wcale nie wymagało wielkiego charakteru nasza odmowa niezgoda i upór mieliśmy odrobinę koniecznej odwagi lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku Tak smaku w którym są włókna duszy i cząstki sumienia Kto wie gdyby nas lepiej i piękniej kuszono słano kobiety różowe płaskie jak opłatek lub fantastyczne twory z obrazów Hieronima Boscha lecz piekło w tym czasie było jakie mokry dół zaułek morderców barak nazwany pałacem sprawiedliwości samogonny Mefisto w leninowskiej kurtce posyłał w teren wnuczęta Aurory chłopców o twarzach...

Ja mam dzisiaj różne, niezbyt wesołe przemyślenia. Zatem Czesław Miłosz: "W mojej ojczyźnie" W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę, Jest takie leśne jezioro ogromne, Chmury szerokie, rozdarte, cudowne Pamiętam, kiedy wzrok za siebie rzucę. I płytkich wód szept w jakimś zmroku ciemnym, I dno, na którym są trawy cierniste, Mew czarnych krzyk, zachodów zimnych czerwień, Cyranek świsty w górze porywiste. Śpi w niebie moim to jezioro cierni. Pochylam się i widzę tam na dnie Blask mego życia. I to, co straszy mnie, Jest tam, nim śmierć mój kształt na wieki spełni.

Krzysztof Mrowcewicz w brawurowym eseju o “rozpaczy oświeconego rozumu”, czyli twórczości Jana Potockiego na tle różnych zdarzeń z epoki pokazuje, że jest niezrównanym interpretatorem poezji. Przed wami interpretacja ody księdza Adama Naruszewicza, “Balon”. Komentarze Mrowcewicza w nawiasach.

Gdzie bystrym tylko Orzeł polotem Pierzchliwe pogania ptaki. A gniewny Jowisz ognistym grotem Powietrzne przeszywa szlaki,

(czyli w języku niepoetycznym: w powietrzu)

Niezwykłych ludzi zuchwała para, Zwalczywszy natury prawa, Wznawia tor klęską sławny Ikara I na podniebieniu już stawa.

(czyli: leci dwóch śmiałków)