Dzisiaj Dzień Tłumaczy i Tłumaczek! Dziękujemy wam! Sprawdzacie, kto tłumaczył? Czyje tłumaczenia cenicie? Kto was zachwycił? Dzisiaj nie narzekamy! #kurzojady #tłumacz #tłumaczka

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 30, 2018 o 12:44 PDT

Zapraszamy do ósmej odsłony "Suszarni".. Jesteśmy przedświąteczni i mówimy o "Grzybach" z Naszej Księgarni, książce Themersonów "Pan Tom buduje dom", "Nikt mnie nie ma" Asy Linderg ale i debiutanckich "Bałutkach" Ewy Różyckiej i wielu innych. Zapraszamy!

Prawie skończyłem w dwa wieczory. Jakie to jest dobre! Mistrzowska proza, pięknie przełożona, wow wow wow. #kurzojady #marlonjames #wydawnictwoliterackie #robertsudół #księganocnychkobiet

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 13 Lis, 2017 o 2:09 PST

"Księga nocnych kobiet" Marlona Jamesa zachwyca mnie językiem. Sprawne tłumaczenie Roberta Sudoła i piękne wydanie przez Wydawnictwo Literackie. Aż szkoda, że po polsku dostajemy ją tyle lat po premierze oryginału.

Lista "musisz przeczytać" zawsze w tym okresie wygląda przerażająco. #kurzojady #wydawnictwoliterackie #marlonjames #księganocnychkobiet

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 6, 2017 o 4:07 PDT

Dzięki “Ścieżkom północy” Richard Flanagan triumfalnie wrócił do łask wydawców w Polsce, ukazała się ponownie - dość przeciętna moim zdaniem - “Księga ryb Williama Goulda" oraz do tej pory nieznane - "Pragnienie" i “Klaśnięcie jednej dłoni”, o którym dzisiaj kilka słów.

Świat nie jest sprawiedliwym miejscem, to wiemy od dawna, a na przykładzie Flanagana możemy się o tym przekonać po raz kolejny. Otóż przez los obdarowany został on biografią, która z pewnością ułatwia mu tworzenie opowieści barwnych, wręcz awanturniczych, a jednocześnie głębokich z rozbudowanym i realistycznym tłem...

"Zapamiętała to miejsce jako nawiedzane przez gwałtowne emocje. Podmuchy rozszalałego wiatru smagające budynek, deszcz dudniący o dach z siłą śnieżnej lawiny, a potem słońce tak mocne, że mrużyły oczy za każdym razem, gdy wychodziła na zewnątrz, a tam z nagrzanego granatowoczarnego asfaltu unosiła się para, wijąc się wspaniale w rozstępach między palcami jej stóp. (...)

A zatem: żadnych olbrzymów, żadnej magii, żadnych szczęśliwych zakończeń."

Od dawna jestem pod wrażeniem tego jak Flanagan zagęszcza opis świata. Dobre to.