rem w Nowym Teatrze podczas spotkania z udziałem tłumacza książki, Sebastiana Musielaka, a prowadzonego przez Michała Nogasia, o kilku z nich porozmawiamy. Jakie to wątpliwości? Już spieszę wyjaśnić.

Narratorem (a czasem narratorką) powieści jest Bujar, albański czternastolatek, którego rodzina pochodzi z Kosowa. To nie jest dobre miejsce do życia - najpierw reżim Hoxhy, który odciął kraj od świata, potem kryzys czasów Ramiza Alii i groźba wojny domowej za rządów Berishy - Albania nie jest przyjazna nikomu, a tym bardziej chłopakowi, który zaczyna wyczuwać swoją odmienność. Mit “kraju orła”...

W nowych "Książkach. Magazynie do czytania" znajdziecie portret Anandy Devi, który z wielką przyjemnością mi się pisało. --- Trois-Boutique to niewielka miejscowość na południu Mauritiusu, wyspy położonej na Oceanie Indyjskim. Tu, w 1957 roku w rodzinie drobnego plantatora trzciny cukrowej przyszła na świat Ananda Devi, pisarka, której twórczość bywa zestawiana w jednej z linii z J.M. Coetzeem czy Toni Morrison, a entuzjastycznie pisze o niej inny noblista, J.M.G. Le Clézio. Jak zawsze z opóźnieniem, ale szczęśliwie - nadrabiamy w Polsce lekcję literatury najnowszej. W ciągu roku...

Szczepan Twardoch będzie już za tydzień Państwa i moim gościem w ostatnim w tym roku odcinku podcastu Zdaniem Szota. Będzie o śląskich mitologiach, kolonizacyjnych zapędach tak Polaków jak i Niemców, ale też o pisaniu i tym dlaczego Twardoch nie lubi krytyków. Pisałem w nocy że szykuję się do wywiadu z autorem "Pokory" jakbym szedł na wojnę, co może zabrzmiało agresywnie, ale bardziej myślalem o tym, że idąc na wojnę trzeba próbować myśleć tak jak druga strona. Mam wiele zrozumienia dla postaw i póz Twardocha i pewnie dlatego przegadaliśmy ponad godzinę nie rzucając się sobie do gardeł....

Autor i autor. @nogasnastronie @szczygiel_mariusz @faktycznydomkultury @ilustrasie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 20, 2020 o 1:10 PDT

Dla autora nie ma niczego bardziej stresującego niż spotkanie autorskie, na które nikt nie przyszedł. Pisarze i pisarki opowiadają z zażenowaniem ale i lekko masochistyczną radością o takich sytuacjach. Przeważnie winę można zrzucić na promocję, pogodę termin, ale co gdy sytuacja się powtarza, a frekwencyjne sukcesy święci inny autor? W takiej sytuacji jest G.H. Fretwell, autor niebestsellerowego "Bez K.", bohater "Trasy promocyjnej" Andiego Watsona (tłum. Jacek Żuławnik).

Zerowa frekwencja to jednak nie koniec jego problemów - Fretwell to taki literacki Piszczek - będzie podejrzany o...

Czytelniczy tydzień. Pytacie - jak udaje ci się to wszystko przeczytać? Po pierwsze plan. Co tydzień układam stosik na nowy tydzień i lepiej lub gorzej udaje się go zrealizować. W tym tygodniu czytam "Małe Grozy" Staniszewskiego, bo to świetny debiut a trochę pominięty przez literacka internetosferę; już kończę Statovciego i mam sporo wątpliwości, choć książka jest ciekawa i dobrze chwilami napisana, to pewne rzeczy nie dają mi spokoju; "Miss Birmy" i "Człowiek, który znał mowę węży" to wybory spoza najbardziej promowanych tytułów miesiąca, bo na nie przyjdzie jeszcze czas. Jakie macie...

Na wywiad jak na wojnę. Szczepan Twardoch o krytyce literackiej pisał niezbyt przychylnie, choć "niezbyt przychylnie" to eufemizm zdecydowanie zbyt delikatny. Ciekawsze w tym tekście ("Krytycy" z "Jak nie zostałem poetą") jest przeświadczenie autora, że krytycy "skubią te swoje recenzyjki na tych uniwersyteckich pensjach". Cóż... Nie wiem skąd Twardoch wziąl przekonanie, że krytycy chcą niszczyć pisarzy, ale zamierzam się dowiedzieć. Choć bardziej interesuje mnie urodzony w 1891 roku Alois Pokora i to czy Twardoch wie, że napisał najsmutniejszą z możliwych powieści...

@filip_springer poleca na okładce i pisze, żeby nie traktować tej książki jako tylko i wyłącznie literatury gatunkowej. Zamierzam sprawdzić w tym tygodniu, bo na lekturę hitów od dużych wydawców zawsze będzie czas. #zdaniemszota #andruskivirähk #marpress #annamichalczukpodlecki

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 18, 2020 o 6:34 PDT

Graficznie "Trzecia płeć" zachwyca, Marianna Sztyma od okładki przez oklejkę po ilustracje trzyma poziom. Dużo gorzej z treścią, która jest niewiadomo dla kogo - wbrew kolorowej oprawie nie jest to książka dla dzieci, może trochę dla młodzieży, ale dla tej może być zbyt naukowa. Dla dorosłych? Tu by się chciało opowieści a nie leksykoniku.

Waldemar Kuligowski w mikroreportażach opowiada o osobach "trzeciej płci" w różnych kulturach w sposób jak dla mnie naiwny - przedstawiając podstawowe fakty, przytaczając wypowiedzi osób "odmiennych" w naszym rozumieniu autor nie wchodzi pod podszewkę swojej opowieści.