Dzisiaj tradycyjnie przypominam wiersz Anny Świrszczyńskiej, co byśmy o 17:00 wiedzieli dlaczego się zatrzymujemy. NIECH LICZĄ TRUPY Ci co wydali pierwszy rozkaz do walki niech policzą teraz nasze trupy. Niech pójdą przez ulice których nie ma przez miasto którego nie ma niech liczą przez tygodnie przez miesiące niech liczą aż do śmierci nasze trupy. Zdjęcie przedstawia Janinę Forbertówną, nie Annę Świrszczyńską. #zdaniemszota #annaświrszczyńska #powstaniewarszawskie #niechliczątrupy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 1, 2020 o 2:07 PDT

Nadeszło dzisiaj. Ciekawe jak można na nowo opowiedzieć o Schulzu. Ale każda z tych książek intryguje. No zobaczymy. #zdaniemszota #nicowalker #wydawnictwopoznańskie #krzysztofceślik #ivicaprtenjača #bibliotekasłów #sinisakasumovic #annakaszubadębska #znak #stosikdzisiejszy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 31, 2020 o 8:38 PDT

Kończy się lipiec więc czas na "Lipiec na Białorusi" Izabeli Fietkiewicz-Pasek. To poezja bardzo faktograficzna, biograficzna i topograficzna. Może niezbyt poetycka i liryczna, ale niezwykle ciekawa i intrygująca w formie.

W Nowej Rudzie podczas Festiwalu Góry Literatury rozmawiałem z Wojciechem Bonowiczem o nowym wydaniu, a raczej nowej wersji jego biografii Józefa Tischnera.

Zacznę jednak od końca, bo chodzi o to, żeby Państwo kliknęli. Zatem pod koniec rozmowy nie montowałem nic i pokazuję Państwu jakie lapsusy językowe można popełnić w trakcie wywiadu. Śmiechu było co niemiara i my ten śmiech z Wojtkiem Bonowiczem sobie nagraliśmy. W mniej śmiesznych czasach będę sobie odsłuchiwał ten fragment.

Naszej rozmowie towarzyszą nie tylko sudeckie cykady, ale i dźwięk apelu jasnogórskiego dochodzący z kościelnej...

Wspaniała jest ta okładka autorstwa Olgi Zelenskiej. A i książka napisana pięknym językiem sądząc po pierwszych stronach. Czuję, że jej ulegnę w najbliższych dniach. #zdaniemszota #wołodymyrrafiejenko #annaursulenko #marcingaczkowski #kolegiumeuropywschodniej #kew

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 30, 2020 o 5:04 PDT

"(...) gdy ma się na koncie pierwszą książkę, to chyba można choć przez chwilę pomyśleć, że jest się Bog wie kim". Alice Munro, opowiadanie "Fikcja", tom "Zbyt wiele szczęścia", tłum. Agnieszka Kuc.

No nie wiem...

Ech, Wrocławiu! Czemy ty dwadzieścia lat temu byłeś miastem kojarzącym mi się tylko z alkoholizmem, biedą, powodzią i "metalami"?

Tak może bym dzisiaj mieszkał w "Mieście Literatury", miał za prezydenta łysego i brodatego kociarza, a w pobliżu Pawła i Ewę Pawlaków, twórców wspaniałych książek dla dzieci, w których nowoczesność musi ustąpić miejsce tradycji bez wdeptywania do skansenu.

"Wrocławski ABECADLIK" Pawlaków jest diablo dobry , poza prezentacją literek znajdą tu Państwo wiele drobnych niespodzianek jak choćby rozsiane w ilustracjach krasnale czy Olgi Tokarczuk. Mają Pawlakowie...

Tajfun bardzo chce znaleźć odpowiedź na pewne pytanie. #piesektajfun #copotrafiąkoty

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 28, 2020 o 2:17 PDT

Z powodów zawodowych, o których jeszcze nie można pisać zbyt dużo od kilku dni obkładam się książkami Alice Munro i czytam jej najważniejsze opowiadania.

Zaskakująco na pierwszy plan moja uwaga wyciąga te fragmenty, w których Munro podejmuje temat przemocy wobec kobiet, tak często ukrywanej przed małomiasteczkową publicznością. W opowiadaniu "Królewskie lanie" z tomu "Za kogo ty się uważasz" (tłum. Elżbieta Zychowicz) pisarka z detalami i calkiem chłodno opisuje życie Rose, której "ojciec był mistrzem królewskiego lania". Wychowywana przez macochę, w domu gdzie o matce przypominały jej tylko...

Giuseppe Ungaretti w przekładzie Grzegorza Franczaka dla Państwa. Smutne i piękne są te wiersze. Bardzo polecam zajrzenie do tomu wydanego przez Lokator, bo można się naprawdę zachwycić "Radością katastrofy".