Dzisiaj błyskotliwy wiersz Jacka Dehnela z jego najnowszego zbioru wierszy, "Najdziwniejsze". Wbrew tytułowi nie są to najdziwniejsze wiersze, jakie czytałem, ale jakoś poruszające momentami, choć ja kolegę Dehnela wolę w prozie.

Piękny esej o wielu aspektach niepełnosprawności, tym jak prywatne może stać się publiczne i użyte jako element metody naukowej. Jeśli chcecie spróbować zrozumieć świat osób, które postrzegają rzeczywistość w inny sposób, musicie przeczytać. Reimann pokazuje, że choćbyśmy szukali najlepszych sposobów mówienia, rozmawiania i określania niepełnosprawności, zawsze będziemy utykać w niezręcznościach, a nadmierna wrażliwość czy przekonanie o wyjątkowości osób pozbawionych pełnej sprawności bywa niebezpieczną kliszą. Książka nie dająca rozwiązań, pełna wątpliwości. Godzina, dwie czytania, a głowa pełna pytań. Bardzo polecam.

Szymborska okazała się mistrzynią epistolografii, a ta kolekcja cieszy moje oko. Zawsze przy tej okazji zastanawiam się co będzie za 30-40 lat, przy założeniu, że cokolwiek będzie, to czy wydane zostaną maile Olgi Tokarczuk? Statusy fejsowe? Pytam na poważnie. #zdaniemszota #wisławaszymborska #joannakulmowa #znak #listy #bookstagram

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lis 28, 2019 o 4:19 PST

Historia, którą musimy poznać, by lepiej zrozumieć siebie – czy to hasło jeszcze sprawia, że pędzimy do księgarni czy biblioteki po książkę? Szybko sprawdzamy w internecie dostępność i czekamy na dostawę? Nie jestem już tego pewien, bo przecież co chwilę pojawiają się takie książki. Oczywiście mogę wam napisać, że „Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota” to opowieść, wobec której nie możecie przejść obojętnie, mogę zachęcać, byście włączyli książkę Pawła Piotra Reszki do tegorocznego kanonu „musisz to mieć”, ale nie zdziwię się, jeśli stwierdzicie, że macie już dość. Bo można czasem...

"Płuczki" Pawła Piotra Reszki. Ważna i mocna książka, po której zasypia się trochę trudniej. W piątek spróbuję jednak postawić do niej kilka pytań. Bo warto mieć zawsze wątpliwości.

Świetnie się zapowiadali niektórzy wykonawcy debiutujący na zielonogórskiej czy kołobrzeskiej scenie. Równie świetnie zapowiadała się książka Bartosza Żurawieckiego. Po ciekawym wstępie, w którym autor streścił wszystkie wątki, później rozwijane na ponad czterystu stronach, dostajemy opowieść wyjątkowo nieciekawą w swojej formie. Choć w treści bywają wspaniałości to przy encyklopedyczno-leksykonowej, mocno kronikarskiej formie nie udało się Żurawieckiemu dostatecznie ich wyodrębnić i podkreślić. Trzeba się samemu przebijać przez dziesiątki wyliczeń, klasycznych anegdot “zza kulis” i...

My i małpa. #zdaniemszota #tadeuszsobolewski

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lis 26, 2019 o 10:50 PST

Przed nami kolejne wybitne dobro czytelnicze. Listy Wisławy Szymborskiej i Joanny Kulmowej wyjdą już za kilka dni w Znaku, a ja tak bardzo bym chciał nie musieć nic innego czytać i chodzić z tymi paniami na rydze (przynajmniej w lekturze, w praktyce grzybobranie jest czynnością dla mnie nudną i niezrozumiałą). Są tu wspaniałości różne, ale jedna ważna porada dla nas wszystkich, którzy i które się pisaniem paramy. Oto ona. Wisława Szymborska pisze: "Pisz powieść, pisz, tylko błagam, uwzględnij tam jakąś małpę, bodaj w epizodzie. Powieść bez małp właściwie nie istnieje jako dzieło sztuki, świnka morska nie wystarczy!"

No właśnie? Gdzie? Zamierzam się dowiedzieć, choć mam pewne intuicje. #zdaniemszota #despinastratigakos #centrumarchitektury @centrumarchitektury

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lis 25, 2019 o 6:43 PST

Jest Was 10 tysięcy! Dziękuję!

Gdy pół roku temu uruchamiałem Zdaniem Szota, przechodząc “na swoje” z wcześniejszego bloga prowadzonego we dwie osoby, miałem sporo obaw czy podołam regularnemu pisaniu (i czytaniu), kontaktowi z Wami i upublicznianiu swoich przemyśleń. Obawy budził też fakt, że ze strony, która podczas mojej w niej prawie trzyletniej kadencji urosła o kilkadziesiąt tysięcy fanów/fanek, muszę tu wszystko budować od zera. To nigdy nie jest łatwe, a ja nie jestem człowiekiem z przesadną wiarą w swoje możliwości. Ale chyba się udało, a pisanie wciąż sprawia mi przyjemność, choć...