Nowości od @krytykapolityczna jak zawsze mówią do mnie "rzuć wszystko, czytaj nas", ale tak się niestety nie da. Na pewno przeczytam Trammera "Ostre cięcie" o tym jak w Polsce zabito transport kolejowy i nęci mnie Majewski, ale pewnie trochę poczeka. Jestem ostatnio po wysłuchaniu wielu utworów disco-polo w związku ze spotkaniem poniedziałkowym w Empiku z Moniką Borys (18:00, Marszałkowska) i tak sobie nucę: "książka do książki... i nigdy więcej nie smuć się już". Niech ktoś mi wyłączy to radio disco w głowie! #zdaniemszota #krytykapolityczna #karoltrammer #piotrmmajewski #jonsavage #jędrzejnapiecek #piotrkletowski #piotrmarecki

Wchłaniam ostatnio hurtowe ilości literatury biograficznej i reportaży poświęconych konkretnym postaciom i odnoszę wrażenie, że częściej bywam świadkiem rozterek osób piszących niż przeżywam losy osoby portretowanej. Autorzy i autorki biografii namiętnie zadają sobie pytania i to jest słuszna droga, ale gdy te pytania służą jedynie zrobieniu dodatkowych stron, to zaczynam się irytować.  Klasycznym już przykładem, o którym mówię zawsze, gdy chcę opowiedzieć jak nie pisać biografii jest książka Ryzińskiego, “Foucault w Warszawie”. Mamy tu na stronie 88 taką zapowiedź: “Może, skoro...

Dzisiaj krótko, bo za jakiś czas pewnie “pójdzie” recenzja w miejscu, dla którego była pisana, ale chciałbym, żebyście nie przegapili książki Marcina Tedorczyka, “Niebo 1989”.To bardzo sprawnie napisana, wciagająca i ironicznie smutna opowieść o polskich przemianach widzianych z perspektywy Nieba. Nieba w województwie zielonogórskim.  Gdy Romek kupi video, jego świat - przynajmniej ten erotyczny - ulegnie całkowitej zmianie. Kaśka otworzy spożywczak i knajpę, Romek będzie rozwijał swój stolarski biznes, bo każdy chce mieć boazerię jak “W labiryncie”. Hanka idzie na studia dzięki pomocy...

Marcinowi Teodorczykowi książka wyszła świetnie. "Niebo 1989" to tytuł, na który warto czekać. Więcej o nim za jakiś czas w pewnym całkiem dobrym magazynie o książkach, ale ofiarowuje wam jeszcze cytat.

[BUFOROWANIE] Marcin Teodorczyk sprawnie oddaje realia roku 1989 w Niebie, gdzie jeszcze przez chwilę kopalnia węgla brunatnego będzie zapewniać ekonomiczny ład, ale idzie kapitalistyczne nowe. "Warszawiak był warszawiakiem, poznaniak poznaniakiem, Ślązak Ślązakiem, a każdy z zielonogórskiego był Polakiem". 

“Nieuprzejmość” Katarzyny Kochmańskiej jest powieścią, która mnie nie uwiodła, co nie znaczy, że nie doceniam literackiej sprawności autorki.  Dlaczego nie uwiodła? Ponieważ jest to kolejna książka o - jak wydawca sam pisze na okładce - “warszawce wyższej klasy średniej”, a zatem taka środowiskowa wspólna masturbacja. W odpowiednich dawkach może być źródłem zaspokojenia i radości, jednak zbyt ekspansywna bywa bolesna. Jakoś żenuje mnie też fakt, że wydawca (i jest nim o dziwo Krytyka Polityczna) pisze na tejże okładce, że “wejście na wernisaż może nieść za sobą więcej niebezpieczeństw...

Nie zgadniecie, gdzie byłem... #kurzojady #krytykapolityczna #jaśkapela #polskiemieso

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 20, 2018 o 5:57 PDT

Postać Narutowicza jest mi znana z takiego leksykonowego zapisu - prezydent, którego zastrzelili i umierał na łonie Iłłakowiczówny. W Zachęcie. Właściwie to by było na tyle. Dyletanctwo trochę, ale inne historie mnie zajmowały przez lata. Jak się okazuje jest to opowieść niezwykle ciekawa i ważna dla poznania późniejszych losów naszego kraju, co mi prezentowana tu książka uświadomiła. Praca Brykczyńskiego przeleżała się na stosiku kilka miesięcy, czego żałuję, bo w tym czasie przeczytałem wiele złych książek, na które zawsze szkoda czasu.

Jeśli macie ochotę na doskonale napisaną książkę...

Chłodna 40. Warszawa, Wola. Z obowiązkowym przymiotnikiem, "robotnicza". A może lepiej zwyczajnie, "biedna"? Na czwarte piętro kamienicy wbiega zdyszana Sabina. Jest marzec 44 roku, przyszli bohaterowie "Pamiętnika z powstania warszawskiego" spotykają się, by wspólnie czytać, uczyć się, może plotkować. Mieszkanie Białoszewskich jest spore i oprócz Mirona mieszkają tu same kobiety (Ojciec z Zochą na Chmielnej mieszka już prawie piąty rok), wśród nich Stefa, której jakiś czas temu "upiekło się getto". Stefa się ukrywa.

To początek historii jakich wiele, choć znanej z jednej z najważniejszych...

Adelajda Truścińska trafnie opisuje jak bardzo przerąbane mamy w 2018 roku. Więcej na FB. #kurzojady #życieadelki #adelajdatruscinska #wydawnictwokrytykipolitycznej

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lut 4, 2018 o 1:31 PST