“Zostałem pediatrą, tak kazał, a sam był takim poczciwiną, że nawet na kompleks Edypa się nie załapałem”. To książka o facetach. Takich zawodowych, bo w końcu bycie lekarzem to nie tylko profesja, ale postawa i pozycja i aparycja na całe życie. Lekarzem się nie przestaje być, świat widzi się przez pryzmat krzywych zębów, źle zrośniętych złamań, wybroczyn i zmian rakowych. Świat staje się bardziej fizyczny, namacalny, nie tyle dosłowny, co podtkankowy. Rudzka w fascynujący sposób analizuje relacje syna i ojca, przyglądając się temu, co patriarchalnie dziedziczne, a co zmienne. To...

Wojciech Mann i Katarzyna Kubisiowska rozmawiali najpierw w "Tygodniku Powszechnym" i był to świetna rozmowa, której kontynuację znajdujemy w książce "Głos". Dodając do tego "Artystę", opowieść o Kazimierzu Mannie, możemy stwierdzić, że autobiografia Wojciecha Manna "się napisała". Dużo tu polityki, ale też rodzinnych wspomnień i opowieści o radiu. Nie tylko dla (milionów) fanów i fanek. #zdaniemszota #wojciechmann #głos #katarzynakubisiowska #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 9, 2020 o 3:34 PDT

Nienawidze tego dnia. I go uwielbiam. Literacki Nobel nadciąga. #zdaniemszota #dużoksiążek #aitaknietrafię

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 8, 2020 o 3:06 PDT

Serhij Żadan z tomu "Antena" dla Państwa dzisiaj, bo to taki wiersz o sensie poezji, a dzisiaj trochę właśnie o nim rozmawiamy. Żadan okazuje się być poetą wzruszająco lirycznym, czułym na obrazki nostalgiczne jak wschód słońca, światło księżyca, ale to co u pewnie wielu twórców by mnie irytowało, tu jest jak najbardziej na miejscu. Wiersze przełożył Bohdan Zadura, poeta chimeryczny i nieznośnie nierówny, do którego jednak mam sentyment.

Glück jest 117 osobą wyróżnioną przez szwedzkich akademików, 16 kobietą. Nagroda dla Louise Glück to dla polskich czytelników wielka niespodzianka, choć urodzona w 1943 roku poetka ma na swoim koncie m.in. Nagrodę Pulitzera i National Book Award. 

Louise Glück Nobla otrzymała za „niepowtarzalny, poetycki głos którego surowe piękno czyni indywidualne doświadczenie uniwersalnym”.

Kim jest Louise Glück?

Urodziła się w 1943 roku Nowym Jorku, nie dokończyła studiów na Columbia University, co nie przeszkodziło jej stać się nauczycielką poezji. Po polsku znajdziemy zaledwie kilka jej wierszy w...

Gdy promowałem "Pannę doktór Sadowską" słyszałem głosy, że książka niedługo zacznie wyskakiwać z lodówek. Wziąłem sobie te ironiczne jak i niekiedy zawistne komentarze głęboko do serduszka, a pomogła mi w tym "Replika" Zofia Sadowska dołączyła do kolekcji "Polskich ikon LGBTQIA" , a narysował ją Marcel Olczyński. Magnes na lodówkę z Zofią gotowy  Nową "Replikę" otwiera zaś mój artykuł, w którym piszę Wam dlaczego Zofia może być ikoną dla wszystkich, którzy i które walczą o swoje prawa. "Panna doktór Sadowska", reporterska biografia, a może esej o tym jak mało nam się świat...

Anne Carson w przekładzie Macieja Topolskiego dla Państwa na noc. Fragment eseju "Każde wyjście jest wejściem (pochwała snu)":

ODA DO SNU

Pomyśleć o życiu bez tego. Bez tego czasu, który wyjęty spod prawa wypycha każdą poduszkę – spod ucha. Bez wielkiej osmalonej kuchni i kipienia w garach do których rwiesz kęski z ojca ręki oraz nogi żeby tylko zobaczyć, jak tworzą zdanie, które – niespodzianie uradowany zalewasz się łzami – ocali cię jeśli je tylko zapamiętasz po tym! Po tym wiele nie zostaje jakiś bladozielony ipsylon zabalsamowany między masłem i muchą – że co to on w oko mi...

O takie promocje nic nie robiliśmy. Tajfek wspiera, a ja już zapraszam na rozmowę z Anną Kańtoch, którą będzie moją i Państwa gościnią czternastego października. W pażdzierniku online widzę się z Zygmuntem Miłoszewskim, Zytą Rudzką, Anną Kańtoch, Wojciechem Chamierem-Gliszyńskim, Leszkiem Hermanem, Michałem Nogasiem i... będzie jeszcze niespodzianka. A piesek widzi sie za chwilę ze spacerem. #zdaniemszota #piesektajfun #annakańtoch #marginesy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 7, 2020 o 6:08 PDT

“Dodatkowej duszy” brakuje literackiej duszy. Grzegorzewska postanowiła napisać powieść historyczną i poniosła w tej niełatwej dziedzinie porażkę, bo nie udało się jej oddzielić literatury od dokumentu, a dokumentalizacji od fikcji. W efekcie dostaliśmy książkę wypełnioną drętwymi dialogami, nieumiejętnymi skrótami czasowymi, naiwnym sztafażem historycznym, w której jednocześnie widać, że gdy tylko autorka odpuszcza sobie “wierność” historii, wciąż potrafi pisać prozę, którą chce się czytać. Ale takich fragmentów jest w tej powieści za mało, by uznać ją za choć odrobinę udaną.

Dariusz...

Już nie pamiętam dlaczego pewnego dnia, zasługującego pewnie na ciekawsze wydarzenia niż to, zadałem Michałowi Nogasiowi pytanie: - A czemu ty jeszcze nie masz książki? Ile razy potem plułem sobie w brodę, że znowu język powiedział, co pomyślała głowa i nie przefiltrował tego przez mechanizmy obronne. Ile razy chciałem rzucić tę robotę i zaszyć się w Kampinosie... Ile razy jednak wierzyłem, że dotrwamy do tego dnia! Kilka razy. Bez przesady z optymizmem. Cieszę się najbardziej z tego, że w książce znajdziecie naprawdę wyjątkowy, premierowy materiał jak wywiad z @margorej, który nie traci...