Czasem mamy pretensje do akademii przyznającej Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, że zabiera nam ulubionych pisarzy i pisarki. Bo twórczość “po Noblu” to już nie to samo - większość twórców i twórczyń wycofuje się z pisania, jedni przytłoczeni medialnymi obowiązkami odkrywają, że teraz już nie muszą pisać, inni dostają nagrodę już na pisarskiej emeryturze.

Białoruska reporterka Swiatłana Aleksijewicz po Nagrodzie Nobla nie opublikowała już żadnej książki. Podobnie Alice Munro, która na literacką emeryturę przeszła kilka lat przed Noblem, o czym możemy przeczytać w reportażu z wyprawy...

Wiem, że wiersz z antologii "Archiwum Ringelbluma" wydanej w ramach Biblioteki Narodowej Ossolineum to nie jest może najlepszy pomysł "na dobrą noc", ale akurat dzisiaj w końcu odfoliowałem książkę i tak się znalazło.

Jak jo bych mioł pamiyntoć ło historii Ślonska, a zapominoć ło tym, że w 1938 roku była w moim mieście Noc Kryształowa i te bandy, co lotoły po ulicach mojego miasta to byli tacy sami Ślązocy jak jo, co podpalili bytomsko synagoge i kazali Żydom bytomskim stać na placu Cesarskim i patrzeć sie na to płonąco sie synagoga, to by nie była pełna śląskość. Ja musza ło tym pamiyntać.

Dzień Widzialności Osób Transpłciowych co prawda właśnie za nami, ale dopiero na dobranoc przypomniały mi się listy wysyłane w okolicach Wielkanocy 1908 roku przez Piotra Własta do matki z zakładu psychiatrycznego doktora Żuławskiego.

Kilka lat wcześniej pisała Maria Komornicka z Salzburga:

"Zdaje mi się, że jutro do mnie należy...".

Trzymam kciuki, żeby jutro należało do wszystkich. Poza faszystami.  

Otwieram "Ziemię obiecaną" Obamy (przekład Dariusz Żukowski), a tam kawałek z pieśni religijnej i... Robert Frost. No to Frost dla Państwa w przekładzie Barańczaka na dobrą noc.

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Dominik Bielicki na dobrą noc, a wiersz znaleziony w magazynie "Wizje", nr 1/2020. Miałem dzisiaj ochotę na kilka polemik i uwag do rzeczywistości, ale aktualnie jestem mocno zniesmaczony grami, w których biorę udział czasem jako przypadkowy widz, a czasem niestety jako widz udający, że nic nie widzi. Na szczęście znalazłem inne wyjście i po raz nie wiem który przerobiłem pewien zamówiony tekst. Co z tego wyjdzie - zobaczymy. Zostawiam nas z Dominikiem, który zawsze lepiej ode mnie potrafi opisać świat.

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Dzisiaj Światowy Dzień Teatru, jak widzę po profilach teatralnych znajomych obchodzony bez fajerwerków - kolejny rok w zamknięciu połączył się z pewnym teatralnym (i nie tylko) przebudzeniem, które oby trwało i oby przyniosło konieczne oczyszczenie, a nie zamiatanie problemów pod dywan. Myślę, że wszyscy, też dziennikarze i dziennikarki, powinniśmy zrobić rachunek sumienia, bo przecież nie jest tak, że nikt nic nie wie i nie widział i nie wiedział. Myślę nad tym od kilku dni i jestem chwilami zdegustowany samym sobą. Ale o tym więcej za jakiś czas, zbieram sobie myśli i porządkuję...

“Gdy dzwoni telefon, ziemia usuwa się Amy spod nóg i Zoe znika” pisze Jennifer Croft (a tłumaczy Robert Sudół) w jednym z incipitów tej frapującej książki. “Frapującej”, bo nie idealnej, składającej się z kilku elementów, z których ten najważniejszy i najciekawszy - tekst jest zasłaniany przez dodatki, które w książce niewielkiego formatu utrudniają nawiązanie relacji z nim, wytrącają ze skupienia. Myślę, że książka by wiele zyskała, gdyby znalazło się w niej więcej przestrzeni dla samego tekstu, który naprawdę warto poznać. Jennifer Croft, tłumaczka m.in. książek Olgi Tokarczuk w...