Kristin Berget w przekładzie Justyny Czechowskiej. Tom "a gdy zrobi się jasno będzie fantastycznie" wyszedł właśnie nakładem Lokatora.

Czy są na sali fani i fanki Pereca? Nie tylko dla Was mam wywiad o tym, jak przełożyć wielką książkę nie używając litery "e". I o tym, co ten brak może symbolizować. Właśnie ukazały się "Zniknięcia" Georges'a Pereca, powieść przez lata uchodząca za niemal nieprzetłumaczalną. Książka opisuje tragiczne wydarzenia po zniknięciu Antona Voyla ("voyelle" oznacza po francusku "samogłoskę"), a bohaterowie książki nieustannie napotykają ograniczenia wynikające z brakującego symbolu i umierają, gdy zbytnio zbliżą się do prawdy. Po ponad 50 latach od premiery książki otrzymujemy jej polski...

Książka, która pokazuje, że języka ojczystego używamy po macoszemu. I wciąż jest piękny. W swojej brzydocie. Po lekturze ostatniej książki Elizy Kąckiej, “Po drugiej stronie siebie” miałem życzenie śnić jak Kącka - rytmicznie, regularnie i strukturalnie poprawnie. A przy tym jakoś dziwnie, jak na sen przystało. Po lekturze “Strefy zgniotu” chciałoby się - choć trochę - żyć jak Kącka. Choć może wszyscy jak autorka żyjemy, tylko nie umiemy tego sprowadzić do skompresowanej i zasadniczo zabawnej przypowiastki? Są mistrzowie i mistrzynie tego sposoby opowiadania świata. Oczywistym...

Na dobrą noc fragmencik ze "Strefy zgniotu" Elizy Kąckiej dla wszystkich fanów Tkaczyszyna-Dyckiego i - oczywiście - autorki.

Ciekawe, czy znajdę tutaj fanów i fanki Rolanda Topora. Jak jesteście, dajcie znać. Ja francuskiego artystę (bo to chyba najlepsze określenie dla człowieka tylu talentów) kojarzyłem głównie z przeciętnie już do mnie przemawiającymi humoreskami, których sporo było w polskiej prasie lat 90. Szczęśliwie kilka lat temu przeczytałem “Księżniczkę Anginę” i wydał mi się Topor - mimo skłonności do surrealistycznego dowcipu - człowiekiem bardzo smutnym. Bo najlepsi dowcipnisie to ci wiedzący, że nasz świat jest znośny tylko dzięki temu, że jest w nim miejsce i na gorycz i na śmiech. Dlatego Topor...

Giuseppe Ungaretti z tomu "Radość katastrof" w przekładzie Grzegorza Franczaka. Bardzo dobranocny wiersz...

Pogoda dzisiaj w stolicy senna zatem wiersz o pogodzie na dobrą noc. Giuseppe Ungaretti w przekładzie Grzegorza Franczaka.

Czytanie tej książki nie wpływało w ostatnim tygodniu dobrze na mój dobrostan, otóż czytając pandemiczny dziennik Agnieszki Taborskiej, filmoznawczyni i historyczki sztuki, na nowo przeżywałam coś, co już zostało przeze mnie oswojone i organizm reagował raczej negatywnie na treści zawarte w “Człowieku, który czeka”. Nie mogłem spać. Dopiero gdy skończyłem Taborską, sen powoli wrócił do normy. Stres odtworzenia? Zbyt szybka próba zobaczenia tego, co się wydarzyło przez ostatnie miesiące? Nie wiem, na analityka mnie nie stać, nie dowiem się, mogę mieć pewne intuicje, ale domorosła...

Giuseppe Ungaretti w przekładzie Grzegorza Franczaka dla Państwa. Smutne i piękne są te wiersze. Bardzo polecam zajrzenie do tomu wydanego przez Lokator, bo można się naprawdę zachwycić "Radością katastrofy".

W listach pytacie "czy kupujesz książki?". To jest bardzo dobre pytanie! Ponieważ większość tytułów, które chciałbym przeczytać czy chocby mieć mogę wyżebrać u wydawców, to zakupowe szaleństwo uprawiam w sposób dobrze zorganizowany, a mianowicie przez długi czas dodaję tytuły do wirtualnego koszyka i dwa-trzy razy w roku dokonuję zakupu. Kupuję książki, których wstyd mi wyżebrać z różnych przyczyn - przeczytam na emeryturze, po prostu chcę mieć na półce, albo docenić fakt wydania jakiegoś tytułu. Głupio mi też żebrać książki ładne, cymesiki Karakteru na przykład wolę kupić, bo są tak...