Konrad Góra w tym roku dostał nominację do Nagrody Nike za wybitny - nie boję się tego słowa - tom poezji "Kalendarz majów", a już za kilka tygodni w Biurze Literackim ukaże się jego nowy tom poezji - "Wojna (pieśni lisów)", w którym znalazłem coś, czym postanowiłem się z Państwem podzielić natychmiast.

Zamiast dedykacji Góra umieścił w książce... indeks zwierząt. I to jest coś, co daje do myślenia. Wyobrażam sobie krytyczne wydanie "Pana Tadeusza" chociażby z takim indeksem. O ile ciekawiej by było! Muchy, mrówki, wróble, gąsiory, niedźwiedzie... To by było wspaniałe!

A tom Góry też jest...

[BUFOROWANIE] "Rewizje" Dyba & Lach. Najchętniej sfotografowałbym Wam cały album i tu wkleił. "Idealna" lektura na dzień patriotycznych uniesień. Tu jest Polska i tu musi boleć. Kilka słów więcej jutro pewnie, bo w tym dusznym upale nie odnajduję sił na więcej znaków. #zdaniemszota #dybalach #adamlach #rewizje

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 1, 2020 o 4:38 PDT

"(...) gdy ma się na koncie pierwszą książkę, to chyba można choć przez chwilę pomyśleć, że jest się Bog wie kim". Alice Munro, opowiadanie "Fikcja", tom "Zbyt wiele szczęścia", tłum. Agnieszka Kuc.

No nie wiem...

Chyba nie przebrnę. Dahr Jamail w "Końcu lodu" co kilka akapitów serwuje mi takie koelizmy, a uduchowienie autora nie przekłada sie w ogóle na moje emocje. Znajdują się tu taki cuda jak: "Jadę w góry, kiedy chcę posłuchać Ziemi" czy "Kocham swoje życie. To w zawiei uczę się stuprocentowej obecności". Ja powoli mam dość Jamaila i jego nadobecności. 35 stron, które mogę streścić tak: - lód w górach topnieje, wszyscy "ludzie gór" to potwierdzają - autor jest wspinaczem i dziennikarzem - autor się wspina i o tym pisze - autor lubi pisać o swojej przemianie wewnętrznej. Nie wiem czy ja chce w to brnąć.  

"Argonautów" Maggie Nelson postawiłbym obok Fadiman, Solnit, Butler czy Sontag - książka formująca myślenie. Bardzo bardzo Państwu polecam, bo to złoto.

Czytam "Wileński poker" Ričardasa Gavelisa w przekładzie Peceli. Proza - szukając polskich odnośników - pomiędzy Pilchem, Konwickim a Schulzem. Załączam fragment, bo Gavelis odwraca perspektywy i jest to ciekawe doświadczenie lekturowe.

Mikołaj Grynberg napisał książkę, w której są akapity, których się długo nie zapomina. Brutalnie szczera, bolesna, pełna wisielczego humoru i grozy. Do dykcji autora chwilę trzeba się przyzwyczaić, na początku robi wrażenie zbyt prostej, jakby nadmiernie anegdotycznej, trochę nastawionej na wic, ale później śmiech grzęźnie w gardle. Rozmawiam z autorem we wtorek. Jestem przerażony.

"Jestem ślepcem z korowodu ślepców. Jestem budowniczym wieży. Jestem mieszkańcem wiadomej krainy. Ze statku głupców wysiadłem dwa tygodnie temu (...)" pisał w "Żywego ducha" Jerzy Pilch. Ostatnie powieści nie były wybitne, drażniły nie tak jak powinny czasem, ale wciąż średni Pilch to świetna polska powieść.

Czytam "Kołysankę z huraganem" Justyny Wicenty i myślę, że będziecie ryczeć podczas lektury. Dawka emocji trudnych do przyjęcia.

Dużo teraz lektur, ale stwierdziłem, że Sontag na liście lektur w pandemię powinna się znaleźć. Póki co koronawirus i COVID-19 są używane do pogłębiania europocentrycznego i rasistowskiego dyskursu, ale pewnie niedługo znajdziemy też inne jego zastosowania nie tylko metaforyczne. Już się boję.