Jenn Shapland w zaskakującej, niekoniecznie wybitnej, przegadanej ale też intrygującej "Autobiografii Carson McCullers" (tłum. Anna Gralak) pokazuje, że pisząc biografie, pisze się zawsze choć trochę o sobie. Dlatego zadałem kilka pytań polskim biofrafkom nieheteronormatywnych kobiet - jak wygląda ich relacja z bohaterkami. Magdalena Grzebałkowska założyła strój, który mogła nosić Konopnicka. Emilia Padoł najbardziej wspomina okulary Rodziewicz, Sylwia Chwedorczuk ma bardzo intymną relację ze swoimi bohaterkami. W tekście znajdziecie również głos Karoliny...

DEBIUTY. Sezon 3, odc. 1 już za nami! W Najlepszej Księgarni Bartek Pasiak rozmawiał z Emilią Dłużewską o tym jak płakać, przy czym było sporo śmiechu.

Dziękuję Wam za to spotkanie!

Pierwsza odsłona debiutów po tym jak właściwie bez słowa podziękowania i pożegnania opuścił nas dotychczasowy partner za nami! I DIY zadziałało doskonale.

Duma!

Za miesiąc Maja Sołtysik porozmawia z Natalią Szostak. Raczej online, ale kto wie, co się wydarzy i kto się do nas będzie chciał przyłączyć? Zapraszamy!

Dziękuję za finansowy wkład Wydawnictwo Znak

Anna Świrszczyńska dla Państwa na czas kontemplacji.

Jarosław Iwaszkiewicz dla Państwa. Chwilę po 129 rocznicy urodzin.

Być antyfaszystą wydaje się banalnie proste. - Wystarczy, że nie zgadzasz się na faszyzm - mówią osoby, które stoją za poradnikiem “Jak rozmawiać o antyfaszyzmie przy wspólnym stole”. Gdyby to jednak było takie proste i oczywiste, nikt by nie musiał wydawać tej książki. “Antyfaszyści” często są oskarżani o to, że dzielą ludzi i są takimi samymi ekstremistami jak faszyści. Antyfaszyzm, jak pisze Michał Kozłowski w otwierającym podręcznik tekście, to “pewien ład moralny” polegający na tym, że zamiast zasady, że każdy ma znać swoje miejsce”, wyznaje się zasadę: “jest miejsce dla...

Pisząc o pierwszym wydaniu "wierszy wszystkich" Wisławy Szymborskiej sięgnąłem do pierwszego wyboru jej wierszy, który ukazał się w 1967 r. nakładem Ludowej Spółdzielni Wydawniczej w ramach Klubu Poetyckiego Związku Młodzieży Wiejskiej i Redakcji "Nowej Wsi". Pisała w nim Szymborska tak: "Wolałabym nie udzielać sobie prawa do pisania o własnych wierszach. Im dłużej zajmuję się ich układaniem, tym mniejszą czuję chęć i potrzebę formułowania poetyckiego credo". Samą siebie nazwała "poetką niewyspecjalizowaną", która nie chce "przypisać się do jakiegokolwiek jednego tematu i jednego...

Prawdą jest, że większość wierszy nieopublikowanych przez Szymborską w tomach poetyckich, słusznie się w nich nie znalazła. Są tu wiersze po prostu złe, jak ten o miłości, która "wleci ptakiem" i "skrzydłem ocieni nas" (może to dobrze brzmiało śpiewane przez Łucję Prus w "Kochankach z Marony", ale czyta się zgrzytając zębami). Są wiersze, które nawet w tomach o socrealistycznej stylistyce zaskakiwałyby naiwnością propagandy ("Syn fabrykanta się urodził"). Ale są też wiersze ciekawe, jak choćby ten o pewnym paradoksie, którego nie przewidujemy mając nadzieję, że grzebień kiedyś...

Bardzo to jest mocny i dobry wiersz. Paulina Pidzik dla Państwa nie do końca na zasypianie.

Wisława Szymborska wolała koty, a Dickensa od Dostojewskiego. Wiedziała, że kotu się nie umiera. O tym, co się lubi, trzeba pisać rzadko i zgodnie z tą zasadą, kotów w poezji Szymborskiej znajdziecie niewiele. Do “kotka w koszyku” podobny jest Adolfek z wiersza o pierwszej fotografii pana, którego nazwisko obniża zasięgi na fejsie, bo przecież nie ma potrzeby, żeby psuć nam nastrój zbrodniarzami. Koty u Szymborskiej krzyczą (“z niemowlęcym krzykiem / kota pod gwiazdami") lub skaczą, jak w wierszu “Pejzaż”, "gdzie dzieją się historie nie namalowane: / kot skacze na ławę". Pisząc...

Czytając książkę Katarzyny Michalczak myślałem o tych wszystkich neuronietypowych dzieciakach, które w mojej szkole (lata 90., bezrobocie 40 proc.) pałętały się bez poczucia celu i sensu. A potem były zastraszane, bite, w domu spotykały się z pogardą. Czekano aż "debile" dorosną, by załapać dającą socjalne minimum pracę i dowegetować do końca. Albo dojść do wniosku, że koniec należy przyspieszyć. To książka ciekawa literacko jako pewien etyczny model pisania o osobach neuronietypowych. Jak wygląda prawdziwe "oddawanie głosu" i na ile kompromisów musi wtedy pójść pisarka? Myślę, że to...