Miron Białoszewski dzisiaj dla Państwa, oczywiście z "Antologii polskiej literatury queer".

Jarosław Iwaszkiewicz żegnający się ze światem dla Państwa. Nie, prosze tego nie traktować nadmiernie osobiście, ja mam jakiś ostatnio nocny zwrot ku Iwaszkiewiczowi po prostu.

Dzisiaj na dobrą noc wiersz... zadedykowany Tajfunowi. Autor - Piotr Mitzner. Jest to drugi fragment poetyckiego dyptyku. Ale to nie koniec dobra, bowiem wiersz został przełożony na język rosyjski przez Igora Belowa. To jest trochę surrealne, ale niezwykle miłe. Tajfuś odszczekuje. --- PSALM PSA (2) (Tajfunowi) na spacer ciemną doliną chodź rzuć mi patyk i biegnij za mną zła się nie ulękniesz bo ja jestem z tobą --- 2. на прогулку долиною смертной тени пошли брось мне палку и беги за мной не убоишься ты зла потому что я с тобой Перевод Игоря Белова ---

Mam dla Was dzisiaj Kawafisa w przekładzie Kani.

To jeszcze Wisława Szymborska na dobrą noc. Rękopis zamieszczono w tomie "Małe wieczności", co pasuje do mijającej właśnie rocznicy. Tomik ten wydano z okazji "odsłonięcia tablicy na ścianie rodzinnego domu Wisławy Szymborskiej w Krakowie", a ja jestem szczęsliwym posiadaczem numerowanego egzemplarza. Licząc, że kiedyś da się za niego kupić jakąś krakowską kamienicę, idę spać.

"Było, minęło" (...) "fakt na wieki wieków" już 9 lat temu. Na szczęście coś zostało. Wisława Szymborska na dobrą noc i poranek dla Państwa.

Krystyna Miłobędzka z pięknie wydanego tomu "jest/jestem (wiersze wybrane 1960/2020) na dobrą noc. Wiersze przestrzenne, "wszystkowiersze" Miłobędzkiej wzruszają i otwierają na nowe perspektywy.

Katarzyna Szweda i jej "Bosorka" wraca co jakiś czas do mnie - osobisty projekt poetycki poświęcony łemkowskiej przeszłości, ale nie wpadający w tony naiwne i nadmiernie sentymentalne. Sporo tu prawdziwej śmierci.

Przypomniał mi się wiersz otwierający tom "Ślizg po banale" Marty Ewy Romaneczko. Chyba nic nie trzeba dodawać.

Przyszła mi do głowy Anna Świrszczyńska w tym momencie odrętwienia. "rodzę,/ za słabe słowa, na to nie ma słów". Na to też. Przynajmniej przyzwoitych. Pocieszeniem jest w tym wierszu owo rodzenie "nieustającej błyskawiczności świata", bo zapowiada też zmiecenie tego dziadocenu, który mamy za oknami. Kiedyś.