Czarne, Paweł Sołtys
Instagram #757
Cieszynka! #zdaniemszota #pawełsołtys #pablopavo #czarne
Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 4, 2019 o 7:32 PDT
Cieszynka! #zdaniemszota #pawełsołtys #pablopavo #czarne
Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 4, 2019 o 7:32 PDT
Mam sporo wątpliwości wobec książki Michała Wójcika i im więcej czasu mija od lektury, tym bardziej jestem sceptyczny. Może ktoś z was czytał/a i chciałby się podzielić swoją opinią? Podoba mi się sprawność, z którą Wójcik opowiada akcję - nie ma tu przestojów, wypełniaczy, jest dynamicznie i odrobinę sensacyjnie. Jednocześnie to mi się nie podoba - zamienienie tragedii Żydów zamkniętych w obozie koncentracyjnym, którzy żyją z na chwilę odroczonym wyrokiem w taką opowieść jest mocno filmowe, z pewnością wciąga ale czy nastawianie na atrakcyjność opowieści nie jest czasem kiczem? Wójcik...
Z okazji Dnia Psa meldujemy się z parku z odpowiednią lekturą. #zdaniemszota #piesektajfun #zwierzakizwyklaki #bibidumontak #dwiesiostry #fleurvanderweel #jadwigajędryas #dzieńpsa
Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 1, 2019 o 10:11 PDT
Książka Wacława Glutha-Nowowiejskiego to zbiór bardzo przyzwoitych literacko opowiadań o ludziach, którzy zostali w zburzonej, popowstańczej Warszawie. Napisana wprost, bez upiększeń, niepotrzebnego wzmacniania sensacyjnej treści książka to studium bezradności i beznadziei, ale też siły ludzkiej woli przeżycia. Większość opowiadań oparta jest na rzeczywistych wydarzeniach i biografiach, a wydawca dołożył biogramy powstańców.
Koniec powstania, decyzja o kapitulacji, zastała ich w różnych miejscach i sytuacjach - w gruzach Starego Miasta, na Ochocie, Mokotowie, Powiślu. Przeważnie mieli sporo...
[KSIĄŻKA NA WEEKEND]
"Bardzo polubiłem tę książkę. Polubiłem jej bohaterów i bohaterki, ubawiłem się setnie w momentach humorystycznych, zachwycałem przenikliwą ironią autora i trochę jedynie sarkam nad zbytnią prostotą głównej metafory, choć rozumiem konwencję literatury popularnej".
Na ten weekend polecam wam "Ale z naszymi umarłymi" Jacka Dehnela. Widzę, że w większości recenzji pojawia się rozczarowanie tym, że cała książka opiera się na jednej metaforze, która jest tu wyłożona bez ogródek, trochę cepem i sie z tym zgadzam: nawiązanie do Janion w samym tytule zdaje się sugerować, że...
Dzisiaj krótko, bo za jakiś czas pewnie “pójdzie” recenzja w miejscu, dla którego była pisana, ale chciałbym, żebyście nie przegapili książki Marcina Tedorczyka, “Niebo 1989”.To bardzo sprawnie napisana, wciagająca i ironicznie smutna opowieść o polskich przemianach widzianych z perspektywy Nieba. Nieba w województwie zielonogórskim. Gdy Romek kupi video, jego świat - przynajmniej ten erotyczny - ulegnie całkowitej zmianie. Kaśka otworzy spożywczak i knajpę, Romek będzie rozwijał swój stolarski biznes, bo każdy chce mieć boazerię jak “W labiryncie”. Hanka idzie na studia dzięki pomocy...
Wyklady starobielskie Czapskiego o Prouście wyszły po japońsku! A niedługo po rosyjsku. To się nazywa renesans. #zdaniemszota #jozefczapski
Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 27, 2019 o 7:47 PDT
Ciepło dzisiaj, więc recenzja wieczorem, żebyście się nie spocili czytając. Trochę zawsze mam opory przed recenzowaniem kolegów i koleżanek z blogów, ale tym razem sobie pozwolę.
“Pokój z widokiem. Lato 1939” Marcina Wilka niestety nie wzbudza mojego zachwytu.
To zbiór kilkudziesięciu mikroreportaży historycznych poświęconych wspomnieniom tego ostatniego lata. W szerszym planie Wilkowi udało się wszystko - pokazuje atmosferę i napięcie niekoniecznie wywołane przez upały, bardzo udanie portretuje Polskę anno domini 1939, jest czuły społecznie - jest to opowieść nie tylko o uprzywilejowanych,...
W kioskach znajdziecie wakacyjny numer “Książek. Magazynu do czytania”, a w nim moją słodko-gorzką recenzję “Jaremianki” Agnieszki Daukszy i felieton poświęcony czterem tytułom “kobiecym”. Zapraszam do prenumeraty online lub zakupu wersji papierowej, bo sie naczytałem na ostro.