Przepis jest prosty. Zdjęcie. Czasem ikoniczne, jak to z afgańską Mona Lisą. Niekiedy jednak mniej znane, wyszperane w internecie, nadesłane przez czytelników. Do tego krótki, lapidarny opis sytuacji, miejsca, słowo o bohaterach czy autorze zdjęcia. Jakub Kuza stworzył popularny fanpage codziennie dostarczający odrobiny wiedzy, może refleksji o świecie, który zatrzymał się tylko na fotografii. Teraz czas na książkę. Przepis niezmieniony - zdjęcie z opisem. Wydrukowany internet wygląda ubogo i nieciekawie, nawet jeśli zaprezentowany jest w atrakcyjnej formie wydawniczej.

Kuza prezentuje w...

400 stron dość drobnym maczkiem. A wy co czytacie na Majówkę? #kurzojady #yuntehuang #nierozłączni #maciejmiłkowski #wydawnictwopoznańskie

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Kwi 29, 2019 o 12:45 PDT

Wiersz Andrzeja Własta na dzisiaj. Mam nadzieję nigdy nie poczuć się tak jak podmiot liryczny tego utworu.

Z tej współpracy jestem dumny. Mamy przyjemność ambasadorować nagrodzie im. Wisławy Szymborskiej. Na naszym FB znajdziecie niedługo recenzje nominowanych tomów, ale zaplanowaliśmy kilka niespodzianek i poznacie autorów i autorki tych tomów. No duma! #kurzojady #nagrodaimwislawyszymborskiej #jacekbierut #marzannabogumilakielar #robertkról #martapodgórnik #kamilajaniak #patronujemy #wiersze #poezja #kraków

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Kwi 27, 2019 o 12:39 PDT

Wiersz na wieczór. Julian Tuwim. Z dedykacją. Cenzorom.

#najlepiej #kurzojady #utopek #leszeklibera #sławalisiecka

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Kwi 26, 2019 o 7:42 PDT

“Prawie nic. Józef Czapski. Biografia malarza” Erika Karpelesa w tłumaczeniu Marka Fedyszaka to z pewnością jedna z najciekawszych książek, które w tym roku się ukazały. Najciekawszych ze względu na fascynującą postać głównego bohatera, ale i osobowość autora, który jako malarz podarował nam fantastyczne passusy dotyczące malarstwa Czapskiego. Szkoda, że w wielu innych miejscach nadmiernie popłynął, czasem zbanalizował, a niekiedy szkolno zanudził. Nie jest to biografia idealna, ale też nie jest to zła książka, warto po nią sięgnąć zachwycając się, gdy jest czym i kręcąc nosem na niektóre fragmenty.

Gdy z wydawnictwa Otwarte przyszła propozycja patronatu nad “Kotką i generałem” Nino Haratischwili (w tłum. Urszuli Poprawskiej) trochę się przeraziłem, bo jak widzę powieść, która ma więcej niż 500 stron, to mam ochotę sięgnąć po nożyczki i wyciąć jakąś ⅓. Mam ostatnio skłonność do powieści skondensowanych i nie ukrywam tego publicznie. Jestem też czytelnikiem i pracownikiem tej winiarni uczciwym, a więc jak mam się wypowiedzieć, to czytam. No i zaskakująco sprawnie mi to poszło, bo “Kotka i generał” to napisana dobrym językiem, mądra opowieść o świecie, w którym rządzą różne formy...

Gdy z wydawnictwa Otwarte przyszła propozycja patronatu nad “Kotką i generałem” Nino Haratischwili (w tłum. Urszuli Poprawskiej) trochę się przeraziłem, bo jak widzę powieść, która ma więcej niż 500 stron, to mam ochotę sięgnąć po nożyczki i wyciąć jakąś ⅓. Mam ostatnio skłonność do powieści skondensowanych i nie ukrywam tego publicznie. Jestem też czytelnikiem i pracownikiem tej winiarni uczciwym, a więc jak mam się wypowiedzieć, to czytam. No i zaskakująco sprawnie mi to poszło, bo “Kotka i generał” to napisana dobrym językiem, mądra opowieść o świecie, w którym rządzą różne formy...