Już za cztery dni dowiemy się do kogo powędruje tegoroczny literacki Paszport Polityki. Nominowane są: @dominikaslowik @weronika_murek i Urszula Zajączkowska. Trudny wybór, na szczęście to już nie mój kłopot. Na kogo stawiacie? Poza Tolkiem Bananem. #zdaniemszota #paszportypolityki #dominikasłowik #weronikamurek #urszulazajączkowska @tygodnikpolityka

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 10, 2020 o 5:47 PST

Fascynuje mnie jak Barbara Sadurska skonstruowała "Mapę". Precyzyjna, jubilerska robota. Wiele tu ech literackich - Eco, Vargas Llosa, Borges, trochę jakby "Bieguni", ale wszystko to zmiksowane umiejętnie i tworzące nową jakość. Będzie to pewnie faworyt w kategorii "prozatorski debiut roku", bo lubimy takie szkatułkowe roboty. #zdaniemszota #barbarasadurska #mapa

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 10, 2020 o 2:02 PST

Nie mogło być lepszego czasu na lekturę książki o szpiegach. Poświąteczne rozprzężenie, prokrastynacja w najgorszym swoim stadium, dość pesymistyczne doniesienia z innych kontynentów i niewiele radośniejsze z lokalnej przestrzeni. Gdyby Vincent V. Severski obiecał mi powieść szpiegowską o pewnym momencie historycznym, to byłbym nawet ukontentowany, ale na okładce stoi: „powieść o Krystynie Skarbek”. Otóż nie jest to powieść o Krystynie Skarbek, agentce wywiadu brytyjskiego, a opowieść o pewnym – być może istotnym, ale tego z powieści nie sposób SIĘ dowiedzieć – epizodzie w jej życiu. Pisze...

Emilia Walczak jest redaktorką jednego z moich ulubionych czasopism literackich, “Fabularie”, a jej mikropowieść, “Diablica” wydało Miejskie Centrum Kultury w Bydgoszczy. Jest to ciekawie skonstruowana opowieść o kobiecie, która w 1923 roku wybiera się do Sankt Moritz, gdzie trafia do lekko obłąkanego sanatorium z równie ciekawym personelem i gośćmi. “Diablica” to właściwie kilkanaście scen z pobytu Irmy Ende w sanatorium, układających się w opowieść o kobiecie szukającej sensu w życiu, próbującej rozliczyć się z przeszłością i znaleźć odpowiedzi na podstawowe pytania. Ma to swój...

Wybraliśmy ŚCIEMĘ ROKU i jesteśmy po tym bardzo zmęczeni. 10:00 - największa ściema literacka roku. Konkurencja była ostra, ale udało się, przeczytałem! Do zobaczenia rano. A jaką najgorszą książkę przeczytaliście w tym roku? [WSZ]

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 29, 2019 o 3:18 PST

Muszę przyznać, że w tej kategorii książka Justyny Kopińskiej była bezkonkurencyjna. “Obłęd” jest książką, którą uroczyście ogłaszam ABSOLUTNĄ ŚCIEMĄ ROKU.

Jakie to jest złe i to na ilu poziomach! Porażająca jest świadomość, że autorka, która kiedyś potrafiła napisać całkiem ładne zdanie podrzędnie złożone, dzisiaj tworzy książkę, w której pojedyncze, koślawe zdania tworzą między sobą niezamierzoną konkurencję w walce o tytuł “najbrzydsza fraza roku”. Gdy zestawi się “Obłęd” z jakąkolwiek - poza felietonami w “Vogue”, których czytać się po prostu nie da - książką Kopińskiej, zdawać by się...

Dzisiaj 66 rocznica śmierci Juliana Tuwima. Eugeniusz Żytomirski, poeta i tłumacz, wspominał, że spotkał Tuwima w Boże Narodzenie 1953 roku. Poeta czekał na pierwszą gwiazdkę. “Ja już mam taki zwyczaj! – tłumaczył. – Zawsze wypatruję w wigilijny wieczór pierwszej gwiazdki. Od dzieciństwa. Zawsze i wszędzie... Bo chociaż jestem Żyd - jestem przecież Polak!” Za kilkanaście lat Żytomirski objęty będzie zakazem druku. Za utwór “Odebrano mi Polskę”.

Dzisiaj 66 rocznica śmierci Juliana Tuwima. Eugeniusz Żytomirski, poeta i tłumacz, wspominał, że spotkał Tuwima w Boże Narodzenie 1953 roku....

Kilka dni temu Wojciech Tochman na Insta upomniał się o miejsce na listach rocznych dla książki Izy Klementowskiej, “Skóra”, pisząc: “Niestety nasi krytycy lansiarze w swoich podsumowaniach roku jej nie zauważają. Bo czytają stadnie i stadnie oceniają, stadnie uwikłani w towarzyskie i inne sprawy. A czasem nie czytają, tylko udają, że przeczytali”. Ponieważ nie lubię stawiania tego rodzaju zarzutów bez konkretów, to postanowiłem zrobić Tochmanowi fact-checking. Pod uwagę wziąłem 11 dotychczas opublikowanych “lanserskich” zestawień: tygodnika “Polityka”, miesięczników “Książki. Magazyn...

Rozmowy przy wigilijnym stole potrafią zaskoczyć, no chyba, że jest się Mironem Białoszewskim. Tutaj we fragmencie z "Tajnego dziennika":

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 24, 2019 o 11:01 PST

Wczoraj pisałem o dziesięciu najciekawszych moim zdanie polskich książkach roku, przypominam zatem o… KSIĄŻCE ROKU. Książka Nowickiego to lektura na długie, spokojne godziny podczas których nikt nam nie będzie przeszkadzał, bo wymaga skupienia i uważności. Napisana pięknym językiem jest smutna i melancholijna, a jednocześnie ma w sobie coś przygodowego. Zaskakująca opowieść o chorobie, pragnieniach, szaleństwie i historii. “(...) drążę korytarze w ciemnościach i sam się ciemnościami zarażam. Wpycham się w ziemię, w tunele, w piwnice, wysysam złe soki, gorzkie”, mówi o swojej podróży...