No niestety nie zgodzę się z - zapewne - młodym czytelnikiem/czytelniczką. Książka Jerzego Marlicza "Bractwo Białego Lamparta" to powiastka mocno przeciętna i nudnawa, ale takie zapiski z bibliotek bardzo sobię cenię. #zdaniemszota #jerzymarlicz #biblioteka

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 16, 2019 o 7:12 PST

[TOP 10] Dziesięć najlepszych, a może raczej najciekawszych książek tego roku - moim zdaniem. Zdaniem Szota.

🥇Wojciech Nowicki, "Cieśniny" 🥈Waldemar Bawołek, "Bimetal" 🥉 Maria Reinmann, "Nie przywitam się z Państwem na ulicy"

🏅Joanna Gierak-Onoszko, "27 śmierci Tony'ego Obeda" 🏅Paweł Goźliński, "Akan" 🏅Mikołaj Łoziński, "Stramer" 🏅Izabela Morska, "Znikanie" 🏅Dominika Słowik, "Zimowla" 🏅Paweł Sołtys, "Nieradość" 🏅Wit Szostak, "Poniewczasie"

Tak wygląda moje prywatne top 10 polskiej literatury mijającego roku, czyli dziesięć książek, które w jakiś sposób zrobiły na mnie wrażenie, uważam,...

Jest kilka gatunków literackich, których szczerze nie cierpię - zapis rozmów z pociągu/autobusu, dialogi i scenki z dziećmi i opisy snów. Scenki z dziećmi pojawiają się wieczorem, dialogi komunikacyjne raczej do południa, sny - nad ranem, gdy jeszcze pamiętamy. Trzy po trzy coś nam się przypomina, trochę dopowiemy i już mamy historyjkę o tym jak to z królewny przemieniliśmy się w krokodyla i jechaliśmy na rowerze. Literatura z tego przyczynkarska, często nijaka.

Co innego Kącka. Śni ta kobieta strukturalnie, trochę postmodernistyczno, ale pamiętając o rytmie i frazie śnienia. Sny Kąckiej nie...

Jest 11 grudnia, a mi się udało jeszcze nie napisać nic o książkach pod choinkę, ale obiecuję, że nadrobię w najbliższych dniach. Dzisiaj mam coś dla wszystkich pasjonatów i pasjonatek Warszawy. "Przebierańcy i przechodnie. Opowiadania warszawskie" Piotra Wojciechowskiego to fascynująca podróż przez stołeczbe epoki i postaci. Autor ukazuje szeroką paletę emocji, relacji, zachowań. Znamy je z życia codziennego, ale ubrane w fikcje zyskują nową moc. Warto zajrzeć do świata “Przebierańców i przechodni”, by odkryć kto w naszym życiu jest przebierańcem, kto przechodniem a kto jego...

Ach, śnić jak Kącka... choć, czy ja wiem czy to tak zdrowo? Rano impresyjka recenzencka. Ale już chyba wiecie... no cudo

Fascynujące było obserwowanie emocji Noblistki. I ten moment - dumy - był niezwykły. Nobliści na bankiet z królem, a ja na spacer z psem. Jutro o 6:20 w TokFM będziecie mogli mnie posłuchac w temacie oczywistym. #zdaniemszota #olgatokarczuk #nobelliteratureprize2019 @olgatokarczuk_official #tokfm

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 10, 2019 o 8:39 PST

NOBEL! #zdaniemszota #olgatokarczuk #nobelliteratureprize2019

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 10, 2019 o 8:27 PST

Przechodzenie do historii jest wyraźnie stresujące. Oglądacie? #zdaniemszota...

Dzisiaj ceremonia noblowska, na której Olga Tokarczuk i Peter Handke odbiorą Nagrodę Nobla. Od czasu ogłoszenia decyzji szwedzkiego komitetu trwa w Polsce radosny festiwal, książki Noblistki sprzedają się hurtowo (mowa o ponad 500 tysiącach egzemplarzy sprzedanych przez dwa miesiące), Tokarczuk pojawiła się na Instagramie, a fejsowy wall pełen jest prywatnych wspomnień z pisarką, która nigdy nie unikała publiczności, dzięki czemu „zdjęcie z Noblistką” ma dziś sentymentalną wartość nie do przecenienia. Ciekawie o tym napisał Maciej Jakubowiak na dwutygodniku, więc nie będę powtarzał, choć z...

“Znikanie” to wielowątkowa opowieść o zmaganiu się z chorobą i poszukiwaniu diagnozy, o tym, że w chorobie odbija się wszystko - to co prywatne jest polityczne, a na każdym kroku spotyka nas systemowa opresja. Tym bardziej, gdy jesteśmy osobami nienormatywnymi, które nawet żyjąc w pozornie bezpiecznej, uprzywilejowanej sytuacji społecznej, w chorobie tracą poczucie bezpieczeństwa. To chyba najbardziej wstrząsający dla mnie fragment naszej rozmowy. Ale jest ich więcej, bo prawie każda odpowiedź Izabeli Morskie przynosi odpowiedzi zaskakujące, mocne i ważne. Mówi autorka m.in.:

IM - Jestem...

Dzisiaj Mikołajki, zatem u mnie Mikołaj Łoziński, autor jednej z najciekawszych tegorocznych książek, “Stramera”, nie tak dawno nazwanego książką roku przez Magazyn “Książki”. Jedna z tych niewielu rozmów, podczas których zabrakło mi języka w gębie. Ale to sami posłuchajcie

Mikołaj Łoziński - “Gdy z moim starszym bratem, Pawłem udzieliliśmy wywiadu dla “Newsweeka” o tym jak to jest mieć w Polsce żydowskie pochodzenie i pamiętam, że skopiowano go na jakieś nacjonalistyczne strony, gdzie było pod nim ponad pięćset komentarzy. Dzieliły się na dwie grupy - “wyp***** do Izraela” i "podajcie swoje...

Dominika Słowik przed chwilą została nominowana do Paszportu Polityki za “Zimowlę”, która to książka podbiła także i moje serce. Zapraszam do posłuchania naszej rozmowy!

WSZ - Bawi cię rozmontowywanie mitów? DS - No pewnie! To jest chyba definicja pisarza, że zwykle bawi go to. Polska to jest prawdziwa skarbonka, można wyciągać i wyciągać, a czasami rzeczy, które faktycznie się wydarzyły są znacznie bardziej absurdalne, niż byłabym w stanie wymyślić.