Dziś na dobrą noc czytam Bruno Jasieńskiego. Jakże chwilami to aktualny wciąż poeta.

Monika Borys napisała książkę, która w telegraficznym skrócie przypomina o czasach, gdy próbowaliśmy odnaleźć się w kapitalizmie i szukaliśmy pocieszenia w muzyce, która w prosty sposób oddawała nasze aspiracje i obawy.

„Riki tiki…”, „baja bongo”, „ole Olek” – zapewne większość urodzonych przed 1990 rokiem obywateli i obywatelek naszego bez przesady urokliwego kraju będzie potrafiło przypisać te frazy do konkretnych utworów disco-polo. Różnie ją początkowo nazywano - mówiono o muzyce chodnikowej, bazarowej, ale nic tak dobrze nie określa tego gatunku jak typowy dla lat 90. anglopolski...

Filozofia uczy stawiać pytania, zatem dzisiaj dwa. A co wy co dzisiaj czytacie? I czemu pod spód nic nie wdziewacie? #zdaniemszota #tomaszmazur #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 14, 2019 o 4:03 PDT

Szkice (a właściwie biografie ubrane w eseje) Magdaleny Grochowskiej to niezwkły przykład mrówczej pracy źródłowej połączonej z intuicją, wiedza i wnioskami natury ogólnej, które wiele mówią nie tylko o Polsce bohaterów książki (m.in. Paweł Hertz, Filosofow, Stempowski), ale i o naszej, współczesnej krainie. Kończę i jestem pod wrażeniem. #zdaniemszota #magdalenagrochowska #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 13, 2019 o 3:27 PDT

Goźliński zaczyna świetną sceną porodu, mam nadzieję, że teraz napięcie będzie tylko rosło. Jest tu piękna fraza i póki co dobre tempo, to się przyda bo dzieło ma mieć jakieś 700 stron. #zdaniemszota #pawełgoźliński #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 12, 2019 o 1:01 PDT

Mieliśmy w literaturze Macondo, czytaliśmy o Prawieku, teraz czas na Cukrówkę. Macondo na miarę naszych aspiracji i czasów, w których żyjemy. Dominika Słowik napisała książkę, która udowadnia, że można połączyć kryminalną intrygę, atmosferę dobrego thrillera i rozprawę o polskiej historii w jednym tomie. A że to wszystko trochę skomplikowane, to Słowik zapełniła ponad sześćset stron wciągającą, wszechstronną i piękną językowo opowieścią. Kryminał. Ktoś tu zabije. Ktoś będzie ukrywał rodzinne tajemnice. Czy dyrektor lokalnego muzeum na pewno się powiesił? Co pamięta zbzikowana staruszka?...

Nowości od @krytykapolityczna jak zawsze mówią do mnie "rzuć wszystko, czytaj nas", ale tak się niestety nie da. Na pewno przeczytam Trammera "Ostre cięcie" o tym jak w Polsce zabito transport kolejowy i nęci mnie Majewski, ale pewnie trochę poczeka. Jestem ostatnio po wysłuchaniu wielu utworów disco-polo w związku ze spotkaniem poniedziałkowym w Empiku z Moniką Borys (18:00, Marszałkowska) i tak sobie nucę: "książka do książki... i nigdy więcej nie smuć się już". Niech ktoś mi wyłączy to radio disco w głowie! #zdaniemszota #krytykapolityczna #karoltrammer #piotrmmajewski #jonsavage #jędrzejnapiecek #piotrkletowski #piotrmarecki

Dzisiaj na FB kilka akapitów o albumie zrodzonym z pasji do DIY. Michał Siarek i "Alexander" - ale to jest piękne! #zdaniemszota #michalsiarek #alexander #skopje

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 10, 2019 o 11:21 PDT

Jest taki kraj, który w ostatnich latach na nowo tworzy własną historię. I nie jest to Polska, gdzie historię się „odzyskuje” i przetwarza w narracje służące politycznej propagandzie. W Macedonii postanowiono znaleźć źródła państwa i narodu, sięgając do czasów starożytnych. Stadion Narodowy w Skopje nosi imię Filipa II, ojca Aleksandra Wielkiego. Sam Aleksander obecny jest – nie tylko duchem – w całym mieście, a jego szalony pomnik stoi na centralnym placu macedońskiej stolicy. Wokół rozciąga się dziwaczna panorama łącząca socrealistyczny sznyt z nowoczesnymi budynkami i neorzymskimi...