Na zdjęciu drzemiący Orhan Pamuk. Sam się narysował.

A ja mam dla was dzisiaj dwie o nim opowieści. I jedną o Turcji.

Zaczynamy?

---

Dwanaście godzin. Codziennie. Tyle poświęcał Pamuk na pisanie “Nocy zarazy”. Pisał w dzień i w nocy. Trzy godziny snu, godzina pisania i znowu trzy godziny snu.

Rysunek pokoju, w którym powstawała powieść znalazł się w uroczej książce, “Uzak Dağlar ve Hatıralar” (Góry odległe i wspomnienia). To wybór kilkuset stron z notatników tureckiego Noblisty, który ukazał się w Turcji w zeszłym roku.

Notatki obejmują lata 2009-2021. Pamuk okazuje się być świetnym rysownikiem....

O czym i czym jest "Mein Gott" Filipa Springera? O tym najlepiej opowie Państwu autor.

Wiecie, że Błażej Brzostek, autor "Wstecz. Historii Warszawy od początku" jest też znawcą historii... Rumunii? Dla Oficyna Literacka Noir sur Blanc rozmawiamy o powieści „Złota dziewczynka z Jassów” Catalina Mihuleaka (tłum. Kazimierz Jurczak). Jak klikniecie (kierunek klikania w komentarzu), to dowiecie się więcej o Rumunii pierwszej połowy XX wieku, przybliżymy Wam też genezę słowa „pogrom”... Nasza rozmowa była planowana na 15 minut, a wyszło nam prawie godzinę. Dlaczego? Bo Brzostek jest niesamowicie mądrym gadułą, a to co opowiadał sprawiało, że mi szczęka opadała. Będziecie...

Zawsze zazdrościliśmy ptakom. Niektórzy marzyciele chcieli unosić się w przestworzach, by podziwiać lasy, miasta, czy rzeki. Fascynowały ich ptaki łagodnie unoszące się nad horyzontem. I choć dzisiaj może nam się wydawać, że stanowili większość, byli nieliczni.

Większość marzycieli miała naturę drapieżników i wolała podziwiać ptaki nagle nurkujące w przestworzach i atakujące niczego nie spodziewające się ofiary. Orły w herbach nie wzięły się tylko z podziwu dla nakarmionego majestatu.

Sven Lindqvist, nieżyjący już, szwedzki reporter i historyk, autor wstrząsającej książki “Wytępić całe to...

- Ta książka jest - w pewnym zakresie - dla mnie wstrząsem. O "Mojej ukochanej..." Renaty Lis mówię w Drugie Śniadanie Mellera, gdzie mieliśmy fantastyczną rozmowę o czytelnictwie, literaturze i wielu innych sprawach. A mieliśmy, czyli piszący te słowa, Marcin Meller prowadzący, Justyna Suchecka, Grzegorz Kasdepke i Maciej Marcisz.  

- Wystawa Vermeera jako współczesny, lekko snobistyczny park rozrywki?

- Na wielkie wystawy mówi się dzisiaj "blocbustery", a muzea zaczynają przypominać wielkie wytwórnie filmowe.

Z profesor Marią Poprzęcką rozmawiam w weekendowej GW o tym, co i jak można oglądać. I po co. I co naprawde warto.

Jedno z pytań - o to dlaczego profesorze nie podoba się Beksiński i Łempicka - nadesłał pewien znany miłośnik sztuk plastycznych - Mariusz Szczygieł.

---

MARIA POPRZĘCKA - I Beksiński, i Łempicka nie stawiają widzom żadnych wymagań, ich obrazy są obliczone pod konkretne upodobania. Udają przekroczenia -...

Tym, co mnie w GW najbardziej irytuje i co sprawia, że jest mi naprawdę przykro, to łatka medium transfobicznego. Nie da się ukryć - zapracowano w "Gazecie..." na taką. Wywiady z transfobami i traktowanie ich na równi z osobami transpłciowymi... To się dzieje w wielu mediach, "Gazety..." nie wyłączając. Dlatego cieszę się z rozmowy z Mają Heban o jej nadchodzącej książce "Godność, proszę", bo staram się, by można było jednak inaczej rozmawiać, inaczej traktować rozmówców i rozmówczynie. I rozmawiać o tym, co naprawdę ważne. "Miłej" lektury. --- Osoby transpłciowe goni czas. Mamy...

Na piątkowe popołudnie i wieczór, ale też może na weekend mam dla Was rozmowę, która rozpala do czerwoności. Wywiad, w którym rozmówcy nie dość, że się ze sobą nie zgadzają, to jeszcze mówią zupełnie innymi językami. --- Otóż po ukazaniu się w "Wyborczej" mojej rozmowy z Łukaszem Drozdą, autorem książki "Dziury w ziemi. Patodeweloperka w Polsce", z propozycją wywiadu napisał do nas Konrad Płochocki, wiceprezes Polskiego Związku Firm Deweloperskich. Postanowiłem się z nim spotkać. --- Konrad Płochocki: Dziękuję, że pan przyszedł. Wojciech Szot: Proszę. To było ciekawe i...

Rower pojawił się w moim życiu przypadkiem. Dorosłym życiu, bo wcześniejsze jednoślady kończyły marnie, a razem z nimi moje zainteresowanie podbijaniem świata na dwóch kółkach. Na ile istotny był fakt, że w rodzinnej miejscowości wszędzie było pod górkę? Płaskie jak stolnica (nie wiem skąd mi się biorą kuchenne porównania, ja nigdy ciasta nie upiekłem i zamierzam w tym wytrwać) Mazowsze to teren zupełnie innej rangi, niż zbocza miasta chwalącego się najwyżej w Polsce położonym ratuszem. Zatem rower ponownie w moim życiu pojawił się, gdy mieszkałem już na Mazowszu, miałem stresującą...

Czy Marcin Meller jest "z natury na kanapkę"? Na pewno jest do... toalety. A raczej zbiór jego felietonów pt. "Trzy puszki bobu". --- - To książka na poprawę humoru - mówi mi Meller w rozmowie, do której kierunek znajdziecie w komentarzu. - Niech czytają moje felietony, by się śmiać. Chcę poprawiać ludziom nastrój. Inna odpowiedź? Niech kupią “Trzy puszki…” do czytania w toalecie. Ja uwielbiam czytać książki z felietonami w toalecie. WSZ - Już mamy nagłówek. Marcin Meller: Napisałem książkę do toalety. MM - Proszę bardzo! W toalecie czytałem Kisiela, felietony Pereza-Reverte,...