Zmiana z "dobrej nocy" na "nocną porę" to był dobry pomysł. Przynajmniej nie muszę się martwić faktem, że po lekturze tego wiersza nie poczujecie się lepiej. Nocne pory bywają przykre. Iryna Ciłyk w przekładzie Anety Kamińskiej.

Lambda Warszawa z okazji swojego dwudziestopięciolecia ogłosiła dwie inicjatywy, z którymi będę miał trochę wspólnego. Otóż w 2023 roku powstanie QueerMuzeum - jest już lokal na Marszałkowskiej w Warszawie i... QueerBook - Nagroda Literacka Lambdy Warszawa Nagroda przyznawana będzie w następujących kategoriach: - proza polska - proza zagraniczna - nagroda za przekład - książka non-fiction (reportaże, itp.) - książka dla dzieci i młodzieży. - poezja Więcej szczegółów, regulamin, jury i wysokość nagród zostanie ogłoszona w styczniu 2023 roku. I wtedy pewnie też dowiecie...

Czas chyba zmienić nazwę tej rubryki. Formuła "dobrej nocy" się wyczerpuje. Noce są nocami są nocami. (Można wzdychać) Joan Didion w "Białym albumie", do którego się właśnie przyssałem pisze, że "żeby żyć, opowiadamy sobie historie". Czasem też - niektórzy z nas - piszą wiersze. One też opowiadają. Wiersze o zmarłych, jak te zebrane w tomie poezji Edwarda Pasewicza, "Darkslide" opowiadają o tym, że jeszcze jesteśmy. Choć to w niczym nie pomaga.  Edward zatem Pasewicz dla Państwa na noc. (Didion przełożyła Jowita Maksymowicz-Hamann)

Może i jest Édouard Louis jednym z najciekawszych młodych autorów, twórcą który nie mając jeszcze lat trzydziestu napisał dzieła komentowane i wydawane w wielu krajach, ale jest też pisarzem, który z książki na książkę coraz bardziej mnie rozczarowuje. Po “Kto zabił mojego ojca”, niezbyt obszernej książce w której opowiadał życie - jak wskazuje tytuł - swojego ojca, tworząc przy tej okazji manifest polityczny, w “Zmaganiach i metamorfozach kobiety” (obie książki przełożyła Joanna Polachowska) zajął się matką i swoją relacją z nią. Są tu momenty wstrząsające, ale całość tej niewielkiej...

Karina Caban dzisiaj dla Państwa.

Wiersz o niepewności debiutantki. Czytając jednak "Dużo drobnych", pierwszy tom poetki, trzeba przyznać, że to trema zupełnie nieuzasadniona.

- Łączę wyrazy szacunku. Jolanta Brach

Po "Szczelinach istnienia" i "Błonach umysłu" przyszedł czas na zbiór tekstów prof. Jolanty Brach-Czainy, "Rzeczywistość komponowana".

Filozofka z zacięciem i humorem komentująca Kołakowskiego

Eseistka pokazująca jak konstruować filozoficzną wypowiedź

Krytyczka sztuki

Czytelniczka książek Henryka Grynberga i Olgi Tokarczuk

Obrończyni wolności artystycznej

Komentatorka nadmiernej roli Kościoła w polskiej rzeczywistości

Zaangażowana feministka

Od tekstów poświęconych semiotyce i teatrowi, po artykuły w "Zadrze" i "Krytyce Politycznej" - dzieło Brach-Czainy jest...

Jan Rojewski z tomu "Ocalałe 2030" dzisiaj dla Państwa. "Niebieski numer" to numer 7/1986 poświęcony tzw. nowojorskiej szkole w poezji, czy m.in. O'Harze. Zarówno piszący te słowa jak i poeta Rojewski jesteśmy od niego młodsi. I co z nas wyrosło...

Gdy biograf pisze o dziele swojego bohatera “to chore” i uważa, że matka z babką sprawiły, że wyrósł na “homoseksualistę”, warto zastanowić się nad tym, czy na pewno chcemy dotrwać do końca lektury. Ja dotrwałem, bo jestem wyznawcą Mishimy, ale wy nie musicie. O wyjątkowości książki Johna Nathana decyduje fakt, że jako jeden z nielicznych zachodnich twórców miał on dostęp zarówno do samego Mishimy i jego rodziny, a szczególnie matki autora “Wyznań maski” (tłum. Beata Kubiak Ho-Chi). Nathan był tłumaczem japońskiego pisarza, choć - jak sam pisze - rozzłościł go w 1965 roku odmawiając...

Gdybym miał niebios wyszywaną szatę Z nici złotego i srebrnego światła, Ciemną i bladą, i błękitną szatę Ze światła, mroku, półmroku, półświatła, Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy, Lecz biedny jestem: me skarby -- w marzeniach, Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy; Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.

Tłum. Leszek Engelking (1955-2022)

Wychodzę z biblioteki. Zaglądam do wiadomości. - “Unicestwianie” się unicestwiło - donosi moja gazeta. A “autobus wolno stał w korku i niepoprawnym związku frazeologicznym”, jak pisał Ignacy Karpowicz. Droga mija szybko, bo głowę mam zajętą opowiadaniem sobie przygód “Unicestwiania”, które może właśnie dzieją się w mojej patodeweloperce AD 1960. Książka dotarła przed kilkoma dniami, leżała spokojnie i grzecznie. Od powieści, których nie chce mi się czytać, nie wymagam wiele. Byle się w oczy nie rzucały. Niech nie podskakują za bardzo, bo inaczej wylądują w piwnicy. Tam już tylko płacz...