Jaranko. 8 lat od "Książki" to za dlugo panie Łoziński. #zdaniemszota #mikołajłoziński #wydawnictwoliterackie #stramer

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 24, 2019 o 4:43 PDT

“I tak o dwieście stron skróciliśmy” powiedział do mnie najwyraźniej z siebie zadowolony Paweł Goźliński, gdy skrzywiłem się w uśmiechu słysząc, że “Akan” ma mieć ponad sześćset stron. Z krzywym uśmiechem udałem się do mojego microflat, zwanego dawniej kawalerką, by zmierzyć się z biografią Bronisława Piłsudskiego, o którym Autor namiętnie mówi Broniś. No i przepadłem. Jak to się proszę Państwa czyta! Mogę cały dzień pisać blurby dla Goźlińskiego - wciągająca, poruszająca, inteligentna, literacko wysmakowana, erudycyjna, wielowątkowa, dekonstruująca… Mam naprawdę dużo szczęścia w ostatnich...

Powieść, w której główny bohater spotyka słynnych filozofów? Czy my tego przypadkiem już nie znamy? Taki “Świat Zofii” to wspominam do dzisiaj jako trochę naiwną, ale całkiem udaną lekturę z okresu nastoletniego i nie za bardzo rozumiałem po co ktoś miałby iść w ślady Josteina Gaardera, bo tak wyobrażałem sobie pomysł Tomasza Mazura na “Zakazaną historię filozofów” po wydawniczym opisie. Zaskakująco się to udało i lektura był przyjemnym powrotem do historii filozofii jak i czytelniczą przygodą. Przed urzędem nie ma ucieczki, szczególnie takim urzędem, który tropi wypaczenia w myśleniu....

"Nieradość" Pawla Sołtysa utkana jest wokół takich właśnie powidoków, malarskich obrazków, niejasności, braków, opuszczeń i sugestii. Kilka z tych opowiadań powinno przejść do historii literatury, niektóre niekoniecznie, bo autor ma - jak na mój gust - czasem niebezpieczne tendencje do rozpływania się we własnej frazie. Ale to się wybacza, bo taka "Pani Halszka" to tekst, że szczęki opadają. Czytam "Nieradość" po raz drugi, co mi sie nie zdarza już od dawna. Nie z zachwytu, ale z wątpliwości i szacunku. I z powodu rozmowy, bo umówiliśmy się na nagranie. A ja lubie być dobrze przygotowany.

Redaktor @pawelgozlinski aktualnie jako Autor Goźliński. Szykujcie czas na lekturę "Akana", bo ukradnie wam kilka wieczorów, ale to taki złodziej, którego warto wpuścić do domu. Podcast niedługo. #zdaniemszota #pawełgoźliński #akan #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 20, 2019 o 5:53 PDT

Była "Samotność w sieci", jest "Koniec samotności". 18 lat po premierze bestsellera Janusza L. Wiśniewskiego sieć przestała być... no właśnie, a może jednak nadal jesteśmy samotni w sieci? Pamiętacie pierwszą lekturę tej książki? Internet jest inny, ale czy my w nim też? #zdaniemszota #januszlwiśniewski #koniecsamotności

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 19, 2019 o 11:02 PDT

Po raz pierwszy recenzję tej książki pisałem, gdy autor szukał wydawcy. Dzisiaj z wielką radością powiadam wam - jest to tytuł, który sprawi wam wielką przyjemność lektury. A idzie to tak:

Autor jest w wieku dobrym dla autora, bo jeszcze mieści się w nominacjach do nagród dla młodych, choć już debiutantem nie jest. Obrazki w google podpowiadają, że jest osobą raczej wysoką, co niby nic z literaturą wspólnego nie ma, ale wiedzieć dobrze.

Wyobrażam sobie, że był to grudniowy wieczór, w Polsce w życie wchodzi reforma firmowana przez rząd Messnera (tak, mieliśmy takiego premiera), a on tam na...

Filozofia uczy stawiać pytania, zatem dzisiaj dwa. A co wy co dzisiaj czytacie? I czemu pod spód nic nie wdziewacie? #zdaniemszota #tomaszmazur #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 14, 2019 o 4:03 PDT

Goźliński zaczyna świetną sceną porodu, mam nadzieję, że teraz napięcie będzie tylko rosło. Jest tu piękna fraza i póki co dobre tempo, to się przyda bo dzieło ma mieć jakieś 700 stron. #zdaniemszota #pawełgoźliński #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 12, 2019 o 1:01 PDT

Mieliśmy w literaturze Macondo, czytaliśmy o Prawieku, teraz czas na Cukrówkę. Macondo na miarę naszych aspiracji i czasów, w których żyjemy. Dominika Słowik napisała książkę, która udowadnia, że można połączyć kryminalną intrygę, atmosferę dobrego thrillera i rozprawę o polskiej historii w jednym tomie. A że to wszystko trochę skomplikowane, to Słowik zapełniła ponad sześćset stron wciągającą, wszechstronną i piękną językowo opowieścią. Kryminał. Ktoś tu zabije. Ktoś będzie ukrywał rodzinne tajemnice. Czy dyrektor lokalnego muzeum na pewno się powiesił? Co pamięta zbzikowana staruszka?...