Czy książki zmieniają życie? Odruchowo przytakniemy. Ale jakie tytuły zmieniły nasze żywota? Tu bywa trudniej z odpowiedzią. Moje życie na pewno zmienił "Puc, Bursztyn i goście" Jana Grabowskiego i o tym napisałem Wam w tekście, w którym zadaję to pytanie kilku osobom. Jakie książki wybrali Mariusz Szczygieł, Agata Romaniuk, Nogaś na stronie, Natalia Szostak. Czytelniczka, Mateusz Pakuła, Ishbel Szatrawska, Edward Pasewicz, Joanna Ostrowska, Michał Olech i Olga Gitkiewicz? O tym przeczytacie w tekście, którego lokalizację znajdziecie w komentarzu. --- Michał Olech, polonista,...

Wiemy już kto zdobył Nagrodę Miasta Warszawy, znamy nominowanych do Nike, czas zatem na nominacje do GDYNI! --- W kategorii "esej": - Marcin Dymiter, "Notatki z terenu", Wydawnictwo Części Proste - Agnieszka Gajewska, "Stanisław Lem. Wypędzony z wysokiego zamku. Biografia", Wydawnictwo Literackie - Andrzej Kopacki, "21 wierszy w przekładach i szkicach", Wydawnictwo Officyna - Tomasz Szerszeń, "Wszystkie wojny świata", Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk - Jerzy Szperkowicz, "Wrócę przed nocą. Reportaż o przemilczanym", Wydawnictwo...

Literatura żałobna, pogrzebowo-chorobowa ma się w Polsce całkiem dobrze. Od “Nie ma” Mariusza Szczygła, przez “Bezmatek” Miry Marcinów, po książkę Marcina Wichy - przeważnie są to książki literacko wysmakowane, formalnie intrygujące i znajdujące dla siebie spore grono czytelników i czytelniczek. Mogę się mylić, ale wydaje się, że w ostatnich latach tego typu literatura pojawia się częściej - do listy dołożyłbym książkę Izy Morskiej, “Wymiary życia” Juliana Barnesa (tłum. Dominika Lewandowska-Rodak) i oczywiście “Rok magicznego myślenia” zmarłej niedawno Joan Didion (przekład Hanny...

Co jakiś czas są tu "wiersze na dobrą noc" ale tym razem fragment książki Mateusza Pakuły, "Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję". Nie żałuję tego, że nie mogłem zasnąć wczoraj czytając. Fantastyczne są tu fragmenty pisane rozpaczą i gniewem. Przypomina mi się pogrzeb babci, okropna msza w niewielkiej kaplicy na cmentarzu i ksiądz mówiący coś ("pierd**** coś" - tak raczej myślałem) o "naszej siostrze Marii". Jaka k**** twoja siostra, ty *****, który musisz zerkać do kartki, by przypomnieć sobie jej imię - pytałem siebie w duchu. I ten nerw, bez cenzury, bezradność...