Dwa tygodnie temu pisałem czego mam dość w otaczającym mnie świecie. To dzisiaj czas na coś optymistycznego. Chciałbym dzisiaj podziękować. Dziękuję wszystkim, którzy w ostatnich dniach i tygodniach zrobili coś, byśmy czuli wsparcie. Co trochę dla mnie zaskakujące - najwięcej wdzięczności mam dla tych, co wywiesili flagi. Orson Scott Card (tłum Cholewa, a ja kiedyś się Cardem zaczytywałem) pisał w "Siódmym synie" że "kryć się przed wrogiem to jakby oddać mu zwycięstwo". Przyznaję mu rację. Liczę na to, że "tęcza zwycięża". Dziś i jutro pozaklinam sobie rzeczywistość. [WSZ]

Post...

Piesek trochę zaborczy, ale na pewno wyborczy. Kupa posprzątana, głos oddany. #zdaniemszota #piesektajfun #wybory2020

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 12, 2020 o 1:34 PDT

Jak zabijacie stres wyborczy? Ja pojechałem 🚲 do wsi Głuchy, gdzie urodził sie Norwid 🎩. Po drodze było tak jak być powinno nad Bugiem w lipcu. Na miejscu jednak okazało się, że Norwida wszyscy tu mają w poważaniu - dworek nieoznaczony, zamknięty, bez choćby tyciej tabliczki. Wstyd, zwłaszcza że za rok dwusetna rocznica urodzin wieszcza 🎈🎉 Melduję też, że boćki w Słopsku nadal urzędują tłumnie, a w kilku miejscach wciąż wiszą reklamy "bitwy o wóz strażacki", która miała miejsce dwa tygodnie temu. Dzisiaj inna potyczka. Tym razem nagród nie przewidziano. #zdaniemszota #cypriankamilnorwid...

Z obawą patrzymy w przyszłość, ale i pewną nadzieją.

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lip 12, 2020 o 12:10 PDT

Adam Zagajewski dla Państwa. W 25 rocznicę masakry w Srebrenicy. Taki urok tej rubryki poetyckiej, że na dobranoc tu nie zawsze bywa miło.

Nadzieja i niepewność. Te uczucia jakoś nas - tych, co głosowali - łączą. Niezależnie od preferencji wyborczych. Jutro będziemy znali wyniki, ale wiersz Barańczaka mówi o tym, że prawdziwe wyniki naszych działań wyjdą na jaw za wiele lat. I może ich już nie zobaczymy? Kto wie?  

Janina Królińska na imieniny Ignacego Mościckiego w 1930 roku wyrażala entuzjazm, który brzydko nam dziś pachnie. Serwilizmem i służalstwem. Ale gdzieś tam, w ostatnim wersie ma Królińska rację - nastanie Polska, która będzie zbierać plony naszych decyzji. Nie w poniedziałek, ale po latach. Mogą być ona różne, mogą Państwo je sobie wyobrazić bez mojej pomocy. Mogą też Państwo sprawić, że będą to plony może nie idealne, ale przynajmniej rozumiejące, że przyroda lubi różnorodność. Tyle na dobrą noc.

Chyba nie przebrnę. Dahr Jamail w "Końcu lodu" co kilka akapitów serwuje mi takie koelizmy, a uduchowienie autora nie przekłada sie w ogóle na moje emocje. Znajdują się tu taki cuda jak: "Jadę w góry, kiedy chcę posłuchać Ziemi" czy "Kocham swoje życie. To w zawiei uczę się stuprocentowej obecności". Ja powoli mam dość Jamaila i jego nadobecności. 35 stron, które mogę streścić tak: - lód w górach topnieje, wszyscy "ludzie gór" to potwierdzają - autor jest wspinaczem i dziennikarzem - autor się wspina i o tym pisze - autor lubi pisać o swojej przemianie wewnętrznej. Nie wiem czy ja chce w to brnąć.  

Wczoraj swoje urodziny obchodziła Alice Munro. Autograf autorki, która od lat nie jest widywana publicznie ma swoja tajemniczą historię, którą usłyszą Państwo za jakiś czas.

Zofii Sadowskiej odmówiono Krzyża Niepodległości, który ustanowiono w 1930 roku dla odznaczenia osób zasłużonych w wojnach prowadzących do uzyskania przez Polskę niepodległości.

Sadowska w czasie I wojny światowej prowadziła akcje ratunkową w Petersburgu, kierowała szpitalami i ambulatoriami pomagając tysiącom polskich uchodźców.

W 1918 wspierała Polki w walce o prawo głosu, a następnie wspierała kobiece organizacja wyborcze.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej angażowała się blisko frontu.

"Czynu niepodległościowego nie stwierdzono", czytamy w dokumentach.

Czy dlatego, że od kilku lat wiadomo,...