"Ja produkuję tylko niezgrabne przedmioty" - pisała Alina Szapocznikow w "Korzeniach mojego dzieła". Przypominała, że ciało jest źródłem tak radości, jak i bólu, "wszelkiej prawdy" i "ontologicznej nędzy". Był rok 1972, miała 46 lat. W Polsce była gwiazdą - najważniejszą współczesną rzeźbiarką. We Francji, gdzie mieszkała od 1963 roku, czuła się niedoceniona. Miała niezwykłe pomysły - chciała wyrzeźbić w marmurze wielkiego, różowego rolls-royce'a, a na dnie krateru Wezuwiusza proponowała stworzyć lodowisko, po którym szusowano by przy dźwiękach walca. Miała raka piersi. Zmarła 2 marca...

Z Katarzyną Michalczak nasze spotkanie w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Radomiu było nienormatywne pod wieloma względami. Onlajny robiły problemy, światło zawodziło, przestrzeń nie pomagała. Ale się udało i wyszła z tego rozmowa o świecie spektrum i próbach jego zrozumienia. Polecam Państwu odsłuchanie, a najbardziej lekturę "Synu, jesteś kotem" wydane przez Wydawnictwo Cyranka - jedną z najciekawszych książek, jakie w tym roku przeczytałem.  "W tym roku" brzmi szumnie, ale już prawie marzec! Zaraz Maj, wakacje, Nobel i znowu Święta...

Ten tekst można zatytułować "skandal", ale czy spodziewaliśmy się czegoś innego? Dotacje Ministra Kultury dostała transfobiczna książka, komiksy o katolickich świętych, poradniki "katolickiej moralności". Na szczęście na liście są też nowe przekłady arcydzieł literatury. Ministerstwo Kultury przyznało dotacje w programie "Literatura". (...) Nakładem oficyny Officyna ukażą się przy wsparciu publicznym: nowy przekład "Pani Dalloway" Virginii Woolf, nad którym pracuje Magdalena Heydel (dotacja 24,5 tys. zł); "Uwięziona" Marcela Prousta w przekładzie Tomasz Swobody (dotacja 38 tys. zł)...

Jenn Shapland w zaskakującej, niekoniecznie wybitnej, przegadanej ale też intrygującej "Autobiografii Carson McCullers" (tłum. Anna Gralak) pokazuje, że pisząc biografie, pisze się zawsze choć trochę o sobie. Dlatego zadałem kilka pytań polskim biofrafkom nieheteronormatywnych kobiet - jak wygląda ich relacja z bohaterkami. Magdalena Grzebałkowska założyła strój, który mogła nosić Konopnicka. Emilia Padoł najbardziej wspomina okulary Rodziewicz, Sylwia Chwedorczuk ma bardzo intymną relację ze swoimi bohaterkami. W tekście znajdziecie również głos Karoliny...

DEBIUTY. Sezon 3, odc. 1 już za nami! W Najlepszej Księgarni Bartek Pasiak rozmawiał z Emilią Dłużewską o tym jak płakać, przy czym było sporo śmiechu.

Dziękuję Wam za to spotkanie!

Pierwsza odsłona debiutów po tym jak właściwie bez słowa podziękowania i pożegnania opuścił nas dotychczasowy partner za nami! I DIY zadziałało doskonale.

Duma!

Za miesiąc Maja Sołtysik porozmawia z Natalią Szostak. Raczej online, ale kto wie, co się wydarzy i kto się do nas będzie chciał przyłączyć? Zapraszamy!

Dziękuję za finansowy wkład Wydawnictwo Znak

Być antyfaszystą wydaje się banalnie proste. - Wystarczy, że nie zgadzasz się na faszyzm - mówią osoby, które stoją za poradnikiem “Jak rozmawiać o antyfaszyzmie przy wspólnym stole”. Gdyby to jednak było takie proste i oczywiste, nikt by nie musiał wydawać tej książki. “Antyfaszyści” często są oskarżani o to, że dzielą ludzi i są takimi samymi ekstremistami jak faszyści. Antyfaszyzm, jak pisze Michał Kozłowski w otwierającym podręcznik tekście, to “pewien ład moralny” polegający na tym, że zamiast zasady, że każdy ma znać swoje miejsce”, wyznaje się zasadę: “jest miejsce dla...

Czytając książkę Katarzyny Michalczak myślałem o tych wszystkich neuronietypowych dzieciakach, które w mojej szkole (lata 90., bezrobocie 40 proc.) pałętały się bez poczucia celu i sensu. A potem były zastraszane, bite, w domu spotykały się z pogardą. Czekano aż "debile" dorosną, by załapać dającą socjalne minimum pracę i dowegetować do końca. Albo dojść do wniosku, że koniec należy przyspieszyć. To książka ciekawa literacko jako pewien etyczny model pisania o osobach neuronietypowych. Jak wygląda prawdziwe "oddawanie głosu" i na ile kompromisów musi wtedy pójść pisarka? Myślę, że to...

Zostałem nominowany w plebiscycie Człowiek Książki 2022 przez portal LubimyCzytac i poproszono mnie o odpowiedź na kilka pytań.

Żeby jednak nie była to tylko historia o mnie, to zapraszam Was na krótką wycieczkę do Stawiska, domu Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów, gdzie działy się rzeczy, gdzie przedmioty zgromadze na niewielkiej przestrzeni opowiadają przeróżne historie.

Zapraszam na wycieczkę! Głosy można oddawać wchodząc TUTAJ

“Sądu o wartości życia nie da się oprzeć na rozumie”, pisał w 1971 roku socjolog Jan Strzelecki w tomie esejów filozoficznych, na którym moją uwagę zwróciła E., wprawiając mnie w popłoch i zakłopotanie, że nie znam tego dzieła. Niestety - niekiedy człowiek rozminie się z lekturą, a lektura z człowiekiem. Możecie uniknąć mojego losu, nie pić go nawet naparstkiem i nadrobić lekturę “Prób świadectwa”, bo to dzieło wybitne literacko, wielokrotnie intrygujące, z intuicjami wykraczającymi poza czas i sytuację autora, o co niełatwo nie tylko w literaturze, ale - wbrew pozorom -...

W lutym 1971 roku Janina Turkowa - jak sama się podpisuje - przegrała dwa złote i pięćdziesiąt groszy. Zanotowała pismem wyraźnym datę przegranej i zsumowała swoje miesięczne “dochody” z pokera. Grała w niego tylko raz, więc z rachunkami nie było problemów. Grywała w pokera, brydża, tysiąca licytowanego, remibrydża (“Remi-bridża”). Przeciwników, zwycięstwa i porażki notowała w słynnych już zeszytach, które od kilku miesięcy można oglądać na wystawie w krakowskim MOCAKu. Janina Turek dzisiaj jest postacią wręcz legendarną. Robi się o niej wykłady, pisze reportaże, jest bohaterką sztuk...