Dzisiaj 105 rocznica urodzin Kornela Filipowicza, zatem dopisujemy sie do życzeń noblistki. #kurzojady #kornelfilipowicz #wisławaszymborska #urodziny #listy #poezja

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 27, 2018 o 1:12 PDT

“Nie czytaj teraz tego” mówił mi M., gdy kilka dni po śmierci pieska Czarka z księgarni Czarnego przytaszczyłem dwa tomy opowiadań “O kotach” i “O psach”. Uznałem jednak, zgodnie z prawdą, że jeśli to jest dobra literatura, to M. miał rację i wyrządzi mi ona raczej krzywdę; jeśli zaś jest to literacki przeciętniak, to nawet największa żałoba nie sprawi, że się wzruszę, a synapsy mózgu mego zaśpiewają żałośniej.  Zatem wyrok - wybitny to jest Krzysztof Varga, bardzo dobrzy Rejmer, Sołtys i Stasiuk, ciekawa Pustkowiak, a pozostałe teksty oczywiście są na niezłym poziomie, ale raczej nie...

Czytacie jak ja - tylko z przyzwyczajenia? Czy już odpuściliście? #kurzojady #thorgal #krissdevalnor #egmont

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 26, 2018 o 6:14 PDT

Zaskakujaco dobry komiks o fado wydany przez... Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego. Na instastory dzisiaj do obejrzenia. #kurzojady #nunosaraiva #muzeumhistoriipolskiegoruchuludowego #fado #komiks #jakubjankowski #zuzannaszpura #grażynajadwiszczak

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 26, 2018 o 6:11 PDT

Do Tomasza Różyckiego, poety, mam kilka pytań. Czy jeździ pan nadal rowerem po Opolu? Jeśli tak, to czym pan oliwi sprężyny i jaki ma dźwięk pański dzwonek. Zainspirowała te pytania “Pieśń szesnasta”.

Czy wspiera pan Zielonych lub Greenpeace, albo może tworzy projekty do budżetu partycypacyjnego? To z nowego wiersza, “Parking”.

Jaką książkę by zabrał ze sobą w kosmos? Tomy poetyckie są przeważnie dość lekkie, więc może kilka? To przez wiersz “Bagaż".

Właśnie Ł. przesłał zdjęcie ze squasha, więc zapytam czy Pan w coś grywa? Może pan biega? Czy pisze pan w kuchni? Z wiersza “Woda ognista” taki można wyciągnąć wniosek.

Każdy świadek jest wyjątkowy, ale niektórzy lepiej to zapisują. To brutalna prawda o gradacji wspomnień, o tym dlaczego dziś czytamy i znamy niektóre z nich, a inne pozostają zapomniane.

Frau D.

„Musiałyśmy przyjmować każdego wieczoru ośmiu mężczyzn, w ciągu dwóch godzin. Wchodzili do środka, musieli iść do pokoju lekarskiego, żeby dostać zastrzyk, mogli wybrać numer, więc więźniarkę, mogli wykonywać „swoje rzeczy”, do środka, do góry, do dołu, na zewnątrz i z powrotem, dostawali jeszcze jeden zastrzyk i wychodzili” - świadectwo pani W. to jedna z trzech historii przymusowych pracownic...