Czwartą - po "Andzi", nowej części “Historii seksualności” Foucaulta i nowym wydaniu “Imienia róży” książką, którą chciałbym Wam polecić jako idealny prezent w 2020 roku jest to urocze, odrobinę kieszonkowe wydanie “Dżumy”. Dlaczego? Chyba nie trzeba uzasadniać. Warto mieć na wypadek przyszłorocznego wysypu książek postpandemicznych, co by ich nie czytać, a podczytywać sobie Camusa. Przełożyła Joanna Guze, Łukasz Piskorek z Fajne chłopaki  opracował, a PIW wydał.

Nie wiem jak Państwo, ale ja mam bardzo mieszane uczucia wobec prezentów nieprzydatnych i ładnych samą ładnością. Z jednej strony trochę szkoda kasy na “ładne rzeczy”, z drugiej - istotą prezentu jest jego zbytkowość, lekkie szaleństwo w konsumenckiej decyzji.  A gdy to szaleństwo nie jest aż takie drogie?  Nowe wydanie “Imienia róży” Umberto Eco jest oszałamiająco piękne - książka wydana jak staromodny modlitewnik, z barwionymi na czerwono brzegami stron, delikatnym papierem, ładną obwolutą, chroniącą minimalistyczną, piękną okładkę. To jest takie wydanie, że nie ważne, że masz w...

Rodzinna trauma na niedzielę? Zawsze możecie na mnie liczyć (i na rodziny, ale to już nie moja wina). “Dziennik upadku” byłby jedną z wielu opowieści o rodzinie, która żyje w cieniu Zagłady z - w tym przypadku - dziedziczonej raczej po mieczu niż po kądzieli, gdyby nie to, że Michel Laub napisał książkę z niezwykłą - czas na słowo, które niezbyt lubię, a które robi ostatnio gigantyczną karierę - czułością.

Pierwsze słowo książki Lauba to “dziadek”. Żyd, który przypłynął do Brazylii myśląc, że “historia najwyraźniej dobiegła kresu”. Pozostały po nim zeszyty zapisane wspomnieniami, w których...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Tyle się u nas dzieje, że nawet Booker jakoś w tym roku mniej elektryzujący się okazał. Najważniejszą w anglojęzycznym świecie nagrodę literacką dostał Douglas Stuart za swój debiut - “Shuggie Bain”. To dziejąca się w Glasgow w latach 80. opowieść o dzieciaku, który musi ukrywać swoją seksualną tożsamość w dysfunkcyjnej, robotniczej rodzinie. Większość komentatorów odnosi “Shuggie Baina” do dzieł Edouarda Louisa, Alana Hollinghursta i Hanyi Yanagihary (to porównanie akurat nie budzi mojego zachwytu). Jestem bardzo ciekaw tej książki, bo to popularny w ostatnich latach temat, po który polscy...

Jak do tego doszło, że aż sześć lat musieliśmy czekać na “Wymazaną” Mihy Mazziniego (tłum. Marlena Gruda), nie wiem, ale na szczęście już nadrabiamy ten stracony czas. Bo to jest proszę Państwa, książka po prostu fantastyczna. I piszę to z czystego, poruszonego serca, bo jeśli nawet mnie poruszyła opowieść Mazziniego, a nie słynę z wylewności uczuć i rozrzutnego dysponowania nimi, to myślę że podobnie jak mnie od “Wymazanej” nic was nie odciągnie. Jest 30 kwietnia 1992 roku. “Poczuła lekkie łaskotanie na udzie”, a na dywanie “zaczęła rozkwitać czerwona plama”. Dziecko urodziło się 2...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Czytam "Mężczyznę..." drugi raz - po wersji angielskiej sprawdzam co wymyślono w polskiej wersji językowej (tłum. Iwona Chlewińska) - ale myślę teraz o czymś innym niż przekład językowy. Barnes, jak wiadomo, jest frankofilem - poświęcił Francji całe książki rozpisując się choćby o francuskiej cuisine i oczywiście Flaubercie. W "Mężczyźnie..." pisze np. o zachowaniu generała de Gaulle'a, które było: "krzykliwe i irytujące (po francusku "zdeterminowane i patriotyczne")" oraz "uparte i mściwe ("wynikające z zasad i godne męża stanu")". Gdyby tak dorwać takiego co by tak napisał o...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)