Przed Państwem długo wyczekiwany esej "Ta żałosna myśl, że nigdy więcej Cię nie zobaczę" Rosy Montero w przekładzie Wojciecha Charchalisa. Mój patronat. --- Jest tak wiele powodów, dla których warto sięgnąć po książkę Rosy Montero, że nie mogę się zdecydować, od którego zacząć. Początków może być wiele. Na przykład… …początek patriotyczny Kto kocha Marię Skłodowską-Curie? Palec pod budkę (dajcie lajka i szera)! Rosa Montero, hiszpańska legenda dziennikarstwa i prozaiczka (tu trochę mniej legendarna) napisała intymny esej, którego kanwą jest biografia polskiej uczonej oraz...

Jedną z największych wad mojego charakteru jest nieumiejętność odpuszczania. Zwłaszcza opowieściom. Gdy jakaś historia mnie wciągnie i bardzo chcę poznać jej zakończenie, noc staje się dniem. Trochę koloryzuję, bo jednak jestem człowiekiem odpowiedzialnym, ale gdybyście chcieli wiedzieć dlaczego nie piszę o kryminałach - właśnie dlatego. Każdy muszę skończyć, choćby był najpodlejszy. Dlatego dbając o sen po prostu z nich zrezygnowałem. Za to dałem się wciągnąć angielskiej dziennikarce, Helenie Merriman i jej opowieści o berlińskim tunelu. “Tunel 29” (tłum. Patrycja Zarawska) choć jest...

O tym, jak łatwo ciało stawało się skórą i przeistaczało w łapówkę, pisze Tomasz Patora w przejmującym reportażu o kulisach jednej z największych afer opisanych przez prasę w XXI wieku. Ołtarz w Łowiczu utonął w kwiatach. Był rok 1999, kolejna pielgrzymka “papieża Polaka” do ojczystego kraju. Kwiaty dostarczyła firma H. Skrzydlewska, potentata łódzkiego nekrobiznesu. Rok później firma Heleny Skrzydlewskiej podpisała z łódzką archidiecezja - jak pisze Tomasz Patora - bezprecedensową umowę. Zakład pogrzebowy dostał “wyłączność na przenoszenie trumien z kaplic do grobów”. Wcześniej zadanie...

Kolejne w tym tygodniu - mimo momentów olśnienia - rozczarowanie czytelnicze. Mona Chollet i jej "Wymyślić miłość na nowo" (tłum. Jacek Giszczak) to esej pod wieloma względami atrakcyjny, próbujący przywrócić miłości należne jej miejsce i przypomnieć - jak pisze Chollet - że nie jest tylko koniem trojańskim mającym sprawić, że kobiety będą służyć patriarchatowi. A jednak ta opowieść o miłości autorstwa szwajcarskiej, piszącej po francusku, dziennikarki i redaktorki naczelnej "Le Monde diplomatique" miejscami wydaje się bardzo konserwatywna i zamknięta na miłość radykalną. Innymi słowy -...

Dzisiaj krótka historia sporego rozczarowania. Rozczarowania, bo gdy po lekturze książki o starożytnej Grecji zapamiętujesz jedynie obejrzane w necie nagrania greckich muzyków występujących na Eurowizji (trudne doświadczenie), to znaczy że coś tu się nie udało. Książka Theodora Papakostasa w przekładzie Katarzyny Juchniewicz-Gajewskiej w zamierzeniu miała być “luzacką”, zabawna opowiastką o starożytnej Grecji. Autor jest postacią bardzo dobrze rozpoznawalną w swojej ojczyźnie, gdzie pod pseudonimem Archaeostoryteller świetnie sobie radzi np. jako TedXowy mówca. “Jak zmieścić…” rozpoczyna...

Sądząc po książce Maggie Shipstead, żeby namówić czytelnika na spędzenie wielu godzin z waszą opowieścią potrzebujecie: Hollywood, Titanica, wyrazistych bohaterek, samolotów, transpłciowych rdzennych mieszkańców, prohibicji, miłości i wojny. W jednej książce. Maggie Shipstead w "Wielkim Kręgu" udowadnia, że można to wszystko zmieszać tak, by efekt był nie tylko strawny, ale wręcz byście nie mogli się od niego oderwać. (...) Wielkie książki budzą wielkie emocje, ale też obawę, którą doskonale rozumiem - że zaangażujemy swój czas w lekturę, a po kilku dniach, czy tygodniach okaże...

Jak pisze Stanisław Obirek - "grymaszę". “Ciemniejący wiek” Catherine Nixey to książka z pewnością fantastycznie napisana, wciągająca i uruchamiająca wyobraźnię. Ale też budząca spore wątpliwości. Brytyjska dziennikarka, z wykształcenia filolożka antyczna, doskonale orientuje się w materiale źródłowym, ma atrakcyjną, błyskotliwą tezę i potrafi ją uzasadnić łącząc wciągający reportaż, niemal powieść podróżniczą, autobiograficzne wtręty (jest córką byłej zakonnicy i byłego mnicha) z ironicznym, czasem też bardzo dosadnym, komentarzem. Niestety - o czym mało się w Polsce wspomina -...

Zanim pogadamy (krótko) o książce Filipa Springera, sięgnijmy do lektur. Obiecuję, że nie będzie nudno. Jednym z kluczowych bohaterów "Nie-Boskiej Komedii", dzieła napisanego przez Krasińskiego w latach 30. XIX wieku, jest Pankracy. To przywódca rewolucjonistów, pogardliwy wobec tłuszczy grzesznik. W finałowej scenie dramatu Pankracy wchodzi na basztę ze swoim podwładnym Leonardem i mówi: "Patrz na te obszary — na te ogromy, które stoją w poprzek między mną a myślą moją — trza zaludnić te puszcze — przedrążyć te skały — połączyć te jeziora — wydzielić grunt każdemu, by we dwójnasób...

Debiut Natalii Szostak to z pewnością książka wyczekiwana przez spore grono czytelników. Będąc dziennikarką Gazety Wyborczej oraz recenzentką literatury, autorka tylko podwoiła nasze oczekiwania. Czy im sprostała? To chyba pytanie retoryczne.

„Zguba” - z uwypukloną bohaterką w wieku nastoletnim - jest tak naprawdę powieścią o trzech kobietach, które mają zupełnie różne pakiety cech i doświadczeń. Każda z nich reprezentuje inne pokolenie oraz odmienne wartości.

To jest dziwna książka, a ja lubię dziwne książki. Takie, z którymi nie wiadomo, co zrobić (poza lekturą), pozornie nieprzydatne; napisane z przyczyn trudnych do zidentyfikowania, zacierające granice między gatunkami literackimi. Niekoniecznie udane w przyjętych powszechnie kategoriach “udatności”, za to otwierające “coś” w osobie czytającej. “Historie dotyku” Karola Gromka i Marceliny Obarskiej są właśnie taką książką - książką dziwną, kaprysem tandemu złożonego z teatrolożki i dramaturżki (czasem też poetki) oraz filozofa i kulturoznawcy (czasem też dramaturga). Na “Historie dotyku”...