Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Bardzo przyjemna powieść. Nie jest to może komplement, ale stwierdzenie faktów. Anglojęzyczni mają na to określenie “comfort book”. Cóż, okazuje się, że można napisać "comfort book" o putinowskiej Rosji. Keith Gessen choć tytuł książce nadał odpowiednio mocny, to dawkuje nam opisów rosyjskich potworności, poruszając się zgrabnie pomiędzy typową obyczajówką, a powieścią jednak z politycznym przesłaniem. Podoba mi się perspektywa, z której Gessen opowiada o Rosji - rodzice bohatera “Strasznego kraju” wyemigrowali do Stanów gdy ten był dzieckiem, a w kraju została babcia pozbawiona daczy...

Przeglądam książkowe zapowiedzi na najbliższy rok, choć kątem oka spoglądam na stertę książek z 2020, które czekają na lekturę i to wszystko zaczyna mnie przerażać. Ale rynek książki ma to do siebie, że chyba tylko w styczniu mamy krótką przerwę, a później startujemy. Mógłbym wymienić dziesiątki ciekawych tytułów, które zaplanowano, ale pozwolę się ograniczyć do wspomnienia tylko o kilku, na które czekam bardziej niż na inne. Zatem na pewno przeczytam w tym roku: luty 2021 - Rebecca Solnit, "Matka wszystkich pytań, tłum. Barbara Kopeć-Umiastowska, wyd. Karakter marzec 2021 - Kacper...

Czy też macie wrażenie, że wszystko wychodzi WŁAŚNIE TERAZ? Debiutuje wydawnictwo Filtry książką Sedarisa w przekładzie Piotra Tarczyńskiego, Prószyński bardzo zachwala książkę o Madame Tussaud z blurbem Olgi Tokarczuk (tłum. Tomasz Wilusz), a Ali Smith nie trzeba mi zachwalać, do tego przełożył Jerzy Kozłowski. Ja się cieszę z tego wydawniczego ożywienia, ale ja będę trupem jak to wszystko wchłonę. #zdaniemszota #filtry #wab #edwardcarey #tomaszwilusz #alismith #jerzykozłowski #prószyńskiiska #davidsedaris #piotrtarczyński

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 17, 2020 o 8:16 PDT

Pomocy! Muszę przeczytać przynajmniej dwa tytuły z kategorii "Y z X" (lub wariancje tego schematu), gdzie X oznacza obóz Zagłady lub równie parszywe miejsce. Co "polecacie"? Jakie macie pytania do autorów takich dzieł i ich wydawców? Co was w tym irytuje, ale też czy jednak znajdujecie w nich coś wartościowego?

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sie 31, 2020 o 8:55 PDT

Zlota koperta. Różowa okładka. Lizak. Naklejki wspierajace LGBT i ulotka KPH. Taki zestaw przyszedł, a ponieważ nie ma dzisiaj światla na instafocie, to winietka i przyciemnianko. No nie powiem, zachęciło mnie to do czytania, zwłaszcza że będzie to opowieść o - tak, zgadliście - gejach. Ja marzę o książkach ze złymi gejami, którzy ciemiężą innych, kradną i robia brzydkie rzeczy ładnym ludziom. O gejach, którzy nie są królewiczami i kulturoznawcami (wait...). U Witkowskiego było blisko, ale to jeszcze nie to, bo oni nie byli postemancypacyjnymi gejami, a takimi jednak w pazłotku,...

Wstyd. To po prostu wstyd dla wydawnictwa, że wypuszcza książki tak beznadziejnie zredagowane, w których korekta chodzi po górach albo przesypia czas pracy, bo ciężko uznać, że książkę Katarzyny Puzyńskiej, “Policjanci w boju” ktoś w ogóle redagował lub że robiła to osoba, która kiedykolwiek przygotowywała do druku ostateczną wersję wywiadu. To, co przeczytałem w książce wydanej przez mojego byłego pracodawcę (od razu zaznaczę), jest przykładem porażającej wręcz nonszalancji redaktorskiej, która nigdy nie powinna mieć miejsca. Od strony redaktorskiego opracowania są to wywiady na...

Czy czeka nas "zmierzch lubieżnego dziada"? Co o "me too" możemy powiedzieć w 2020 roku? Z Pauliną Młynarską porozmawiam na Instagramie Empiku w ramach Wirtualnych Targów Książki już w sobotę o godzinie 15:00. A jutro już Państwa i moim gościem będzie @mestentyp Także na insta @empikcom @mlynarskapaulina #zdaniemszota #paulinamłynarska #tentypmes #piotrszmidt #zmierzchlubieżnegodziada #prószynskiiska #wielkaliterq #empik

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 19, 2020 o 1:03 PDT

Książki oceniamy po okładce, tytule, opisie, biogramie autora/autorki. Tak zwane parateksty są prezentacją treści i jednak ważnym jej elementem. Na ich podstawie możemy albo odrzucić dany tytuł, albo go przysposobić do lektury. Nie ma w tym nic złego, przecież po to się pisze blurby, po to redakcja i autorzy siedzą nad tymi opisami czasem dłużej niż nad niejedną stroną z książki. Czasem to działa fantastycznie i dajemy się nabrać, czasem szczęśliwie chroni nas przed złym wyborem, a niekiedy niestety sprawia, że po dany tytuł nie sięgamy, a warto. Przed Państwem trzecia z tych dróg. Co...