Wymarzyłem sobie tę książkę. I będzie! Miron Białoszewski, "Na każdym rogu ta sama truskawka", oprac. Adam Poprawa, wyd. Dowody na Istnienie Czy wiecie, że w tużpowojniu Miron Białoszewski pisał reportaże? / Niecałe dwa lata po Powstaniu Warszawskim publikował trasy "wycieczek" śladami zrywu. Z omówieniem. / Śledził ceny na bazarkach i oglądał w Wielką Sobotę "groby pańskie". / Wdrapał się na spaloną ruinę Prudentialu, przed wojną najnowocześniejszego warszawskiego budynku. / Pisał relacje z obozu ZMP i przeprowadzał wywiady ze "zwykłymi ludźmi", księgarką czy taksówkarzem. Kilka...

"Ta część mnie, która każdego poranka musi sprawdzać, co jeszcze Rosjanie zbombardowali w ciągu nocy, powie, że rosyjska kultura sama wydała na siebie wyrok i z każdym kolejnym ostrzałem, każdą mogiłą ten wyrok się wydłuża i zmierza wprost ku karze śmierci. Ci osiemnastolatkowie strzelający cywilom w potylice raczej nie czytali Brodskiego i nie słuchali Szostakowicza, nie byli na przedstawieniu baletowym i już raczej nie będą. Zadbamy o to. Moja wrażliwsza połowa każe mi powiedzieć, że kulturę rosyjską musimy bojkotować aż do wygranej Ukrainy i wycofania ostatnich oddziałów z terytorium...

Tybet, Egipt, Grecja, Boliwia i podlubelska Izbica. W te miejsca podróżujemy razem z reporterami i reporterkami, których książki znalazły się w finale 13 edycji Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego, najważniejszej polskiej nagrody za książkę-reportaż. W finale nagrody znaleźli się: - Barbara Demick, "Zjadanie Buddy. Życie tybetańskiego miasteczka w cieniu Chin", tłum. Barbara Gadomska, wyd. Czarne. - Małgorzata Gołota, “Spinalonga. Wyspa trędowatych”, wyd. Agora. - Peter Hessler, “Pogrzebana. Życie, śmierć i rewolucja w Egipcie”, tłum. Hanna Jankowska, wyd. Czarne. - Rafał Hetman,...

“Miłość nie daje niczego prócz siebie i nie czerpie z niczego prócz siebie / Miłość nie posiada i nie daje się posiąść / Bowiem miłości wystarcza miłość” - od tego cytatu z Khalila Gibrana (tu w przekładzie Bogusławy Jurkevich), libańskiego poety żyjącego na przełomie XIX i XX wieku zaczyna się ten wspaniały album. Kilkaset wzruszających, czasem trochę zabawnych zdjęć męskich par to niezwykła opowieść o miłości, która często musiała być skrywana, ale w momencie wykonywania zdjęcia - była jawna, z cała swoją pasją, zaangażowaniem, radością z tego momentu. Jak piszą we wstępie Hugh Nini i...

- Ten Staś bardzo kochał tego mojego wuja dużo od niego starszego. Wuj poszedł na front i zginął pod Tobrukiem. Ale została jego siostra i jego matka i Staś się nimi zajął. Janina Bauman, z domu Lewison wspominała również, że Staś był przystojny i wydawał jej się młody. - Historii tej ja nie rozumiałam zupełnie - dodaje Bauman. Stanisław Chmielewski odznaczony w 1983 roku medalem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata podczas wojny pomógł uratować kilkadziesiąt osób, w większości związanych z rodziną swojego ukochanego, Władysława Bergmana. Nigdy nie opowiedział o tym wprost. "Tak...

Zaczyna się to wszystko jak telenowela, więc jak ktoś ma pamięć do genealogii w typie “Stu lat samotności”, odnajdzie się w tej historii doskonale. Jest sobie Aethelred II Bezradny (wspaniały przydomek!) i jego żona, Emma. Mają syna Edwarda, który żyje na wygnaniu w Normandii po tym jak duński król Swen i jego syn, Kanut zajęli Anglię. Umiera Aethelred i Emma postanawia wyjść za Kanuta, czyli największego rywala swojego byłego męża. Rodzi im się Hardekanut. Umiera tatuś (Kanut) i jego syn na dwa lata zostaje królem Anglii. Szybko umiera, a na scenę wraca Edward. Z pomocą earla Wesseksu...

W latach 1947-1948 Lejb Majzels podróżował po Polsce poszukując dzieci żydowskich mieszkających z polskimi rodzinami. Działał na zlecenie Centralnego Komitetu Żydów w Polsce, a sprawozdanie z jego dwuletnich poszukiwań znajduje się dziś w Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego.

Anna Bikont, w swojej książce „Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie” analizuje skrupulatne notatki Majzelsa, a przede wszystkim szuka odpowiedzi na pytanie o losy odnalezionych przez niego dzieci.

W rozmowie udział wezmą Anna Bikont oraz dr Helena Datner, autorka książki „Po Zagładzie: społeczna...

Gdy rosyjskie wojska zaatakowały w 2014 roku ukraiński Donbas, Ałewtyna Kachidze była w Kijowie. Mieszkała w stolicy już trzecią dekadę i do rodzinnej Żdaniwki nieopodal Doniecka jeżdziła rzadko. Ostatnio była tam 1 grudnia 2013 roku. Kijowski Majdan miał dopiero tydzień, a kobiety z miejscowej biblioteki nie potrafiły zrozumieć jak można rzucać kamieniami w milicję. - Powiedziałam im, że nie można. To je zdziwiło i uspokoiło. Dodałam, że jeśli mam im wytłumaczyć, dlaczego te kamienie poleciały, potrzebuję na to trzech godzin - relacjonowała. Wszystko jednak miało się zmienić. Po ataku...

Znamy 10 nominowanych do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego! Jest tu kilka zaskoczeń. - Heidi Blake, “Krwawe pozdrowienia z Rosji”, tłum. Hanna Pustuła-Lewicka, WAB - Bill Bufford, “Między kibolami”, tłum. Krzysztof Cieślik, Cyranka - Barbara Demick, “Zjadanie Buddy”, tłum. Barbara Gadomska, Czarne - Małgorzata Gołota, “Spinalonga”. Wyspa trędowatych, Agora - Peter Hessler, “Pogrzebana. Życie, śmierć i rewolucja w Egipcie”, tłum. Hanna Jankowska, Czarne - Rafał Hetman, “Izbica, Izbica”, Czarne - Jakub Korus, “Surogatki”, Znak - Ander Izagirre, “Potosí. Góra, która zjada...

- To był tata-kwoka.

- Rodzina to odpowiedzialność, a matka się jej bała.

Z Agatą Passent na rozmowę o zapiskach i korespondencji Agnieszki Osieckiej zebranych w tomie "Czekając na człowieka" umawialiśmy się na początku roku. 14 lutego, tuż przed naszą rozmową zmarł Daniel Passent.

Agata Passent przełożyła rozmowę o jeden dzień.

- Dziękuję, że przyszłaś. Jestem trochę zaskoczony.

- Dlaczego? Myślałeś, że będę płakać cały dzień?

- Ludzie różnie reagują.

- Dużo płaczę. Utrata to proces, który nigdy się nie kończy. Najbardziej współczuję jednak wnukom, bo one najmniej dziadkiem zdążyły się "napaść",...