Wszystko przez przydawkę. Można pamiętać z dzieciństwa “bazę” w krzakach i słoneczny zapach przydomowego ogródka, ale można zapomnieć wizyty w księgarniach. Pierwsze zapamiętane książkowe zakupy były bowiem samodzielne. Czyżbym nigdy nie lubił, żeby ktoś mi dobierał lektury? Ta interpretacja z pewnością nie wytrzymałaby fact-checkingu. Było to w wieku całkiem dojrzałym, bo w pierwszej klasie gimnazjum. Moje dotychczasowe nauczycielki języka polskiego niespecjalnie przekonały mnie do nauki gramatyki, zatem o przydawce pojęcia nie miałem. A mieć musiałem, co wykazał sprawdzian na początku...

Podczas kolejnej debaty z cyklu "Nowe definicje" nasi goście, Małgorzata Wdowik i Filip Pawlak, pochylili się nad kwestiami takimi jak: kim są teatralni dziadersi? jakich zmian domagają się młode osoby pracujące w teatrze? Spotkanie poprowadziła Anna Sańczuk.

Zapraszamy do wysłuchania rozmowy i pozostawienia swojego głosu. Kim według Was jest teatralny dziaders?

Nobel dla Annie Ernaux cieszy, zwłaszcza że już niedługo przed nami trzy nowe książki francuskiej pisarki w wersji ekonomicznej, czyli wydane w jednym tomie. Za rok mam nadzieję, że porozmawiamy o poezji. Anne Carson długi czas była nieobecna w polskich przekładach, ale oto jest. Dzięki Renacie Lis i "Słodko-gorzkiemu Erosowi", Maciejowi Topolskiemu, który przełożył "Autobiografię czerwonego" (to genialna rzecz, nie chce mi się jej kończyć), a teraz dzięki Oldze Kubińskiej, która przełożyła "Piękno męża", jak głosi podtytuł "esej poetycki w 29 tangach". Dla nas dzisiaj fragment tanga nr 7.

Nobel dla Annie Ernaux nie otwiera nowych przestrzeni w literaturze, ale zwraca uwagę na osobę, której twórczość w niezwykły wręcz sposób wpłynęła na współczesną prozę, jak i socjologię. Ernaux odsłaniając własny wstyd, własną biografię, uprawomocniła takie opowiadanie o społeczeństwie, w którym autobiograficzne doświadczenie jest równie ważne, jak nie ważniejsze, od dokumentów i wydarzeń tradycyjnie uznawanych za "historyczne". Moja "ja" to też "Historia" - zdaje się mówić Ernaux. Tegoroczna noblistka w swoich książkach - mimo często pierwszoosobowej narracji - pisze kolektywną...

Jutro dowiemy się komu szwedzcy akademicy zburzą poranne picie kawy, a może wieczorne polegiwanie na sofie. Czekając na ten moment chciałbym przypomnieć wam o “Żywotach zwierząt” J. M. Coetzeego, które w nowym przekładzie Jacka Dehnela, w otoczeniu kilku innych tekstów i okraszone piękną okładką Doroty Piechocińskiej niedawno dotarły na półki księgarń. “Żywoty…” to dwa wykłady Coetzeego wygłoszone na Uniwersytecie Princeton w 1996 roku. W obu autor zabawił się z osobami słuchającymi zastosowaniem metafikcji - oto zamiast słynnego pisarza, na temat ludzko-zwierzęcych stosunków wypowiada...

“schizofrenia jest domem bożym” pisał Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Tomasz Bąk dodawał: “Połączyłem kropki, których nie powinienem/ i dostałem za to receptę na zolaxę”. Aleksandra Młynarczyk-Gemza pisze zaś: “Muszę zawozić schizofreniczkę we mnie do lekarza orzecznika ZUS, umawiać ją do psychiatry i psychoterapeuty”. “Zapiski wariatki” to momentami porywający opis życia osoby z doświadczeniem choroby psychicznej. Co ciekawe, samo słowo “schizofrenia” pada tu zaledwie cztery razy. Słowo “wariat” gości na kartach tej opowieści znacznie częściej. Sam tytuł już daje do myślenia. Oto osoba...

Laureatem Nagrody Literackiej "Nike" został poeta, tłumacz, filolog Jerzy Jarniewicz. Jury za najlepszą książkę ubiegłego roku uznało jego tom poetycki "Mondo cane" (wyd. Biuro Literackie). To pierwsza od sześciu lat - i szósta w historii nagrody - książka poetycka, którą nagrodziło jury.

Tom "Mondo cane" Jarniewicza pokonał w finale trzy powieści ("Rozpływaj się" Anny Cieplak, "Golema" Macieja Płazy i "Pulverkopf" Edwarda Pasewicza), biografię ("Wygnańca. 21 scen z życia Zygmunta Baumana" Artura Domosławskiego), reportaż historyczny ("Oni. Homoseksualiści w czasie II wojny światowej"...

Michał Nogaś i Wojciech Szot rozmawiają z Jerzym Jarniewiczem, laureatem Nagrody Literackiej Nike 2022. 

Na dobrą noc oczywiście wiersz dzisiejszego Laureata, Jerzego Jarniewicza z tomu "Mondo cane". Hiacyntowe pola na zawsze Nie przestaje skrolować, gdy mówi mu, że ma na niego haki, a jeszcze niedawno po forsownym sześć dziewięć szli patrzeć na pszczoły. Taki, mimo seksu, czas lichy, taka marna, mimo pszczół, szerokość geograficzna. Gdzieś obok, niewykluczone, że w innym mieście, jest pokój, w pokoju szafa, w szafie podpisane lojalki, zeznania, biały proszek w saszetce, w sumie nuda i przewidywalność, ale na spodzie, wciąż do wykorzystania, zdjęcia polityka z kochankiem....

Przed Wami garść cennych informacji dotyczących edukacji teatralnej. W spotkaniu prowadzonym przez Wojciecha Szota Zdaniem Szota udział wzięli: dyrektorka Teatr Ochoty Joanna Nawrocka oraz aktor-lalkarz i pedagog teatralny Daniel Arbaczewski. Zachęcamy do komentowania - nasi goście z przyjemnością odpowiedzą na pytania.