@wydawnictwo_marginesy działa telepatycznie. Gdy wrzucałem na insta zdjęcia poezji Ginczanki do drzwi dobijał się kurier z kalendarzem od wydawnictwa. To przemiłe, choć zawsze krępujące. Gdy w moje urodziny przyszła pięknie zapakowana przesylka od Znaku, pomyślałem "ach, jacy oni fajni". W środku byla... książka. A ja już myślami bylem kilogram grubszy i zasłodzony czekoladkami. Teraz już mogę sobie planować roczek. Plany mam ambitne - w kwietniu wyjdzie pierwsza książka, a w grudniu chce oddać do redakcji kolejną. Za to we wtorek moje podsumowanie roku w polskiej literaturze, czyli TOP 10...

Czytam wiersze Piotra Jaska z tomu "uważam że cię kocham" i albo to jest sprytna gra z konwencją Rupi Kaur, albo to jest właśnie instapoezja udająca taką grę. Nie umiem się zdecydować, zależnie od pory dnia jestem po innej stronie barykady. Ale za to ładnie wydane i świetne ilustracje by klawerzeczy. Ale... no sami zobaczcie.

Ginczankologia. Dziedzina literaturoznawstwa powstała w drugiej połowie XX wieku zajmująca się badaniem biografii i literackiej spuścizny Zuzanny Ginczanki. Jedna z najciekawszych nowo powstałych nauk, której najważniejszą reprezentantką jest Izolda Kiec. Definicja bardzo własna, ale stworzona całkowicie na poważnie.

CAŁOŚĆ TUTAJ

Jest kilka gatunków literackich, których szczerze nie cierpię - zapis rozmów z pociągu/autobusu, dialogi i scenki z dziećmi i opisy snów. Scenki z dziećmi pojawiają się wieczorem, dialogi komunikacyjne raczej do południa, sny - nad ranem, gdy jeszcze pamiętamy. Trzy po trzy coś nam się przypomina, trochę dopowiemy i już mamy historyjkę o tym jak to z królewny przemieniliśmy się w krokodyla i jechaliśmy na rowerze. Literatura z tego przyczynkarska, często nijaka.

Co innego Kącka. Śni ta kobieta strukturalnie, trochę postmodernistyczno, ale pamiętając o rytmie i frazie śnienia. Sny Kąckiej nie...

"Ginczankologia" powoli staje się osobną dziedziną. Taki zestaw sobie uskładałem, a o "Poezjach zebranych" opracowanych przez Izoldę Kiec będę pisał już w piątek. #zdaniemszota #zuzannaginczanka #izoldakiec #marginesy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 9, 2019 o 11:40 PST

Ach, śnić jak Kącka... choć, czy ja wiem czy to tak zdrowo? Rano impresyjka recenzencka. Ale już chyba wiecie... no cudo

Zapraszam do posłuchania podcastu z audycji w TokFM z moim udziałem.

Jest 11 grudnia, a mi się udało jeszcze nie napisać nic o książkach pod choinkę, ale obiecuję, że nadrobię w najbliższych dniach. Dzisiaj mam coś dla wszystkich pasjonatów i pasjonatek Warszawy. "Przebierańcy i przechodnie. Opowiadania warszawskie" Piotra Wojciechowskiego to fascynująca podróż przez stołeczbe epoki i postaci. Autor ukazuje szeroką paletę emocji, relacji, zachowań. Znamy je z życia codziennego, ale ubrane w fikcje zyskują nową moc. Warto zajrzeć do świata “Przebierańców i przechodni”, by odkryć kto w naszym życiu jest przebierańcem, kto przechodniem a kto jego...

Polska "choć dusza i ciałem z zachodem związana i do niego się rwąca, bywa jednak terenem wrywów gwałtownych ze wschodu". Nawet pogoda nam dmuchala koło nosa. #zdaniemszota #magazynmorze #1925

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 6, 2019 o 5:19 PST

Czytałem “Brud” Davida Vanna z wielkim zaciekawieniem, bo każda opowieść o toksycznej rodzinie warta jest uwagi, a tutaj mamy wielki dramat rozgrywający się między matką a synem, który kończy się psychodelicznym uwięzieniem rodzicielki w szopie i wielostronicowym opisem szalejącego wokół tejże szopy syna.

Zatem jest babka i jej dwie córki. Jedna z synem, Galenem, druga z córką - Jennifer. Tworzą dysfunkcyjną rodzinę, która żyje z pieniędzy babki, a te kontroluje matka Galena. Pozostali mężczyźni w tej powieści zniknęli - dziadek umarł, ojciec Galena chyba nawet nie poznał syna. Gdy skłócona...