Telenowela skrzyżowana z komedią obyczajową i romansidłem. Do tego mnóstwo stereotypów i brak niuansów. A mimo to "Drabina" to rewelacyjna powieść. Jak to możliwe? "Mam już czterdziestkę, a wciąż chowam się przed matką" - myślał Tolik. W nocy bał się poruszyć choćby krzesłem, by nikogo nie zbudzić. Kupił sobie nawet cichą klawiaturę, by pisać bezszelestnie. Bohater "Drabiny" Eugenii Kuzniecowej jest programistą, a dom w Hiszpanii nabył po to, by być jak najdalej od swojej licznej rodziny. Los jednak lubi drwić z planów. Gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczyna inwazję na Ukrainę, do...

Rzadko się zdarza, by Polacy byli głównymi bohaterami powieści pisanych przez południowoafrykańskich noblistów. I wcale nie tylko dlatego, że jest ich zaledwie dwóch. Narodowość głównego bohatera najnowszej powieści J.M. Coetzeego to niestety jeden z nielicznych powodów, by po nią sięgnąć. "Polak" miał był powrotem do tematów i atmosfery podejmowanych w najsłynniejszych dziełach noblisty, a okazał się ich powidokiem. Mój redakcyjny kolega Michał Nogaś umieścił "Polaka" (tłum. Aga Zano) wśród 24 najbardziej wyczekiwanych przez siebie książek roku. Rozumiem Michała - z fascynacją czytałem...

Książka Roku Zdaniem Szota to… “Rumowiska” Wita Szostaka, wyd. Powergraph. *** Laudacja: “Żal, że powieść można zacząć tylko raz”, stwierdza w pierwszym zdaniu narrator powieści Szostaka. Zacząć pisać, czy czytać? Powieść dla Szostaka jest procesem, działaniem w które zaplątani są autor i jego czytelnicy. “Opowieść - stwierdza osoba mówiąca w “Rumowiskach” - jest ciągłym zaczynaniem od nowa”. Wit Szostak po raz kolejny przypomina nam, że literatura to coś więcej, a książka może być jak relikwia, wokół której zbierają się wierni. W “Rumowiskach” zachwyca i fascynuje mnie...

Rzućmy okiem na to, co proponują nam redaktorzy i redaktorki magazynu "Time". Na ich liście 10 najważniejszych powieści 2023 roku znalazły się dwie książki, które już znamy. I przynajmniej dwie, o których wiemy, że zostaną przełożone na język polski. *** Zaczęli od listy stu książek, które musisz przeczytać. Na liście stworzonej przez redakcję magazynu "Time" (tego od tytułu "Człowieka roku") znalazło się miejsce m.in. dla nowej powieści Eleanor Catton, ale zabrakło Zadie Smith. Kto jednak przeczyta 100 książek? Dlatego "Time" wybrał dziesięć najważniejszych powieści roku 2023....

Czy książki proste i przyjemne mogą być wartościową literaturą? Tak, jeśli opowiadają wciągającą historię, która na długie godziny przeniesie nas jak najdalej od codzienności. Wybrałem ciekawe książki dla każdego. Codzienność nas nie rozpieszcza. Dlatego często w książkach szukamy spokoju, ukojenia, nadziei i odrobiny radości. Nie ma w tym nic złego. Nie każda lektura musi być od razu zadaniem krytycznym, nie każda powieść wbijać nas w fotel i uświadamiać w ważnych tematach. Są takie książki, które pozwalają na wytchnienie, ucieczkę od codzienności, a jednocześnie nie kumplują się z...

Dlaczego nie lubił kryminałów? Proszę. Ot, dlaczego. Jest prawdą dobrze znaną tym, co wiedzieli coś o Szocie, że nie umiał odłożyć na półkę żadnego kryminału, dopóki nie dotarł do rozwiązania zagadki. Lektura kryminałów wprawiała go - następnego ranka - w nastrój jednocześnie nieprzysiadalny, jak i bardzo spoczywalny. Bywało, że - niczym bohater pewnej dość udanej noweli - widywany był “owinięty płaszczem, z książką na kolanach”. A “pod mętną kopułą nieba rozciągała się dokoła niezmierna szyba pustego morza. Ale w próżnej, jednolitej przestrzeni brak wewnętrznemu zmysłowi także miary...

Czy są na sali fani Ann Patchett? Mam nadzieję, że tak, bo chętnie dowiem się w komentarzach jakie są powody waszego członkostwa w tym - wirtualnym - klubie. Pozwolicie jednak, że zacznę od siebie. Otóż ja bym się do tego klubu zapisał, po kilkunastu stronach bym składał jednak wypowiedzenie członkostwa, a po kolejnych - prosił o łaskawe powtórne przyjęcie. Patchett bowiem drażni, irytuje, a jednocześnie tak wspaniale opisuje ludzkie emocje, tak wciąga w prostą, wręcz banalną historię, że jednak doczytałem do końca i nie czuję się przez autorkę jakoś za bardzo wymiętolony. Bywa i taka...

“Monidło mogło oznaczać nobilitację, symboliczny awans, dawać poczucie, że się wreszcie zasługuje na obraz malarski - unikalny i piękny - na coś, czym można dodać sobie znaczenia, co pomaga fantazjować o lepszym poziomie życie”, pisze Agnieszka Pajączkowska w książce o chłopskiej fotografii.

Kto z Państwa ma w domu monidła dziadków, albo rodziców? A może ktoś ma swoje? Monidło, podobnie jak drukowane “święte” obrazy były honorowymi ozdobami chłopskich chat w XX wieku, a i pewnie niektóre dotrwały do naszej codzienności. Warto spojrzeć na nie jako dokumenty epoki, opowieść o aspiracjach,...

„Ja jestem prosta dziewczyna i piszę wszystko co myślę”. Prostą dziewczyną przelewajacą na papier wszystkie swoje myśli jest - o dziwo - Wisława Szymborska. W wierszowanym liściku do Zbigniewa Herberta deklaruje, że do Pragi poszłaby za nim nawet piechotą, co rymuje się ze „złoto”. Gdy przyjrzeć się rymom, jakie przyszła laureatka Nobla stworzyła w tym wierszu, można napisać jakąś nową opowieść. Mamy bowiem stolicę, która ma ulicę. Proszę oczywiście o grosze, prześcieradło coś ukradło, a żenić to przecież życie odmienić. Z wódki są smutki, a krowy mają głowy. Nie zdziwiłbym się, gdyby...

W Odrzanii całe dzieciństwo miałem pod górkę. Na moje nieszczęście mieszkaliśmy w dolinie. Na przystanek - pod górę. Do szkoły - pod górę. Nawet cmentarz mieliśmy „na górce”, więc rodzinny optymizm kazał nam mówić, że spokój znajdziemy kiedyś „na górce”. Nie poniemieckie, nie odrzańskie, nie podwałbrzyskie, ale "podgórkę" to były okolice. Moja rodzinna miejscowość miała niezwykłe szczęście. Do 1945 roku reklamowała się hasłem „najwyżej położonego miasta w Prusach”, w Polsce pozostał jej tytuł „najwyżej położonego ratusza”. Zawsze coś. Różnie się łączyło przedwojenne z powojennym. A to...