Nieposiadanie. Powoli przestawiam sie na nieposiadanie. To, co było gromadzone, kupowane dla samej chęci posiadania, wieszania na ścianie czy półce teraz jest rozdawane, sprzedawane. Szczęśliwie nigdy nie miałem zacięcia do przedmiotów, głupiostojek, ramek, rzeżbijek i obrazków. Ale książki... teraz z dnia na dzień czuję, że nie potrzebuję gigantycznej biblioteki, a taką niedużą, z dziełami naprawdę ważnymi. Pod koniec września pewnie zaproszę Państwa na podwórkową wyprzedaż, a póki co z mieszkania znikają tomiki poezji, jakieś przedwojenne powieści czy pocztówki. Przyjdzie też...

Wczoraj późnym wieczorem przyszła informacja o śmierci Wojciecha Karpińskiego, związanego z "Kulturą" i "Zeszytami Literackimi" historyka i publicysty.

Dla mnie Karpiński jest zwłaszcza kustoszem pamięci o Krzysztofie Jungu, niezwykłym artyście, którego performansy czy obrazy do dzisiaj są mało w Polsce znane. Karpiński zrobił dla "Krzysia" chyba wszystko, co może kustosz pamięci uczynić - ostatnio pod jego redakcją ukazał się album do wystawy w Schwules Museum.

Zawsze informował o tym co robi, wysyłał newslettery, maile, pamiętał o tych, których Jung zafascynował, ale też pisał o planach...

POBIERZ ARTYKUŁ W PDF [3MB]

Były starosta oświęcimski, dzisiaj wicewojewoda małopolski Zbigniew Starzec, powiedział portalu „FaktyOświęcim”, że miasto „i jego mieszkańcy nie zasłużyli na to, by przedstawiać ich jako homofobów, antysemitów, lumpów, patologii, pijaków, nierobów. Skandaliczny opis naszego miasta i ludzi tu mieszkających, skandaliczna pozycja, nie do przeczytania”. „Oświęcim. Czarna zima”, reportaż Marcina Kąckiego ukazał się w maju i od razu wzbudził kontrowersje.

Przeczytałem i pomyślałem, że bardzo chciałbym skonfrontować to, co opisał Kącki z tym, co sam mogę zobaczyć. Co...

Pamiętacie tego faceta?

(fot. Daniel Hilbrecht)

Powyborczy tydzień. Pod pałacem prezydenckim kolejny dzień stoi mężczyzna w bejsbolówce, ciemnych okularach, koszuli z narzuconą na plecy tęczową flagą. I napisem na kartonie: "Kingo, to twój ojciec sieje strach i nienawiść". Rozmawialiśmy w przedostatni dzień protestu Przemka Kryńskiego.

Kim jesteś?

Trzydziestoczterolatkiem z Warszawy, który całkiem szczęsliwe życie - dwa psy, nienajgorszą pracę, mieszkania na Kępie na kredyt, a przy okazji jest też gejem, co jakoś determinuje niektóre z moich życiowych wyborów. A teraz jestem też dla niektórych...

To nie tak miało być. Pisząc tutaj oczywiście nigdy nie zamierzałem unikać tematów dla mnie ważnych i jednocześnie osobistych, ale celem było pisanie o książkach. I nadal pozostaje, dlatego w nadchodzącym tygodniu będę pisał o trzech świetnych książkach, które wciągnęły mnie pomimo trudnego czasu.

Ale jednak się wydarzyło - od czasu wydania “Panny doktór Sadowskiej” bardzo często muszę odpowiadać na pytania dotyczące współczesności i faktu, że jak pokazałem w książce - mechanizmy homofobicznego wykluczenia nie zmieniły, się trwałe i mają podobne jak kiedyś źródła. Muszę też mierzyć się z...

Zapraszam do obejrzenia premierowego spotkania wokół książki "Panna doktór Sadowska" mojego autorstwa. 

Ksiązkę kupicie w wersji drukowanej TUTAJ

w wersji cyfrowej TUTAJ

w wersji audiobooka (czyta Filip Kosior) TUTAJ

Nogaś na stronie rozmawia, Joanna Rusinek - ilustracje, Przemek Dębowski projektuje. A Szot to wszystko koordynuje, redaguje, spisuje i pilnuje, żeby wizja z ilustracji nigdy nie stała się rzeczywistością.

Wydaje Wydawnictwo AGORA.

Dzisiaj w “Dużym Formacie” na trzech stronach opowiadam historię Zofii Sadowskiej, a przepytuje mnie kolega Nogaś na stronie. Zapewniam jednak, że wielu rzeczy o Zofii nie opowiedziałem i znajdziecie je w książce. A może jakoś was ta rozmowa do niej zachęci... Wszystko zaczęło sie tak: – Po raz pierwszy przeczytałem o niej w „Homobiografiach” Krzysztofa Tomasika. Zaciekawiła mnie przede wszystkim dlatego, że była jedną z niewielu nieheteronormatywnych postaci spoza świata literackiego i artystycznego, o której zachowały się jakiekolwiek wspomnienia. To był początek mojej przygody z...

Z powodów zawodowych, o których jeszcze nie można pisać zbyt dużo od kilku dni obkładam się książkami Alice Munro i czytam jej najważniejsze opowiadania.

Zaskakująco na pierwszy plan moja uwaga wyciąga te fragmenty, w których Munro podejmuje temat przemocy wobec kobiet, tak często ukrywanej przed małomiasteczkową publicznością. W opowiadaniu "Królewskie lanie" z tomu "Za kogo ty się uważasz" (tłum. Elżbieta Zychowicz) pisarka z detalami i calkiem chłodno opisuje życie Rose, której "ojciec był mistrzem królewskiego lania". Wychowywana przez macochę, w domu gdzie o matce przypominały jej tylko...