Zdaniem wiki Jennette McCurdy "postanowiła zostać aktorką po obejrzeniu filmu ‘Star Wars’". Gdyby zapytać samą zainteresowaną - bohaterka wpisu w internetowej encyklopedii nigdy nie chciała grać w filmach, a przed kamerą pojawia się tylko dlatego, że wymusiła to na niej matka, niespełniona - jak się można domyślać - aktorka. O oglądaniu "Star Warsów" chyba nic nie znajdziecie w "Cieszę się, że moja mama umarła", książce, której najciekawszym elementem - na szczęście - nie jest tylko tytuł. Jennette McCurdy ma swoje hasło na wiki dzięki temu, że w okolicach 2010 roku była jedną z...

Czasem człowiek coś przeczyta, napisze o swoich wrażeniach i... słowo zamienia się w ciało. Dwa lata temu napisałem tutaj o swoich wrażeniach po lekturze książki Vlastimila Třešňáka, "To, co najistotniejsze o panu Moritzu", której pierwsze wydanie ukazało się w 1989 roku w przekładzie Piotra Godlewskiego. I tak, skracając całą historię, pod koniec marca będziecie mogli i mogły przeczytać tę niezwykle zabawną opowieść w nowym wydaniu. Dowody na Istnienie wydadzą Třešňáka w serii "Stehlík", co znaczy, że książka zachwyciła też Mariusz Szczygieł. Ale, że moje polecenie znajdzie się na...

Dzisiaj w GW online znajdziecie moją rozmowę z Andrijem Semiankiwem, autorem książki "Tańczący z kośćmi", która wybrana został książką rolu w Ukrainie.

Andrij pracuje jako lekarz na froncie.

---

- Będący w Donbasie Artem Czech w "Punkcie zerowym" podczas urlopu od wojska pisał, że czuł złość na ludzi wokół. A ty?

- Mnie to nie dotyczyło. Wiem, że nie możemy wymagać, żeby każdy był w armii. To by była głupota. Na jedną osobę w armii musi pracować 20 osób. A ci, co pracują, muszą iść do baru, obejrzeć film, odpoczywać. To nie jest sprint, ale maraton. Maratończycy muszą odpoczywać, nie tylko...

Dzisiaj nie mam dla Was recenzji, bo Autor tej książki jest osobą zbyt dobrze mi znaną, bym pokusił się o jakikolwiek obiektywizm. Otóż Lech Kończak jest założycielem i dyrektorem Instytutu Polskiego w Tbilisi, a wcześniej pracował w tamtejszej ambasadzie. Lech ma tę przypadłość, że w pewnym momencie życiowym zdecydował się na pisanie książek. I wtedy ponownie nasze drogi się przecięły, coś tam pomajstrowałem przy jego pierwszej książce o Niko Pirosmanaszwilim, czego efektem jest nie tylko książka Lecha, “Czarna cerata Pirosmaniego”, ale i moja umiejętność bezbłędnego napisania na...

Bertolt Brecht w przekładzie Ryszarda Krynickiego dla Państwa.  

Czas na pierwszą rozmowę w tym roku. Porozmawiałem z Małgorzatą Halber o postanowieniach noworocznych, dorastaniu do bycia artystką i poszukiwaniu wolności w świecie, w którym trzeba o nią zawalczyć. Halber ma dla Was nowy "Kołonotatnik", tym razem nie z jednym Bohaterem, a "z Bohaterami", ale jak za chwilę przeczytacie - nie o sprzedaży i nie o promocji jest to rozmowa. Miłej lektury! --- Wojciech Szot: - Pożegnałaś 2022 rok? Małgorzata Halber: - W Sylwestra miałam ochotę pójść spać przed północą, ale mąż mnie namówił, żebyśmy obejrzeli fajerwerki. I te fajerwerki, tak jak całe...

Krzysztof Muszyński w tomie "Po lekku" usprawiedliwił moje niedawne, chwilowe zamroczenie, gdy zastanawiałem się, czy koale to naprawdę niedźwiadki. Dziękuję.

Książka Hernana Diaza przeleżała na stosie obok łóżka kilka miesięcy, uporczywie trwając i unikając wylądowania w piwnicy. Niezbyt zachęcał mnie jej opis. “Wynalezienie na nowo westernu starej szkoły” nie mówiło mi nic. Z westernów lubię powieści Larry'ego McMurtry'ego, z nostalgią wspominam czytanie powiastek w rodzaju “Rio Grande” Leigh Brackett, a w ostatnich latach świetne “Dni bez końca” Sebastiana Barry’ego, które zrywało z heteronormatywną tradycją westernu. Co mógł nowego zaoferować Diaz? Moja motywacja do lektury wzrosła wraz z pojawieniem się amerykańskich podsumowań roku, w...

Charles Reznikoff w przekładzie Piotra Sommera. Szpak zawsze cieszy.

“Chilijski poeta” to pełna nienachalnego humoru, przenikliwa analiza społeczeństwa czasów odbudowy po katastrofie. Powieść zabawna, ironiczna, erotyczna i przygodowa. Zdecydowanie warta waszego czasu. Początki mojej znajomości z książką Alejandra Zambry, “Chilijski poeta” nie były najłatwiejsze. Towarzyszyliśmy sobie niechętnie. A to egzemplarz zamiast pojechać ze mną na wycieczkę, zawieruszył się gdzieś między stosikiem hańby, a wstydu. A to ja, po trzydziestu stronach lektury książki, przełożonej przez Carlosa Marrodána Casasa, miałem serdecznie dość jej głównego bohatera, Gonzala i...